ESNS19: Dit was de donderdag van Eurosonic 2019 ESNS19: Dit was de donderdag van Eurosonic 2019

Van alle acts op Eurosonic werd geen enkele act door zoveel bezoekers aangevinkt als Fontaines D.C. En inderdaad: al drie kwartier voordat de band moet beginnen, staat er een dikke ongeduldige rij voor de post-punkgroep uit Dublin City wier reputatie hen is vooruitgesneld. In eerste instantie maken ze die hype niet echt waar. Dit is geen sensationele act à la IDLES en Shame, bands met wie ze veelvuldig samen optrekken. Dit is een en al misère. En dan vooral frontman Grian Chatten, die als een hedendaagse Ian Curtis in plat Iers accent zingt hoe zijn dromen in duigen zijn gevallen en hoe verschrikkelijk moe hij is. ‘I’m tired, I’m tired, I’m tired’, hoest hij. Wat een driftig mannetje. Nerveus loopt hij rondjes, pulkt aan zijn nagels en trekt aan zijn veel te wijde ribbroek. Zijn oogjes worden steeds natter. Dit is niet gespeeld, dit is niet cool, dit is menens. De rest van de band staat er al even naargeestig bij, de ogen van de bassist draaien continu weg en de gitarist staat wankel op één been. Maar wanneer het gas op het voetpedaal gaat en hit ‘Too Real’ wordt ingezet, komt al die misère samen en ontstaat er iets magisch. ‘Is it too real for ya?’, schertst Chatten. Zo hebben ze nog een paar hits die je ook echt wil meebrullen, zo ontstaat er een circlepit en in de punky afsluiter ‘Liberty Bell’ lijkt zelfs wat levensvreugde door te schemeren. Gelukkig maar. (TP)

Voor fans van: Shame, IDLES en Joy Division

Waar hopen we dit te zien? Het is dat we morgen iets anders te doen hebben, anders waren we in Cinetol Amsterdam weer gaan kijken, in april komen ze terug voor Motel Mozaique. 

Luister: Too Real

De Noorse Ina Wroldsen was aardig bezig achter de schermen. Ze werkte fulltime als songwriter, met credits op onder meer Calvin Harris’ monsterhit ‘How Deep Is Your Love’, en vocals voor Martin Solveig en Steve Aoki. Dat was kennelijk toch niet helemaal genoeg, want Wroldsen schreef een snikballade voor haar moeder en keerde terug naar huis. En dus staat ze hier voor zichzelf, met de meest opgeblazen variant van het Scandinavische geluid dat Eurosonic dit jaar overspoelt, volop vocal chops, dik aangezette synths, deephouse feel. Allemaal in de slipstream van Sigrid natuurlijk, maar die deed het toch net een stukje subtieler. Haar grootste hit dankt Wroldsen aan een documentaire over Zuid-Amerikaanse achterbuurten, die haar diep in haar ziel trof. Het is een ode aan vrouwenrechten in Latijns Amerika, en dat is natuurlijk hartstikke nobel. Maar echt voelen de emoties door dat pompeuze geluid absoluut niet. (AdV)

Voor fans van: Sigrid, Sia, Clean Bandit.

Waar zouden we dit willen zien: Wroldsen is voor de festivals niet echt geschikt, maar een kneiter van een radiohit zouden we zomaar nog van haar kunnen verwachten.

Luister: ‘Favela’

Het Londense Seagirls lijkt recht uit het vorige decennium gekukeld, met hun opzwepende indie pop in de trant van The Wombats en The Kooks. Jengelende gitaren en vocalen die gehoor geven aan de laatste zwemen van gefrustreerde tienerseksualiteit. Je ziet het al helemaal voor je: één haarflip en een zaal vol zwijmelende tieners , de mobieltjes in de lucht met de zaklampfunctie aan, terwijl ze een repertoire van anthemische tienerpop afwerken. Ze haalden de BBC Sound of 2019 longlist en ook NME verkoos ze tot Biggest Break Out Band, maar toch kun je je niet voorstellen dat deze band anno 2019 nog totale werelddominantie kan realiseren. Het voelt een beetje gedateerd, maar ook indie tienermeisjes hebben anno 2019 zo'n boyband nodig. (MM)

Voor fans van: The Wombats, The Kooks, The 1975 

Waar hopen we dit te zien: Een hartbreak-playlist of de slaapkamer van iedere tiener in Nederland 

Luister: Call Me Out

Dat we De Sluwe Vos tegenwoordig vaak met Benny Rodrigues aantreffen is geen toeval. Niet alleen zijn het allebei onwijs aardige gasten, ze zijn ook de hardste werkers van de scene. Dat moet ook wel, want zij zijn misschien niet de uitvinders van de house, ze zijn wel de motor onder de dansvloer. De dj's die zorgen dat het nooit, nooit stopt. En vergis je niet, Sluwe is ambitieus. Hij staat hier met een bak vol snoeren, zijn modulaire systeem. Hij tovert er stevige, kordate house uit, eigenlijk bedoeld voor peaktime clubben, maar ook als koude start op een showcasefestival krijgt hij de zaal prima mee. Halverwege schakelt hij fraai terug voor een breakbeat stukje, maar je weet al waar het daarna heen gaat. (AdV)

Voor fans van: Colin Benders, Benny Rodrigues, Sjamsoedin.

Waar zouden we dit willen zien: Sluwe draait als dj al overal, van Thuishaven tot DGTL. Nu kunnen ze hem een keertje live boeken.

Luister: Binnenkort een release samen met Sjamsoedin, Âme en Dixon hebben hem al in hun tas.

De vloer van de Dot Dome trilt onder het seismische geweld van een drumstel dat samen met de backing-track de begeleiding is voor Lafawndahs robotische sirene-zang. Het resultaat is fascinerend: een vrouwelijke Arca, maar dan in plaats van Arca’s kerkelijke sample-gebruik iets wat direct lijkt terug te grijpen op de catalogus van Andy Stott en Holly Herndon, met opzwepende drumritmes en gonzende synths. En waar de teksten op het eerste gehoor lijken te gaan over liefdesrelaties, blijken ze al snel te slaan op een te innige verstrengeling tussen de staat en de rechten van de burger. Het resultaat is een soort politiek geladen leftfield pop. Lekker experimenteel. De theatraliteit waarmee Lafawndah over het podium beweegt zou ook beter passen in een duistere club, maar het zal interessant zijn om te zien of ze Sevdaliza achternagaat. (MM)

Voor fans van: FKA Twigs, Sevdalizah, Arca, Holly Herndon

Waar hopen we dit te zien: In kleine clubs die georiënteerd zijn op elektronische muziek, maar ook op Le Guess Who? zou dit niet misstaan.

Luister: Daddy

Geen betere plek voor Die Wilde Jagd dan Minerva, de kunstacademie van Groningen. De band ademt het geluid waar hun thuisstad Düsseldorf zo beroemd mee geworden is: kraut, al is het bij hun nog een stukje psychedelischer en organischer. Maar het gaat ook minder ver in de tijd terug: Het duo speelt het in een moderne variant, waarmee de dj’s van de huidige club Salon Des Amateurs uit die stad momenteel de dansvloeren over de wereld veroveren. Of het nou een oud of nieuw geluid is: nog steeds gaat het allemaal om eindeloze grooves. Soms hypnotiserend in een loop, een andere keer bouwen ze langzaam op naar een climax. Vanaf laptops ratelt er wat gemeen gerinkel mee om het allemaal wat hoekiger te maken. Het mooist is het als Sebastian Lee Philipp zelf ook spookachtig meezingt. Het maakt het net wat Duitser en dat is in dit geval nog net wat beter. (RHH)

Voor fans van: Neu!, Can, het geluid van Salon des Amateurs

Waar hopen we dit te zien: Diep in de X-Ray nacht, OT301, Vera kelderbar

Luisteren: '2000 Elefanten'

Veel Britse post-punk op Eurosonic dit jaar. Na Black Midi, Fontaines D.C. en Murder Capital is Drahla alwéér een coole, duistere gitaarband. Maar van overkill is wat ons betreft nog geen sprake. Dit viertal uit Leeds heeft een freaky brommende en piepende saxofonist mee, en een zangeres die haar teksten passief agressief spuwt in plaats van zingt. Soms is Drahla zachter, melodieuzer, shoegazey, en klinkt frontvrouw Luciel Brown dromerig in plaats van bijtend. Soms is de combinatie van overstuurd gitaarwerk, messcherpe drums en dreunende sax zo kil en chaotisch dat het in de buurt komt van Einstürzende Neubauten op z'n agressiefst. Heerlijk deprimerend. (CvW)

Voor fans van: Protomartyr, DIIV, My Bloody Valentine 

Waar hopen we ze te zien: Best Kept Secret heeft vast een mooi (donker!) plekje voor Drahla. 

Luister: Twelve Divisions of the Day

Hoe snel hij kan? Kom op, laat eens zien! Tering, wat rapt Ocean Wisdom extreem snel zo a capella. ‘Geef ons nog wat meer!’, smeekt zijn backup MC. En ja hoor, hij gaat nog sneller. En daarna NOG sneller. Razendsnel, het is een wonder dat die man niet over z’n eigen tong struikelt tijdens de wonderlijke verbale sprintjes die hij trekt. Zou je spierpijn kunnen krijgen in je tongspier? Als je dit zo hoort, moet dat haast wel. Met zijn single ‘Walkin’ schijnt hij zelfs Eminem van de troon te hebben gestoten met 4,45 woorden per seconde. Zijn MC zwaait vervaarlijk met zijn armen om maar te laten zien hoezeer hij door die snelheid wordt weggeblazen. Stiekem heeft hijzelf echter ook al een flink tempo. Daar moeten ze het wel echt van hebben, want een eigen smoel heeft Ocean Wisdom verder niet echt. Dan weer klinkt een eerbetoon aan Method Man, dan een Kendrick-vibetrack en dan weer UK grime. Hij houdt ook héél erg van oldschool boombap, zegt hij keer op keer. Het past alleen niet zo bij zijn flow. Ach ja, fun is zijn show verder wel. 

Voor fans van: Boombap en grime, maar dan gedraaid op 45 toeren. 

Waar hopen we dit te zien? Op Woo Hah moeten ze zijn skills wel kunnen waarderen. 

Luister: Revvin’ met Dizzee Rascal

Lelijk stukgebeten op de rij voor Fontaines D.C.? Dan kun je in Huis de Beurs nog snel binnen glippen bij hun stadgenoten The Murder Capital. Ook uit Dublin dus en absoluut niet te verwarren met het Haagse electro-label. Dit is een post-punkband van de staccato songs en de strenge staar. Probeer je telefoon maar eens uit je zak te pakken als deze frontman je seconden lang recht in de ogen kijkt. De bassist met het vlassige snorretje en de coltrui kijkt al net zo dwingend, terwijl hij op dezelfde noot blijft rammen. Hoewel er van agressie hooguit in choreografische zin sprake is, wil deze band je duidelijk maken dat er iets op het spel staat. Er heerst een vreemde mengeling van hooligan-energie en intellectueel avontuur, maar op basis van deze show is moeilijk in te schatten welk van de twee overheerst. De eerste single is een week uit en het wachten is op de eerste volwaardige release van deze band, dan kunnen we eens rustig luisteren. Duidelijk is dit weekend in elk geval dat het klaar is met de softe pop op de Britse eilanden. Er waait een gure wind in Engeland, en de Ieren ontkomen daar niet aan. (AdV)

Voor fans van: Fontaines D.C., Shame, Idles.

Waar hopen we dit te zien: Een mooie vroege spot op een van de allround festivals. Gewoon om energie te brengen op het terrein.

Luister: 'Feeling Fades'

Met je negen beste vriendinnen de wereld over. In de tourbus ontzettend felle discussies voeren over politiek en feminisme, maar ook dikke Hummers en lekkere wijven vergelijken op je telefoon. Dat beeld roept Reykjavíkurdætur in alles op. Hun IJslandse teksten zijn compleet onverstaanbaar, natuurlijk, die lompe trapbeats voelen ontzettend gedateerd en echt goede hooks missen ze ook. En toch, toch is dit een van de allerleukste shows van Eurosonic. Dat komt door de ontzettende lol die ze op het podium hebben, maar ook doordat het allemaal zo teringgoed doordacht is. De malle glitteroutfits, de choreografieën waarbij ze de hele stage overnemen met de vanzelfsprekendheid van de meest over-the-top videoclip, de obligate sitdown en zelfs het ingestudeerde rondje door het publiek voelen spontaan. Oh, en rappen kunnen ze ook. De een heeft een razendsnelle triplet-flow, de ander lui, lijzig en stoer en een derde heeft een soulvolle knauw. Het coolst is het statement over hun videoclip van een ongestelde vagina. Hij werd van YouTube en Vimeo gehaald, en zelfs van Pornhub! ‘Maar dit is toch het normaalste in de geschiedenis van de mensheid!’ (TP)

Voor fans van: Yung Internet, maar dan met negen supercoole zongebruinde IJslandse chicks.

Waar hopen we dit te zien? Gewoon in de India op Lowlands, dat spelen ze helemaal plat.

Luister: 'Ekkert Drama' 

Zou het door de overdaad aan talentenjachten op tv komen, dat we de laatste tien jaar zo overladen worden door zangers en zangeressen die hun popliedjes volproppen met van die rauwe uithalen? Dat we voor de buis inmiddels zo leven voor het moment dat iemand z'n keel opentrekt, de mond van de de jury openvalt, het publiek op de banken gaat zodat we thuis elkaar aankijken en zeggen: 'tjesus, wat een strot?!' De Britse Bishop Briggs is er in elk geval ook weer zo een. Uiteraard met twee muzikanten ernaast: de een op elektrische drums voor de drops en de ander op gitaar voor het folkie meezing gehalte. De Bishop neemt die hele drang tot uithalen zo serieus, dat ze tussen het overschreeuwen in constant buiten adem is. Maar hey, ze scoort er al gigantische streaminghits mee. En ze gaat er vast nog wat scoren die het ook op de radio lekker gaan doen. Maar leuk is het niet. (RHH)

Voor fans van: Holland Got Talent, Flume, Rag’n’Bone Man, Davina Michell

Waar hopen we dit te zien: RTL 4, of gaat dit nu ook al naar SBS 6

Luister: 'River'

Als een dolle hond rent ‘ie over het podium, een bonk energie met een ADHD-gehalte dat doet denken aan Tyler The Creator: DVTCH MORRIS heeft het soort aanstekelijke energie dat als een stel springveren onder je voeten werkt. Heel leuk, dat Eurosonic, maar het is wel een beetje een bobo-festival, en laat de gemiddelde booker nou niet persé het grootste feestnummer van de dansvloer zijn. Daar speelt DVTCH handig op in: de hilarische anekdotes fladderen uit zijn mouw, hij is één en al charisma. Maar zo ontwapenend als zijn persoonlijkheid is, zo rauw is zijn muziek: zijn verses zijn gefrustreerd, woedend zelfs, loom uitgestrekt over lo-fi beats of juist uitgespuugd over snoeiharde trap. Op laatste EP I’m Sad I Wanna Make It doet hij niet bepaald geheimzinnig over zijn moeite om door te breken en de mentale gevolgen daarvan. Niet dat het persé slecht gaat: hij opende voor iconen zoals Method Man, Red Man, Flatbush Zombies en J. Cole, en speelde op Woo Ha! Heel leuk, die voorprogramma’s, maar DVTCH staat overduidelijk te popelen om zijn naam dikgedrukt op de festivalposters te zien staan. En verdomme, wat gun je het hem.

Voor fans van: Denzel Curry, Earl Sweatshirt, 21 Savage

Waar hopen we dit te zien?:  Zijn debuut op Woo Ha! heeft 'ie al gehad, maar we zien hem graag een keer terug op een grotere stage.

Luister: 'Toothpick'

Wie komt er nou op om logge proto-metalriffs te mengen met disco grooves en melodielijnen uit Afrikaanse funk? Boy Azooga dus. Het gekste is eigenlijk hoe logisch de Welshe formatie dit in een vrolijk Brits indierockjasje weet te gieten. Guitige geestesvader Davey Newington, die debuutalbum 1, 2, Kung Fu! bijna helemaal in zijn eentje heeft gemaakt, hupst breed lachend van het ene been op het andere terwijl hij zo de meest catchy basloopjes van de dag uit zijn mouw schudt. Ooit was Franz Ferdinand de koning van de gitaarriffs op de dansvloer, nu is Boy Azooga hier om het stokje over te nemen. (CvW)

Voor fans van: Groovy gitaarmuziek om lelijk op te dansen, vrolijke Britse indiebandjes op zonnige festivaldagen

Waar hopen we ze te zien: Elk groot popfestival kan een band als Boy Azooga goed op de line-up gebruiken. Dus dat wordt tegen elkaar op bieden, jongens!

Luister: 'Loner Boogie' of 'Face Behind Her Cigarette'

Groningen wordt bezeten door een intense Eurosonic-manie, maar in de Nieuwe Kerk zet Niklas Paschburg in op een soort 45-minuten lange vakantietrip. Het kippenvel staat meteen op de armen. Paschburg maakt neo-klassieke muziek in het straatje van Nils Frahm, het soort dat elektronica combineert met piano. Repetitieve piano-motieven, een synthesizer in crescendo, samples van statische ruis en gedruppel: hier is iedere Frahm- en Ólafur Arnalds-fan bekend mee. Langzaam aanwellend, met het soort gecontroleerde theatraliteit waardoor je het idee hebt dat hij in je oorschelp verstopt zit om de soundtrack van een biopic over jouw leven te spelen. Muziek om jezelf heerlijk in onder te dompelen. Hartstikke mooi, maar als de jonge componist echt wil gaan opvallen moet hij zich misschien wel iets meer gaan onderscheiden van zijn voorbeelden. (MM)

Voor fans van: Nils Frahm, Ólafur Arnalds, Kiasmos

Waar willen we dit zien: Paschburg zou een leuke aanvulling zijn op David August en Ólafur Arnalds op Down The Rabbit Hole

Luister: 'Fragmentation'

Hoewel Radiant Children op bandfoto's doorgaans met zijn drieën poseert, staat er een zeskoppig ensemble op het podium. En als je er dan toch met zijn allen bent, pak je even flink uit, toch? Aanvankelijk lijken de Britten daar ook voor te gaan: de solide neo soul met jazzflarden wordt gedragen door de stem van Fabienne Holloway, en binnen de kortste keren hebben we een gitaarsolo en een saxsolo voor ons glazuur gekregen. Grote glunderingen bij de muzikanten, die vooral heel graag willen uitstralen dat het allemaal enorm soepel gaat. Net als je begint te hopen dat de tweede helft van de set wat meer avontuur gaat brengen, kondigt Holloway alweer het laatste liedje aan, na een kwartier. Dat is wel hun beste liedje, ‘Trying’. Avontuur kun je het niet noemen maar er zit wel een heerlijke uithaal in. (AdV)

Voor fans van: Niet al te ingewikkelde maar wel adequaat gespeelde souljazz. Jill Scott zonder het bijtende cynisme, maar met solo’s.

Waar hopen we dit te zien?: Ergens in een bescheiden tentje op North Sea Jazz.

Luister: 'Trying'

Het Franse trio Juniore kan al heel wat vinkjes zetten op weg naar ultieme coolheid. Ze maken namelijk Franstalige garagesurf, en dat klinkt als een volstrekt unieke niche in een hoek van de gitaarmuziek waar clichés doorgaans gemakkelijk voor lief genomen worden. Hun debuutalbum draagt vervolgens ook nog eens de pikante titel Ouh Là Là, het toonaangevende Burger Records drukte er een cassette van (of heet dat persen). Als de frontvrouw ook nog eens een licht-afstandelijk aura dat… wacht even. Hoe is het mogelijk dat dit nog fout loopt. Dat aura blijkt al snel nogal statisch, en dat geldt ook voor de songs. Zelfs onder het zilverkleurige plafond van Huize Maas oogt Juniore flets. (AdV)

Voor fans van: Het Spaanse Hinds en het Franse The Limiñanas, garage op zijn Amerikaans maar met een duidelijk Europese knipoog.

Waar hopen we dit te zien? In een klein zaaltje waar rammelen juist een pre is.

Luister: Dat nieuwe liedje over je ontbijttoast die met de jamkant naar beneden van tafel valt.

Op papier een goed idee: zet een subtiele Parijse producer en een marimba virtuoos bij elkaar en vraag ze een Steve Reich tribute te maken. Minimal stroomt immers bij beiden door de aderen. Dat project van Chloé en Vassilena Serafimova was zo'n succes dat het nu een vervolg krijgt met een album en live shows. Het blijft vanavond echter net tussen twee werelden hangen. De marimba partijen zijn prachtig, de stotterfilters over de zang van Chloé en haar knisper samples ook. Maar het portie minimal is te voorspelbaar om erin te verdwalen, de kicks te keurig om er hard op te dansen. Het is mooi totdat je echt je oren spitst. (RHH)

Voor fans van: Steve Reich, Philip glass, Âme, Dixon

Waar willen we dit zien: Als het groeit het Muziekgebouw, maar easy listening playlist liggen op de loer.

Luister: Chloé invite Vassilena Serafimova 'Balani'