ESNS19: Dit was de vrijdag van Eurosonic 2019 ESNS19: Dit was de vrijdag van Eurosonic 2019

Het is even na enen in de goorste tent van Groningen: Mutua Fides. Beneden begint het toilet Trainspotting-achtige vormen aan te nemen, in de vip-loge boven blikken de Vindicatters in uniform over hun volle clubhuis. Op het podium staat Whispering Sons, de Belgische band van het moment. Dat kun je rustig stellen als je single al een paar weken bovenaan Stubru's Afrekening prijkt. Dat is sowieso een prestatie, maar eens te meer als je bedenkt dat de Limburgse band niet bepaald een soepele radiosound najaagt. De gejaagde songs doen denken aan moderne postpunk bands als Savages, Iceage en The Soft Moon. Dissonante, onheilspellende muziek, die zowel kil als emotioneel aanvoelt. Fenna Kuppers is met haar Nick Cave-achtige proclamaties de blikvanger van de band. Ze heeft heel lange benen en middellang sluik haar, die samen de rechte lijnen in haar gezicht accentueren. Geen wonder dat de band een bak gekleurd licht op de rand van het podium gezet heeft, om de ijzige blikken richting de zaal optimaal te vangen. Het is een typisch geval match tussen muziek en uitstraling. Zelf zeggen ze dat de chaos van de stad Brussel (hun huidige uitvalsbasis) de sfeer en teksten sterk bepaald hebben, en daar kun je je iets bij voorstellen. Het past ook binnen de belangrijkste trend van deze Eurosonic: een full blown terugkeer van de crisismuziek, met name uit het gehavende Groot-Brittannië, maar dus ook vanuit onze zuiderburen. Whispering Sons is een bijzonder stijlvaste band, want wel als nadeel heeft dat de show na een tijdje toch wat eenvormig wordt, maar gelukkig sluit de band met een explosieve slotsong, met zowel muzikaal als vocaal de uithaal die lang ingehouden werd. (AdV)

Voor fans van: Savages, Nick Cave, The Soft Moon.

Waar hopen we dit te zien: Sowieso klaar voor de zomerfestivals deze band, maar wel graag in een donkere tent.

Luister: ‘Alone’, de meest pakkende, cross-over waardige song.

Alleen al aan die bandnaam zie je dat FEET een band is die zonder grootse rocksterrenambities is begonnen: onmogelijk te googlen, en dus totaal niet marketable. Ook op het podium is FEET vrijblijvend en lang-leve-de-lol, met tweedehands overhemden in vrolijke prints en garagerockliedjes die losjes grooven, zoals Parquet Courts op succesplaat Wide Awake! De vijf mannen dansen als je vader op een bijzonder feestelijke verjaardag: veel nekbewegingen en net iets te stijve heupen. Hartstikke aanstekelijk festivalvoer. (CvW)

Voor fans van: Parquet Courts, Shame.

Waar hopen we ze te zien: Ideale Paradiso bovenzaalband, en daarna gewoon lekker festivals knallen. 

Luister: 'Petty Thieving'

Wat is de sound van Octavian toch ongelooflijk cool. Het is net geen 2-step, net geen UK hiphop, net geen grime, net geen future beats, net geen dancehall, net geen r&b, net geen trap. Er zitten circa duizend invloeden in, die allemaal hun wortels danwel uitzaaiingen hebben in de Londense scene waar de 22-jarige rapper zijn thuis kent. Het zijn bijzonder mellow en downtempo slowjams die klinken zoals niets anders, en tegelijkertijd de potentie hebben om de wereld over te gaan. Dat moet vast goed komen: Drake postte al op Instagram hoe hij op z’n track ‘Party Here’ stond te viben op de afterparty van de Golden Globes, wedden dat ze snel samen een track droppen? En dan is Octavian ook nog de nummer 1 van de BBC Sound of 2019! Dat wordt een doorbraak van jewelste, zoveel is duidelijk. Is je ondertussen al opgevallen dat we nog geen woord over de show hebben gerept? Nou, daar zakt hij dus ontzettend mee door het ijs. Ja, hij heeft een heerlijke paarse joggingbroek aan en staat te dansen alsof hij op het allerleukste huisfeestje staat. Maar hij is ook extreem schor en murmelt onverstaanbaar over zijn tape heen. Als een Nederlandse act dat op Noorderslag had gedaan, hadden we die compleet afgefakkeld. Maar ja, die sound… die sound is zó goed! (TP)

Voor fans van: Playback en vooruitstrevende hiphop in de breedste zin des woords. 

Waar hopen we dit te zien? Eerst maar eens in de repetitieruimte, en daarna naar WOO HAH of Encore, waar zijn tracks van begin tot eind met gejuich gaan worden ontvangen.

Luister: ‘Party Here’

Een mierzoet liedje over stilletjes smachten opdragen aan Harvey uit Sabrina The Teenage Witch, dat is toch wel echt een flinke knipoog naar je eigen imago. Het repertoire van Pillow Queens lijkt zo geplukt uit een tienerdagboek, opgekruld geschreven om de onzekere wateren van de pubertijd te doorkruisen. Lekkere slaapkamerrock in de trant van Liz Phair, maar dan zijn de smachtende woaoaoa's dit keer opgedragen aan de LHTBQ+-tiener. En dat gezongen met een Iers accent, lekker aangezet door zo'n Dolores O'Riordan-achtig snikje. Deze zoete liefdesliedjes zijn een eigen vorm van tienerfeminisme en komen lekker binnen op het moment dat femme-punk eigenlijk vooral zoveel mogelijk middelvingers wil opsteken naar de witte-cis-man. De perfecte achtergrondmuziek voor een eerste zoen in een woke coming-of-age film. (MM)

Voor fans van: Liz Phair en al die Riot Grrrl bands.

Waar willen we dit zien: Het zou eigenlijk het leukst zijn om dit van een cassettebandje te mogen horen, maar als dat niet kan graag in een beetje woke chickflick.

Luister: 'Gay Girls'

Zoals beren en gieren op het eerste oog niets met elkaar te maken hebben, zou je De Beren Gieren ook niet per se op Eurosonic verwachten. Het jazztrio rond pianist Fulco Ottervanger heeft niet per se de cross-over hitpotentie, die een heel groot deel van het festival nastreeft bijvoorbeeld. Gelukkig maar, want het is belachelijk goed wat ze doen. Het heeft een beetje dezelfde spanning als Esbjörn Svensson vroeger had. Op de beste momenten leunt de piano tegen de drums die, geholpen door flink wat elektronica, zich rond de bas vlechten. Kleine plaagstootjes uitdelen, de groove wat ontwrichten en dan plots toch weer een enorm mooie volle melodie eruit persen waarin alles samenkomt. En zo blijven ze constant het avontuur opzoeken, terwijl het net zo goed toegankelijk én opwindend blijft. (RHH) 

Voor fans van: Esbjorn Svensson Trio, Brad Mehldau, The Bad Plus.

Waar hopen we dit te zien: Transition Festival, Bimhuis, Rockit Festival. 

Luister: 'Distrusters' (live bij Vrije Geluiden)

Zit jij al jaren te wachten op de terugkeer van Belgische electrorockband Goose? Vind je de De Likt eigenlijk net iets te subtiel? Altijd al op zoek naar een band die eindelijk die brug slaat tussen electroclash en de studentenkroeg? Voilà: voor jou is Borokov Borokov gemaakt. En verder voor niemand. Hoewel: het aanwezige publiek gaat er best wel hard op. Maar in de geschiedenis van de wereld heeft het publiek het wel vaker bij het verkeerde eind gehad. (CvW)

Voor fans van: Lompe synths en nog lompere Nederlandse teksten, 'lekker gek' doen. 

Waar hopen we ze te zien: Dit had überhaupt nooit die Antwerpse studentenkamer uit mogen komen.

Luister: 'Had ik maar wat meer vakantie'

Dat kusje tijdens het eerste nummer was echt. Emil en Caroline stonden het hele liedje al zo'n beetje met hun voorhoofden tegen elkaar aan te zingen. Ze zijn een stel, de twee Zweden, en niet zo'n beetje ook. Sterker nog: ze zijn een gezin met kinderen. Beetje onhandig, de meeste mensen gaan eerst op tour en dan settelen, maar deze dertigers maken zich op voor hun debuutalbum. Dat doet ViVii met goede vriend Anders, gitarist en pottenkijker. Samen creëren ze intieme dreampopsongs met alle ruimte voor de stemmen van het koppel. Vooral Emil heeft een krachtig, warm geluid, dat direct reactie oproept in de zaal. Het is jammer dat de teksten zo open en zoetsappig zijn, met wat meer mysterie zou deze act nog veel spannender kunnen zijn. Ook een elektronisch intermezzo waar voorzichtig op gedanst wordt kan daar niet voor zorgen. Maar dat zij publiek gaan vinden is zonneklaar. (AdV)

Voor fans van: Beach House, Angus & Julia Stone.

Waar hopen we dit te zien: Dit kan prima op een zomerfestival. Nu maar hopen dat ze oppas kunnen regelen.

Luister: ‘Siv (You and I)’

‘Hebben de mensen het daar achterin niet naar hun zin? Je staat het dichtst bij de bar, he? Ga drinken dan!,’ roept Flohio als ze het idee krijgt dat het achterin nog wat tam is. Stilstaande mensen maken haar nerveus, verklapt ze ook. Dat stilstaan ligt vooral aan het wat stroeve begin. In plaats van met rammers te beginnen, begint de Londense grime rapper met wat dunne tracks waar ze de bas ook nog lijkt op te sparen voor het eind. Maar tegen het eind is er geen houden meer aan. Tracks als ‘Se16’, ’10 More Rounds’, alles is raak. Ze heeft een zelfde energie en flow als Stormzy. Ze is gevaarlijk, ontwapenend en ze zet het Platformtheater compleet op z’n kop. Die samenwerking met Modeselektor gaat niet de laatste high-profile-feature zijn. (RHH)

Voor fans van: Stormzy, Skepta, Burial

Waar hopen we het te zien: Woo Hah, De School, Appelsap

Luisteren: 'Wild Yout'

Een tijdje geleden dook er een wel héél sexy nummer op in de krochten van Youtube: 'Livid'. Groovy bass-lijntje, een simpel drumpatroontje, amper opsmuk, maar die stem - zo verdomd sexy. Gefluister in de wandelgangen: is dit Eliza Doolittle? Die zangeres van Pack Up, met dat mierzoete imago? Ja dus. Eliza Doolittle heeft een doorstart gemaakt, maar deze versie kan niet beloven dat ze niet zal bijten. Op de nieuwe plaat neigt de zangeres meer naar soulvolle jazz - af en toe r&b, en houdt ze het tempo vrijwel constant rond de hondefd bpm. Het lijkt allemaal wel heel erg op elkaar, en in de show missen we de nodige energiepieken om deze wel erg statische show een zetje te geven. Eigenlijk krijgt ze haar publiek alleen echt mee op dat éne Colors nummer. Echt heel jammer, want met die stem zou ze meerdere kanten opkunnen. (MM)

Voor fans van: Amy Winehouse, Katie Melua, Mark Ronson. 

Waar willen we dit zien: Een leuk klein tentje op North Sea Jazz.

Luister: 'Wasn't Looking' (de Colors live-sessie)

Vorig jaar bliezen we op Eurosonic de loftrompet voor Sigrid; vandaag steeg er op de redactie gejuich op toen Best Kept Secret Carly Rae Jepsen aankondigde. Alle liefde voor strakke pop dus. Scandinavië blijft wat dat betreft hofleverancier, want de gepolijste elektronische popsongs worden daar per strekkende meter geleverd. Zo ook door Lova, een 19-jarige blondine in een felgekleurd trainingspak. Ze moet haar liedjes over volwassen worden en alle onzekerheden die daarbij komen kijken helaas wel opvoeren in een zaal vol verlate vrijmibo-mannen. Ze draagt haar liedje ‘Daddy Issues’ aan ze op en glimlacht zich dapper door haar set heen. Haar ‘amazing band’ bestaat slechts uit drummer en bassist, de rest van het budget is geïnvesteerd in zes lichtpilaren. Of dat zou zo'n slimme keuze was is de vraag, want nu voelt het wel erg dun en wat minder fris dan haar frivool geproduceerde singles. (AdV)

Voor fans van: Sigrid, Lykke Li, Tove Lo, maar dan net even wat lichtvoetiger. 

Waar hopen we dit te zien: In de oefenruimte. Het lastige aan dit soort acts is dat je er moeilijk mee in een klein zaaltje kunt starten. Daarvoor is de muziek te ‘af’. Maar voor het ook op het podium af is, moeten simpelweg meters gemaakt worden. 

Luister: ‘You Me And The Silence’ 

Het Berlijnse Gurr maakt nonchalante garagepop à la Tacocat en Childbirth. De vier vrouwen maken er springend en lachend een feestje van op het podium, en ze jakkeren lekker stevig door de setlist heen. Er komen zelfs enkele crowdsurfers voorbij, die door het moeilijk te overtuigen Eurosonicpubliek lauwwarm worden ontvangen. Er is weinig mis met Gurr, en de gunfactor is hoog. Maar er zit helaas ook niet echt een liedje tussen dat eruit springt. En zo eindigt Gurr zoals die crowdsurfpogingen: sympathiek, enthousiast, maar je komt er niet ver mee. (CvW)

Voor fans van: Childbirth, Tacocat, Slutever

Waar hopen we ze te zien: Op een kleinschalig festival kan Gurr zomaar een heel leuke verrassing zijn, maar voor het grotere werk lijkt het nog wat te vroeg 

Luister: 'Hot Summer'

Volle bak, bij L'Impératrice. Ze zetten in met een funky gitaarrifje en de zaal gaat los met één collectief heupgezwaai. Lekkere synthbas erbij, gek synthesizer-riedel en het gefluit komt zo van achteruit de zaal. Franse synth-bandjes hebben we ondertussen genoeg, maar L'Impératrice onderscheidt zich door hun gekke mix van funky space-disco en tropische strandhouse (maar dan op z'n Frans). En een showtje bouwen, ja, dat kunnen ze wel. Met die matchende outfitjes (een beetje stewardess-meets-joggingpak) en hun funky gezwiep zijn ze een genot om naar te kijken. Op Spotify klonk het lekker, maar live komen ze hélemaal tot hun recht. Niemand verstaat er natuurlijk een bal van, maar dat maakt niet uit. Deze charmante Fransozen winden de hele zaal om de vingers. (MM)

Voor fans van: Agar Agar, Polo & Pan, Charlotte Gainsbourg.

Waar willen we dit zien: Lekker in de India van Lowlands, die spelen ze zó plat.

Luister: 'Matahari'

Wat een over het paard getild, geaffecteerd, elitair etterbakje is frontman Alex Rice van Sports Team. Héérlijk. Dit zestal uit Brighton wil niks te maken hebben met de huidige lichting doodserieuze postpunkrevivalbands:'There's a lot of punk bands around at the moment. To prove we're not that, here's a song about cricket!' Melodieuze songs volgepropt met hooks en een dikke laag ironie, plus een overdreven zwabberende frontman: The Fall mag nu hip zijn, maar Sports Team kijkt liever naar Pulp. Alex Rice zet zijn armen uitdagend in zijn zij of houdt ze stijf op tien voor twee boven zijn hoofd als Jezus aan het kruis, klaar om aanbeden te worden. Het zal hem worst wezen of je hem aardig vindt, liever niet zelfs. En wij, hulpeloos als we zijn, gaan daarom alleen maar meer van hem houden. (CvW)

Voor fans van: Pulp meets Pavement, droge humor, arrogante mannen.

Waar hopen we dit te zien: als het universum ook maar een greintje rechtvaardigheid in zich heeft, zien we deze gasten straks overal. Te beginnen op een groot popfestival naar keuze.

Luister: 'Kutcher'

Het ene moment gaat het over de ellende van jong, maar wolwassen zijn en niet weten wat je met jezelf aan moet. De andere keer gaat het over zo verliefd zijn dat je zelfs de enorme wallen van de ander prachtig vindt. De Duitse Ilgen-Nur zingt over alles wat in het hoofd van een twintiger omgaat. Haar punky rammelrock met prettig jengelende en bijna valse gitaren klopt al, de uitstraling doet de rest. Gemakkelijk switcht ze van bijtend naar verveeld, en van komisch geïrriteerd tot bloedserieus. Maar voorlopig heeft ze nog maar een stuk of drie echt goede liedjes. Net te weinig, ook voor Eurosonic-begrippen. (RHH)

Voor fans van: Courtney Barnett, Pip Blom.

Waar hopen we dit te zien: EKKO, De Bolder, Subbacultcha!

Luister: The Bags Under Your Eyes

We staan alweer in een kerk, iets wat vooral aan een muzikale voorganger te danken is. Het woord van Hilary Woods voert naar de Der Aa-Kerk, waar ze heel ingetogen met toetsen opent. En waar de Ierse ook meteen laat horen waarom ze bepaald geen traditionele singer-songwriter is. Met zware aanslagen op toetsen en (door haar compagnon) getrommel zet ze haar muziek duister en beklemmend aan. Het pianospel is dwingend in repetitieve en dwarse patronen met onheilspellende ritmische ondertonen, terwijl de vocalen langs de gewelven van de indrukwekkend hoge gotische kerk schuren. Woods is dissonant, eigenzinnig, ze durft te experimenteren en verdiepen. Opeens een aanzwellend elektronisch intro en dan stilte, waarin zij met gitaar en een snik in de stem invalt. Ze loopt zichzelf en speelt daar overheen. Met twee man klinkt Hillary Woods heel vol en toch heel sober. 'Black Rainbow' opent dreigend, hintend naar het Twin Peaks-thema, zwelt symfonisch aan en dan martelen de herhalende patronen als een Tantaluskwelling. Was Louise Lemón in de schouwburg net een uitbundige viering, nu, in de kerk komt de bezinning en het berouw om de hoek. Met Hilary Woods, die in juni 2018 het schitterende album Colt op Sacred Bones uitbracht, overdenken we onze zonden en beseffen de zware erfenis en uitzichtloze toekomst waarmee we opgezadeld zijn. We staan een halfuur aan de planken genageld. Eenmaal buiten is het koud en donker en is er onnoemelijk veel van ons afgevallen. (IG)

Voor fans van: Marissa Nadler, Emma Ruth Rundle, Chelsea Wolfe, modern klassiek, Massive Attack, Twin Peaks.

Waar hopen we dit te zien? Bij moeilijke, onderhuidse muziek in de kerk moeten we erg aan Le Guess Who? (stond ze al) en Incubate (bestaat niet meer) denken. Motel Mozaique en Roadburn (Patronaat) zouden perfect passen.

Luister: 'Black Rainbow' 

Louise Lemón mag met recht een sirene heten. Vanmiddag lokte ze ons al de Martinikerk in (3voor12-sessie) en nu naar de Stadsschouwburg en beide keren gaan we op de klippen. Verblind door de schoonheid van de klassieke locaties en betoverd door de overweldigende, doch etherische muziek. Nummers als 'Appalacherna' en 'Not Enough' zijn gemaakt voor dergelijke akoestische schatkamers. De Zweedse trekt de aandacht naar zich toe met gouden kroon en glitterjurk, maar vooral met een stem die van lichthees zalvend naar groots galmend stadionniveau gaat. Ze wordt geflankeerd door twee snarenplukkers, waarvan de linker cowboy met zijn hoed, tats en baard aan Sólstafir doet denken, de IJslandse band die ook zo goed een ruige uitstraling aan sterke, meeslepende liedjes koppelt. Lemón staat als LOUD geafficheerd, wellicht vanwege de, toch verrassende, boeking op Roadburn, het Tilburgse festival dat naam maakte met herdefiniëring van begrippen als luid en heavy. De 'death gospel' van de Zweedse schittert vast in deze theatrale, dramatische verpakking. (IG)

Voor fans van: Anna von Hausswolff, Sólstafir, singer-songwriters, Chelsea Wolfe.

Waar hopen we dit te zien? Roadburn (staat ze al) en deze show kan het op grote podia van het theater tot Lowlands doen.

Luister: 'Not Enough'

Met haar broek op half-zeven en een het-kan-me-allemaal-niet-bommen blik ijsbeert ze over het podium. 'I'm sad and bored' zingt ze, met dezelfde nonchalance waar Billie Eilish zo onderhand haar handelsmerk van heeft gemaakt. Geen gekke vergelijking: lekkere pop, een fuck you-attitude en dan zo'n hese stem die beide zangeressen als gemene deler hebben. En dan nog die hoge hitfactor, want met alle catchy hooks zijn de popliedjes van Bülow gemaakt om door de radio te knetteren op vol volume. Jammer van de liveshow, want de jonge zangeres laat het voornamelijk bij playbacken terwijl ze een beetje met haar heupen wiegt. Als ze wat harder aan haar show trekt, zou het nog wel eens wat kunnen worden. Voor nu is het in ieder geval lekker voor op de radio. (MM)

Voor fans van: Sigrid, Billie Eilish, Halsey.

Waar willen we dit zien: Bülows catchy pophooks kunnen op alle radiozenders.

Luister: 'This Is Not A Love Song'

Ze denkt teveel. Waarom voelt ze zich zo slecht terwijl al haar vrienden zoveel leuks ondernemen? Het is pas haar derde gig buiten Noorwegen, pas de dertiende show ooit zelfs. Girl in Red, dus. Na haar eerste liedje is ze al buiten adem en het klinkt allemaal nog wat shaky, maar dat rommelige is juist ook wat haar zo charmant maakt. Ze is het Noorse antwoord op al die hypergestileerde synthpop uit haar thuisland. Zo’n meisje met neusringetje en Dr. Martens dat rafelige lichtvoetige indieliedjes over haar zwaarmoedige gedachten zingt. ‘Summer Depression’, bijvoorbeeld, over tienerzelfmoord, maar ook schattige songs over mooie meisjes. Om dat te onderstrepen heeft ze regenboogvlaggen mee, doet ze een King Princess-cover en vraagt ze haar vriend Hannah verkering in het laatste nummer. De drie piepjonge meisjes vooraan turen met een verliefde blik haar kant op. ‘You like gay shit? Oh yeah!’ (TP)

Voor fans van: Rammelige indie in alle kleuren van de regenboog

Waar hopen we dit te zien? EKKO of Bitterzoet! 

Luister: ‘Summer Depression’ 

Is synthpop al net zo ingebakken in de Zweedse cultuur als äpplefläsk, IKEA en Pippi Langkous? Ja toch? Becky and the Birds is er een goed voorbeeld van, een blond meisje dat ongetwijfeld ooit droomde dat ze net zo cool zou worden als FKA twigs. Ze heeft al net zo’n hoog piepstemmetje en mixt haar r&b op eenzelfde wijze met triphop en elektronica, maar mist de moves. En de looks. En de vooruitstrevend knetterende producties van de Arca’s van deze wereld. Ze heeft wel een heel leuk liedje: ‘Concept Store’, waarin ze prachtige traantjes plengt in zo’n nietsige winkel waarin je vanalles kunt kopen zonder echt te snappen wat dat concept dan precies is. Goeie plek om in janken uit te barsten, inderdaad. (TP)

Voor fans van: FKA twigs

Waar hopen we dit te zien? Hutspot, Things I Like Things I Love, Sukha of een andere concept store. Haha.

Luister: ‘Concept Store’ 

Veel venijnige muziek vanuit het Verenigd Koninkrijk op Eurosonic dit jaar. Zou het door de Brexit komen? Is het crisismuziek? Welnu, voor wie zin heeft in iets anders dan droefsnoeterij is er Penelope Isles. Dit viertal uit Brighton maakt dromerige, surfy liedjes met ruisende gitaren en speeldoossynthmelodietjes. Broer en zus Jack en Lily Wolter zingen weemoedige harmonieën. Tussen alle duistere Britse gitaarbands is Penelope Isles een aangenaam vrolijke verrassing - zo lief dat je meteen wilt vragen of ze komen logeren. Hoewel: die fuzzgitaar wil soms nog wel een scherp uithalen, en ineens beland je dan in een warm bad van chaotische noise. (CvW)

Voor fans van: Alvvays, Beach Fossils, DIIV 

Waar hopen we ze te zien: London Calling hebben ze al gedaan, met het debuutalbum in aantocht is dit een ideale boeking voor Best Kept Secret.

Luister: 'Cut Your Hair'