Pling. Pling. Pling. In de nok van de gigantische NDSM-loods knippert een lamp. Of nee, het is een woord. ‘Niets’, staat er in wit neonlicht tegen een van de hoge muren geschreven. Maar kijk tien seconden later omhoog en de ‘n’ is uitgevallen om te zorgen dat er ‘iets’ staat. Kunst natuurlijk, maar vooral een waarheid als een koe: ook op de derde ADE-avond van DGTL liggen niets en iets dicht bij elkaar, maar komen ze zelden samen.
Naarmate de avond vordert tekent zich namelijk een scherp contrast af tussen de twee areas die op het programma staan, twee loodsen die als een soort matroesjkapoppetjes in de grote loods huizen. Al vanaf het moment dat Kamma de grootste van de twee opent, is duidelijk dat in Area 1 het Grote Niets regeert. De Amsterdamse, die dit jaar definitief doorbrak met haar maatje Masalo, laat haar warme soul- en discoplaten voor de gelegenheid links liggen en zet volledig in op ruimtelijke house met kraakheldere kicks. Een imposante set is het, die wat vroeg op de avond komt. Het betere beuk- en sloopwerk, daar lijkt men nog even geen zin in te hebben. De nacht duurt nog zo lang.
Nee, het publiek begeeft zich in eerste instantie liever naar de al snel volgepakte kleine loods. Daar zetten jonge vriendengroepen het feestje dat ze op de pont al waren begonnen voort met Paula Tape, de Chileense die vorig jaar veelbelovend debuteerde met ‘Agua Congas’. Waar aan de andere kant van het terrein de kick welig tiert, wijdt Tape haar loods in als domein van zwoele baslijnen, zoete melodieën en zwierende blaaspartijen. Hier gebeurt iets! Ook Motor City Drum Ensemble laat er even later geen gras over groeien. De Duitser grijpt met name naar funk en soul uit de jaren zeventig en tachtig: bij Khemistry’s ‘I Can’t Lose With The Stuff I Use’ gooien hypergestijlde meisjes met glitters op hun gezicht de handen voor het eerst in de lucht en gaan de bloesjes van studentikoze jongens knoopje voor knoopje open. Menig selfie wordt geschoten.
Nog beter valt Mr. Scruff, de olijke Brit die al een jaar of vijfentwintig verrast met lange en hoogst eclectische sets. Ook op DGTL presenteert Andy Carthy een onweerstaanbare revue langs allerlei stijlen, tijden en windstreken. Hij laat bijna alle tracks lang door lopen en schuwt uitgebreide trompet- of fluitsolo's geenszins. Van James Browns ‘Tighten Up’ gaat Carthy schijnbaar moeiteloos naar de Braziliaanse percussiegroep Barbatuques, van wie hij doodleuk twee tracks achter elkaar draait. Met Lopez’ ‘Barrio’ slaat hij vervolgens breed glimlachend een brug naar blokje oldschool hiphop, dat hij dan weer afrondt met een ‘The Brooklyn Way’-remix van een in Wenen gevestigde flamencoband.
(tekst gaat verder onder de foto's)
Aan klinkende namen geen gebrek op de derde ADE-avond van DGTL. In de NDSM-loods presenteert het festival met ravelegendes Orbital, de uitdagende Floating Points en alleskunner Job Jobse voor ieder wat wils. Die aanpak blijkt niet alleen een kracht, maar ook een zwakte te kunnen zijn.
DGTL
Vrijdagnacht van 22.00 tot 07.00 in de NDSM Loods
Gezien: Kamma, Paula Tape, Motor City Drum Ensemble, Floating Points, Orbital, Mr. Scruff, Âme, Job Jobse en Antal.
Het hoogtepunt: Het moment dat het kwartje valt bij de uitdagende set van Floating Points.
De sfeer: Uitbundig doch onrustig. Bij welk podium is het nou het leukst? Weer even aan de andere kant kijken, hoor.
De plaat: Mr. Scruffs dubbelslag: 'Baiana' en 'Baião Destemperado' van Barbatuques
DGTL in de NDSM tijdens ADE 2019
Het blijkt een hele kunst, het slaan van zulke bruggen. Voor het overgrote deel van de nacht is het programma namelijk zó afwisselend dat het voelt alsof de losse acts op DGTL weinig tot niets met elkaar te maken hebben. Natuurlijk, het programma staat vol met personages die een karakteristieke stijl hebben en die hun sporen vaak al ruimschoots hebben verdiend, maar de contrasten worden bij vlagen wel erg groot. Zo duurt het even voor men na de kicks van Kamma en het gezellige huisfeestje in de andere area gewend is aan de uitdagende liveset van Floating Points. De immer introspectieve Sam Shepherd, wiens silhouet scherp afsteekt tegen de veelkleurige visuals, put met name uit zijn deze week verschenen plaat Crush, waarop hij speelt met het brein van zijn luisteraar. Op DGTL doet hij niet anders: hij bereikt zelfs even het ultieme niets als hij het voor vers prijsnummer ‘Anasickmodular’ even helemaal stil durft te laten vallen.
Een uitdagende set is het, vol tempowisselingen, glitchy beats en snerpende synthesizers. Bloedmooi bij vlagen, maar ook lastig bij te houden voor het publiek, dat blijft continu in beweging. Het lijkt niet veel mensen op DGTL vannacht te lukken hun aandacht langer dan een halfuur bij dezelfde set te houden. Gebeurt ergens net wat te lang niets, dan zal aan de andere kant wel iets gebeuren, toch? In de sluis tussen beide podia is het voortdurend spitsuur en een echt moment van collectieve euforie wil bij geen van beiden ontstaan.
Al met al wordt een daarmee een wat schizofrene avond. Wie net een lesje levenslust geleerd heeft bij Motor City Drum Ensemble, krijgt bij de ravelegendes van Orbital door een voice-over de vraag voorgeschoteld hoe lang hij nog wil dat het menselijke ras blijft bestaan. Natuurlijk hebben de hits die de Britse broers in de jaren negentig scoorden de tand des tijds doorstaan, maar in vergelijking met de fijnzinnige Floating Points voelt hun set toch een tikkie gedateerd. En na Mr. Scruff valt de Duitse gigant Âme toch ook wat rauw op het dak. Dan worden tropische dromen over palmbomen en hagelwitte stranden ruw verstoord door gitzwarte techno waarop je alleen – zoals een jongen voorin aan zijn vriend uitlegt – ‘keihard kunt zagen'.
Is er dan werkelijk niemand die iets en niets met elkaar weet te verenigen? Natuurlijk wel: wie anders dan Antal. Terwijl publiekslieveling Job Jobse keer op keer genadeloos opschakelt op het grote podium, mengt de Rush Hour-baas verderop op hoog tempo donkere house en techno met obscure afro en disco uit zijn schijnbaar oneindige collectie. Wie op zijn laatste benen loopt, krijgt hier nog een stoot energie, wordt prompt benieuwd naar de volgende plaat. En de volgende, en de volgende. In de nok is het neonkunstwerk uitgevallen, in blessuretijd verslagen door de onoverwinnelijke Antal. Zijn we er tóch ingetuind.
Meer ADE19 in ons dossier.
DGTL in de NDSM tijdens ADE 2019
DGTL in de NDSM tijdens ADE 2019
DGTL in de NDSM tijdens ADE 2019
Floating Points op DGTL in de NDSM tijdens ADE 2019
Floating Points op DGTL in de NDSM tijdens ADE 2019
DGTL in de NDSM tijdens ADE 2019
DGTL in de NDSM tijdens ADE 2019
DGTL in de NDSM tijdens ADE 2019
DGTL in de NDSM tijdens ADE 2019
DGTL in de NDSM tijdens ADE 2019
DGTL in de NDSM tijdens ADE 2019