Het Belgische festival Tomorrowland strijkt voor het eerst op ADE neer, met een gigantische hitparade van AAA-sterren zoals Tiësto, Armin en Steve Aoki. Tomorrowland door de ogen van een EDM-leek.

Eerlijk? Ik ben nog nooit bij Tomorrowland geweest. Of enig soortgelijk feest, wat dat betreft. De wondere wereld van de EDM-krakers van Garrix en Dimitri Vegas’ big room house is mijn blinde vlek, eentje waarin ik alleen maar een inkijkje krijg als ik weer eens verstrikt raakt in een EDM-clickhole vanuit mijn eindeloze fascinatie voor de dj-carrière van Paris Hilton en de ‘Acceptable In The 80s’-periode van Calvin Harris. Het EDM-bolwerk is een wereld van verschil met de smoezelige clubs waar ik het liefst rondkruip. Het vuurwerk, het bizar gedetailleerde stage-design en de rookbommen die om de haverklap als granaten inslaan, daarvan slaan de stoppen in mijn hoofd gewoon een beetje door. Maar goed, ik ben niet vies van een beetje kortsluiting in m’n hoofd, en dus blijft de gedachte altijd knagen: 'Wat nou als ik me er gewoon volledig aan overgeef? Wat dan?'

En dan kondigt Tomorrowland opeens zijn allereerste ADE feest aan, een vijftienjarige jubileumshow in de Ziggo Dome, een soort mixer van de greatest hits uit de geschiedenis van het festival. Het visuele bombast is de vanzelfsprekende belofte, de sets van Afro Jack, Armin van Buuren, Dimitri Vegas & Like Mike, Goose, Netsky, Push, Steve Aoki, The Bloody Beetroots én Tiësto worden allemaal aan elkaar geregen als een dj-centipede, én ze worden daarin bijgestaan door het Metropole Orkest, toch wel Nederlands’ beste poporkest. Per-fucking-fect. Tijd om me op te tuigen voor een avondje in de Ziggo.

Laat ik voorop stellen dat ik van tevoren al weet dat ik me als een vegetariër op een barbecue ga voelen, en dus kom ik met het – naar mijn idee – briljante plan om een vlag mee te nemen. Immers: als er één ding is dat ik heb geleerd van mijn aftermovie-research, dan is het wel dat een wapperende wimpel op Tomorrowland kan verbroederen. Bovendien neem ik niet zomaar een vlag mee, want op die van mij shinet de Fryske Pompeblêd.

Tomorrowland

Donderdagavond van 20.30-23.15 in de Ziggo Dome

Gezien: Afro Jack, Armin van Buuren, Dimitri Vegas & Like Mike, Goose, Netsky, Push, Steve Aoki, The Bloody Beetroots en Tiësto

Het hoogtepunt: hoe de fuck krijg je vuurwerk in een overdekte concertzaal?!

De sfeer: dubbelgeklapt van het plezier, met sterretjes in je ogen én in de lucht

De plaat: er zitten woeste hoogtes en diepe dalen tussen, maar het Metropole weet de progressieve house van Eric Prydz megasymfonisch te laten klinken

Sterretjes

© Dave Sips / Tomorrowland / Our Story

Maar zodra ik de Ziggo Dome binnenloop, de Friese vlag om me heen geknoopt als een cape, bekruipt me dan toch het gevoel dat ik een gigantische misser ben begaan. Op één vrolijke flierefluiter met een Braziliaanse vlag na bespeur ik toch ongemakkelijk weinig mensen die hetzelfde plan hebben opgevat. Daar gaat je plan. Een kleine tegenslag, maar eigenlijk ook meteen vergeten zodra het Metropole Orkest het podium beklimt. Dat is voor de gelegenheid bekleed met een gigantisch sprookjeskasteel met enorme Efteling-factor, waarin de visuals in een gigantisch portaal in het midden worden afgespeeld. Je kunt de Ziggo dan wel niet transformeren tot een gigantisch kasteel, maar je kunt het kasteel ook gewoon midden in de Ziggo optrekken. Wow. Midden staat een metershoog portaal waarin flarden van de naarstig spelende orkestleden voorbij flitsen.

Die krijgen namelijk het eerste halfuurtje alle ruimte om even solo te knallen voordat de klinkende dj-namen plaatsnemen achter de draaitafels. Wat dat betekent? Een half uur orkestraal bombast met allerlei dancehits uit het canon van het festival. Paul van Dyks mega-euforische ‘For An Angel’, de sluimerende melodieën van Paul Kalkbrenner’s ‘Sky and Sand’, de progressieve house van Eric Prydz’ ‘Opus’, het komt allemaal voorbij. De orkestrale vertaling van al die symfonische monsterhits is eigenlijk het meest zinnige van de avond. De schmierende strijkers, de koorzang die in gelaagde melodieën nog even de snare rolls extra aanzwengelen, hoe er iedere zoveel maten nóg een sectie bij- of wegvalt waardoor al die producties dramatisch aanzwellen of juist inzakken als mousse; ieder hoekje en gaatje van de Ziggo wordt volledig volgebouwd met de gigantische muur van geluid die hier worden opgetrokken. Dat niet elk hoofdstuk uit de dance zich zo lekker leent voor een Metropole-uitvoering voel je al iets meer wanneer de blazers volledig worden platgewalst bij de drops van FISHER’s ‘Losing It’ (haha, tech house), maar dat vergeet je vanaf het moment dat de vlammenwerpers en de confettikanonnen keihard hun ingewanden uitkotsen terwijl er dansers en danseressen op metershoge palen door de lucht worden gezwengeld.

En dan breekt het moment aan dat de dj’s aantreden voor een uiteenzetting van de grootste anthems die de velden van het festival mochten beroeren, én tegelijkertijd een speedcursus in een aantal genres van de elektronische dancemuziek. De euforische trance van Pushs ‘Universal Nation’, de megalompe drum ’n bass-hits van Netsky die het Metropole alle hoeken van de kamer laten zien, de dubbeldikke EDM-drops van Afrojack; Steve Aoki die zelf een gezellige set draait maar vooral het hardste shined wanneer hij bij The Bloody Beetroots achter de synthesizer kruipt om daar heel theatraal precies niks te doen; en wat heeft Goose überhaupt bij een Tomorrowland-bloemlezing te zoeken? Natuurlijk staat Armin keihard te vlammen en kun je bij Tiësto de volledige progressie horen, hoe hij als trance-dj de progressieve house uitdiepte om vervolgens de EDM bubbel de lucht in te blazen. Maar eigenlijk is het vooral heel erg grappig om te zien hoe iedere act even een ererondje krijgt en hun knopje mag indrukken om vervolgens met de handen in de lucht te zwaaien terwijl het Metropole Orkest ondertussen de tegenaanval inzet tegen de volvette kicks die de Ziggo dichtsmeren.

Laatste in de rij is de hitparade van Dimitri Vegas & Like Mike. Een super lompe edit van 'Living On A Prayer', een cover van de Pirates Of The Carribean-soundtrack, ongeïnspireerde tech house, eigen hits zoals 'Instagram' en het megalompe 'untz untz' - eigenlijk voelt het een beetje alsof je met 17.000 man midden op camping de Appelhof staat. Maakt dat überhaupt nog uit? Welnee, joh. Als je je overgeeft aan het visuele spektakel van Tomorrowland, dan raak je vooral verwonderd door de productionele bombast die continu op je neerregent.

Dat is in ieder geval hoe het deze EDM-leek vergaat. Stadion vullende laserlichtshows, gigantische CO2 kanonnen bij iedere drop, vuurspuwende vlammenwerpers, gigantische panelen die uit het dak neerdalen, mardi gras danseressen die voor vijf minuutjes even tevoorschijn springen om wild met hun billen te schudden, en als de bedrading in m'n hoofd al eventjes in de knoop zit, een vuurwerkshow waarbij ik m’n ogen uitkijk alsof ik een achtjarige ben die voor het eerst mag opblijven voor het nieuwjaarsvuurwerk. Aan het einde van de avond sta ik zonder enige gêne, dubbelgeklapt van het plezier, mee te deinen terwijl die stomme vlag van me toch nog even z’n momentje kan pakken. Een jongen naast me pakt schaterend de vlag over. Trots maakt hij er een foto mee - 'Ik woon ook in Friesland nu!' - terwijl ik de confetti van mn broek klop, de lucht een grote regen van sterretjes.

‘Heb je ooit zoiets gezien?!’ brult hij in mijn oor.
Nee, zoiets heb ik nog nooit gezien.