Het moet gezegd: wat een verademing is Warehouse Elementenstraat in vergelijking met de Gashouder. Daar kun je je nauwelijks even terugtrekken om bij te komen van het technogeweld, laat staan dat er een alternatief is voor als je een dj niet voelt. Als je pech hebt, word je verplicht vier uur lang murw gebeukt door Adam Beyer, voordat Blawan eindelijk begint. Hoe anders is dat in de Elementenstraat. Hier kun je buiten in de middagzon heerlijk een sigaretje doen, en er zijn meerdere chillruimtes met een keur aan eetkeuzes. De productie is natuurlijk bij lange na niet zo indrukwekkend als de Gashouder, maar zo'n kleinere locatie heeft ook wel wat. En het grote voordeel van deze dag is de tweede zaal, waar de chemie tussen dj en publiek meestal net wat beter is.
Zo'n feestje overdag is fijn voor degenen die hechten aan hun nachtrust, maar de consequentie is wel dat het rond drieën, al bijna halverwege de dag, nog bepaald niet aan is. Joy Orbison gaat in de grote zaal lekker op opzwepende vocals en wobbelende techno, maar de zaal is nog best leeg en het is zelfs koud. In de kleine zaal bij The Hacker is het tenminste lekker warm, terwijl hij muren van distortion en vage vocals over een housebeat legt. Maar ook in dit kleine zaaltje is aan de zijkanten en zelfs vlak voor de booth net wat té veel ruimte om te dansen. Dat gebeurt overigens nog niet echt. Misschien omdat de vloer nog zo plakt van het zweet en bier van de afgelopen nacht, dat je voeten optillen een hele opgave is.
Hoeveel feestjes kun je geven in vijf dagen? Vijf, zou je zeggen. Maar Awakenings laat al jaren de zweterige Gashouder even een uurtje doorluchten, om overdag ook nog twee keer te knallen. Dit jaar wordt de Elementenstraat afgehuurd voor een schepje erbovenop: tien feestjes! In vijf dagen.
Awakenings
Vrijdagnacht van 23.00-06.00 in de Gashouder
Maceo Plex x Lone Romantic
Zaterdag van 09.00 tot 22.00 in Warehouse Elementenstraat
Gezien: Joy Orbison, The Hacker, Anthony Rother, Brame & Hamo, Maceo Plex, I-F, Robert Hood en Legowelt.
Het hoogtepunt: De strenge electroset van Legowelt.
De sfeer: Om 15.00 uur is het feestje al bijna op de helft, maar het is nog zo rustig en niet lit dat het koud is. Zodra de avond valt is het gelukkig dringen geblazen, en gaan de vuisten de lucht in.
De plaat: Sowieso David Lyme – ‘Bambina’.
The Hacker weet het tegen het einde van zijn set toch behoorlijk los te krijgen, door in stijl af te sluiten met ‘Information Corporation’ van TenGrams, met twee vliegende synths over een garagelijn, waar hij dan nog een ronkende baslijn onder legt. Anthony Rother neemt het stokje over met de nadruk op snelle electrosynths, maar verliest toch weer momentum. Dat gebeurt wel snel. Nogmaals: het is nog vrij rustig en de chillruimte zit vol. Buiten doet een hele horde mensen het eerste sigaretje.
In de grote zaal vallen ook Brame & Hamo helemaal dood, met een anonieme technoset waar wel heel weinig in zit, vol tracks die ze gerust tien minuten laten doorlopen. Intussen draait Anthony Rother de kleine zaal zelfs half leeg met zware electro die maar door en door rolt in een vlakke lijn, en nooit ergens uitkomt. Zijn hele set klinkt heel lelijk overstuurd, met slappe distorted kicks die nauwelijks aankomen. Het is al half vijf, en het wordt echt een keer tijd dat de vlam in de pan slaat.
(Tekst gaat verder onder de afbeelding)
Gelukkig weten Brame & Hamo de volgelopen grote zaal eindelijk warm te krijgen met een stampende acidtrack. Het is het voorproefje voor de grote man van vandaag: Eric Estornel, beter bekend als Maceo Plex, maar tegenwoordig ook als Mariel Ito. Altijd maar die bigroomtechno van Maceo werd een beetje benauwend, liet Estornel vorig jaar doorschemeren tegenover DJ Mag. Dus blies hij zijn electro-alias Mariel Ito nieuw leven in. Je zou zeggen dat hij ook onder de naam Maceo Plex in deze minder massale zaal eens af en toe een eigenwijze track kan opleggen, maar daar waagt hij zich niet aan. Daarvoor komen de vele fans vandaag ook helemaal niet. Never change a winning team, wordt wel gezegd. Dus vliegt hij er meteen met gestrekt been in met veel vollere kicks en een klassieke emotionele Maceo-break, die met een kickroll-climax de handjes voor het eerst omhoog krijgt. Achter de headliner worden de vlammenwerpers slechts op een scherm geprojecteerd, want ja, dit zaaltje is niets vergeleken de Gashouder, waar Maceo normaal huishoudt. Maar echte vlammenwerpers zijn ook helemaal niet nodig. De volle sound van Maceo vult vanaf het begin de hele zaal, tot de donkere achterste hoekjes aan toe.
Je zult er maar tegenop moeten boksen. Heel goede zet dus om I-F, een van Nederlands meest ervaren dj's, ertegenover te zetten in de kleine zaal. Die is tijdens de headliner in eerste instantie bijna leeg. Hij gaat van euforische disco naar synthwave met robotstemmen, en met ‘Take A Change’ van Bizzy & Co (niet te verwarren met Bizzey) krijgt hij de discovingers de lucht in. Zo knap hoe hij al die obscure jaren 80-platen bijna ongemerkt aan elkaar mixt, met de hele tijd ritmische wavebassen als ondergrond, die toch steeds meer mensen bij Maceo Plex weglokken.
Beetje vreemd om vervolgens Legowelt te programmeren, met zijn signature sound van lange diepe baslijnen, knisperende electro en mysterieuze vocals. Maar dan zet hij opeens de Spaanse italodiscoklassieker ‘Bambina’ van David Lyme in. Dit moet haast wel een shout-out naar I-F zijn, of misschien heeft Legowelt een weddenschap verloren ofzo. Het is zo grappig en onverwachts, dat het nog werkt ook en spontaan wordt meegezongen door publiek van I-F dat nog was achtergebleven. Daarna draait hij in zijn gebruikelijke stijl met tikkende hi-hats en electrosynths de kleine zaal de nacht in, die voor best veel mensen hier nog moet beginnen natuurlijk.
Intussen draait Detroitlegende Robert Hood in de grote zaal een verdienstelijke stamptechnoset. De stroboscopen en allerlei heen en weer schietende lichten laten de toch wel vette productie in het Warehouse in volle glorie zien. Toch gebeurt het ook het laatste uur weer in de kleine zaal, waar Awakenings eindelijk eens de ruimte heeft om avontuurlijker te boeken. Drie kwartier in Legowelts set bouwt hij een enorme muur van bassen waar hij het publiek gerust een kwartier tegenaan laat dansen, met fabrieksgeluiden en springerige acid als cement. Daarna draait hij helaas een wat vlakke housetrack. Het bewijst dat zelfs Legowelt een mens is die niet constant geniaal kan draaien, maar meestal wel.
Meer ADE19 in ons dossier.