LGW18: Devendra Banhart gidst je door zijn ‘extreem egoïstische’ programma LGW18: Devendra Banhart gidst je door zijn ‘extreem egoïstische’ programma

Stel een enkele vraag aan Devendra Banhart (37), en als je niet oppast ben je een halve avond verder. Door een krakende telefoonlijn kwettert hij vrolijk alsmaar door, over de ‘muzikale regenboogervaring’ die hij wilde creëren met zijn Le Guess Who?-programma, over de waslijst van circa honderd acts die hij aanleverde bij het festival en zijn soms ‘extreem nepotistische, zelfzuchtige’ keuzes. Hij vindt het nogal een eer dat hij als gastcurator is gevraagd door het Utrechtse evenement. En dat terwijl hij nog nooit was geweest. ‘Maar de line-up is ieder jaar fantastisch! Ik ben goed bevriend met Cate LeBon en Tim Presley – hij heeft White Fence, samen zijn ze DRINKS –, zij zijn weer ontzettend close met Le Guess Who-programmeur Bob. Ik liet bij hen vallen dat ik fan ben van het festival, van het een kwam het ander.’

Nadat hij door Swans-frontman Michael Gira op het schild werd gehesen, groeide de Amerikaans-Venezolaanse Devendra Banhart begin jaren ’00 uit tot het gezicht van wat ‘freakfolk’ werd genoemd – ‘een term waar ik zelf niet zo blij mee was’ –, een losjes verbonden gezelschap van muzikanten als Antony & the Johnsons, Joanna Newsom, CocoRosie en Animal Collective. Het was een losgeslagen groep aan hippies die zich lieten inspireren door de experimentele folk uit lang vervlogen tijden, en daarmee uitgroeiden tot Pitchfork-darlings.

Bepaald niet gek dat Banhart is gevraagd als gastcurator voor Le Guess Who?. Zijn programmakeuzes zijn wellicht niet zo vooruitstrevend als die van collega-curatoren Moor Mother en Shabaka Hutchings, maar hij zocht zijn inspiratie altijd al op in alle hoeken van de wereld, en kijkt daarbij niet alleen naar de laatste twee decennia, maar eigenlijk naar de hele afgelopen eeuw. Van Braziliaanse folk uit de sixties tot hedendaagse Japanse ambient, van Ethiopische jazz tot noisepop van zijn vrienden uit Los Angeles, hij verslindt het allemaal met de gulzigheid van een hongerige leeuw. Ontzettend Le Guess Who?, dus. ‘In Brazilië hebben ze zelfs een term voor die benadering: antropofagisme. Het is kannibalisme, we nemen overal wat van, eten het op en maken er ons eigen ding van.’

vrijdag, 19.30-20.15
TivoliVredenburg, Pandora

Op de line-up staan ook heel wat goede vrienden van Banhart. Hij had het al over Tim Presley en Cate LeBon, de Braziliaanse zanger Rodrigo Amarante is er nog zo eentje. Hij was ooit onderdeel van de invloedrijke groep Los Hermanos en is buiten zijn landsgrenzen nu vooral bekend als schrijver van de tune van de serie Narcos. ‘Maf hè? Voor mij voelt dat alsof je op Paul McCartney afstapt en zegt: “Hee man, jij bent toch die gast van dat Fireman-album?” Dat lijkt me overigens hilarisch om te doen, hierbij beloof ik dat ik dat doe als ik Paul McCartney ooit spreek. Rodrigo is een echte legende, tot op de dag van vandaag is Los Hermanos een hele belangrijke band voor veel mensen, in Brazilië is hij een ultra-superster. Ik kan daar niet normaal met hem over straat, hij wordt zelfs door corrupte politieagenten aan de kant gezet: “Ah, dat is Rodrigo, bij hem kunnen we wel wat centen uit de zakken kloppen!” Rodrigo woont tegenwoordig hier om de hoek in Los Angeles, in semi-anonimiteit.’

Ze leerden elkaar kennen bij de allereerste show die Os Mutantes ooit buiten Brazilië heeft gespeeld, in Londen. Beck (!) en Banhart speelden mee met de band, Rodrigo speelde er met zijn eigen groep. ‘Het was een gestoorde nacht. We raakten in gesprek aan de bar… over kraaien, ofzo. Vreemd genoeg schepte dat een band, onze gemeenschappelijke liefde voor een zwarte vogel. Ik zei ‘m: “We gaan opnemen in Topanga Canyon, kom vooral langs!” Ik had niet verwacht dat hij daadwerkelijk zou komen opdagen, maar ja hoor, een week later stond hij inderdaad voor de deur. “Hey, alles kits?” Sindsdien speelde hij mee in mijn band, ik in de zijne, en we zijn beste vrienden geworden. Hoewel we nu vooral in de bar onze Bolsonaro-blues proberen te verdrinken. Het is gestoord dat die man tot president is verkozen. Ugh.’

Banhart roemt zanger Caetano Velaso steevast als zijn grote voorbeeld en noemt zichzelf kenner van Braziliaanse folkmuziek, hoe past de muziek van Rodrigo Amarante in die rijke traditie? ‘Dat is een geweldige vraag. Je moet vooral zijn show komen kijken, je kunt zijn muzikale stamboom dan echt traceren. Je hoort bossa nova, je hoort traditionele referenties zoals Jorge Ben en Gilberto Gil, en tegelijkertijd doet hij er echt zijn eigen ding mee.’