In eerste instantie klinkt het misschien belachelijk, maar is Armin van Buuren op Lowlands 2017 eigenlijk niet meer dan logisch?

‘Armin van Buuren’? Verdomd ja, het staat er echt. De naam van de trance-legende prijkt groot op het t-shirt van de vaste Lowlands-presentator Justin, terwijl hij met directeur Eric van Eerdenburg over het vernieuwde terrein slentert. Twee weken geleden bracht het festival de video naar buiten, waarin Justin en Eric aankondigen dat op de vijfentwintigste Lowlands-editie de Bravo-tent aanzienlijk groter wordt, het 24-uursterrein op de schop gaat en de grenzen tussen camping en festivalterrein zullen vervagen. 

Maar het filmpje riep ook vragen op: waarom draagt die gast een t-shirt van Armin van Buuren? Was-ie vergeten de was te doen en was dit zijn enige schone shirt? Heeft-ie voorpret voor de Armin Only-show in de ArenA? Of zit er toch wat meer achter? Zou de trance-legende soms een verrassingsset doen in Biddinghuizen? Armin zit dit jaar 20 jaar in het vak, Lowlands bestaat 25 jaar, dit is de enige muzikale naam die überhaupt in het hele filmpje voorkomt. 1+1=2? Ja, dat moet toch haast wel? De complotdenkers draaiden afgelopen weken overuren.

Dat Armin van Buuren-shirt kan toch geen toeval zijn?

Stel het je eens voor: de Bravo loopt over van de groene lasers en stroboscopen, vooraan staan hipsters met opgeschoren hoofdjes en paardenstaarten, gestoken in witte broeken en zilveren jasjes. Maar ook de mensen achteraan in de tent worden helemaal gek op klassiekers van System 7 en The KLF, kids vooraan vallen elkaar in de armen bij System F en Dance 2 Trance en beginnen spontaan te crowdsurfen bij sloopkogels Cosmic Gate en Cygnus X. Armin heeft eens geen vlammenwerpers of CO2-kanonnen mee, maar doet met een brede grijns een oldschool vinyl-only set en laat daarmee nog maar eens zien dat die gouwe ouwe trance diep in ons collectieve bewustzijn is geslopen. Dat klinkt fucking vet.

En is het nou zo’n gekke gedachte, Armin naar Biddinghuizen? Nee joh, allereerst heeft Lowlands al vaker gekke dingen gedaan. Weet je nog dat Venga Boys de Omega-tent onveilig maakten rond hun Rocket to Uranus-comeback-single? En beter nog: dat hardcore-pionier DJ Dano afgelopen jaar ’s ochtends vroeg zijn biografie presenteerde en meteen ook een set gaf waar hij werd onthaald als een held? En dat terwijl hij in 1997 nog bier en modder naar zich toe gegooid kreeg.

Maar zou Lowlands in 2017 klaar zijn voor Armin, zoals de hardcore van Dano vorig jaar onverwacht goed viel? Vier jaar geleden zei festivaldirecteur Eric van Eerdenburg de boeking van die andere trancegrootheid Tiësto als headliner in 2002 nog: ‘Dat was een grote fout, en dat mag niet meer gebeuren.’ Wat is er sindsdien veranderd? Heel veel. De muziek die Armin ooit zo groot heeft gemaakt, die wordt anno 2017 niet meer gezien als ‘fout’, maar sijpelt sinds een jaar of twee diep het grondwater van de elektronische underground in.

In 2014 gaf Fact Mag al 34 redenen op waarom trance ‘the greatest dance music of all' is. En kijk maar eens naar alle hedendaagse producers die hun eigen variant op trance maken. De Britse dj/producer Evian Christ, bijvoorbeeld. Hij zette zijn krabbel onder Yeezus van Kanye West, zijn overstuurde hiphop-producties lopen vaak over van maffe trance-synths. Hij gaf afgelopen Lowlands een van de meest indrukwekkende sets, rukt cheesy vocale lijnen soms helemaal uit hun verband en combineert een Ferry Corsten-klassieker gerust met een geflipte gabberbeat. Hij stond ook op festivals als Pitch en geeft sinds 2014 redelijk legendarische trance-feesten in Liverpool, met dj’s als AraabMuzik, Laurel Halo en mssingno. Het online tijdschrift DAZED noemde hem om die reden zelfs ‘Lord of the Trance’.

Kijk ook eens naar de Italiaanse Lorenzo Senni, die in zijn producties voor Warp overduidelijk refereert naar trance, maar de kick wegstreept en daarmee met open armen wordt ontvangen bij het Muziekgebouw. Kijk naar het werk van Oneothrix Point Never, en zelfs Hudson Mohawke, SOPHIE en Rustie. Ja, zelfs Four Tet waagt zich steeds vaker aan trance (luister die recente The xx-remix maar eens). En kijk wat dichter bij huis naar Torus, die de grootse euforie en in galm gedrenkte synthesizers uit de trance trekt, en combineert met een soort nietsontziende trapbeats. Hij gaf er ‘green light laser’-sets mee op Red Light Radio en bij Red Bull.

Oh ja, en dan was er nog het verjaardagsfeestje van Job Jobse, een heuse trance-avond in De School met dus Torus, maar ook Elias Mazian, Woody, Oceanic, Woody en Luc Mast. Naar het schijnt was dat een redelijk epische avond. Natuurlijk met een knipoog ingestoken, maar veel van de oer-trance platen kwamen nog altijd als mokerslagen aan, en de Italiaanse droomhouse van Robert Miles werd gerust verbonden aan experimentelere platen van bijvoorbeeld Lorenzo Senni. Zoals we toentertijd al schreven: zelfs bij een dj als Barnt sta je niet meer gek te kijken als er opeens een euforische trancebreak langskomt, en Oceanic schijnt al een edit van Tiësto-klassieker ‘Lethal Industry’ te draaien. 

Hoe zal dat komen dat trance de laatste jaren weer begint op te borrelen, een kleine twintig jaar nadat het genre de meest commerciële en zelfs verguisde vorm van elektronische muziek werd? Eigenlijk is dat heel logisch: veel producers (en serieuze muziekliefhebbers!) die nu eind twintig-begin dertig zijn, zaten als piepjonge kids de hele dag met hun neus tegen het tv-scherm gedrukt. Zat je weer te wachten op de clip van 'Antiloop', of die razend spannende achtervolging in Darude's 'Sandstorm' (serieus, waar gaat die clip over?!) en Time of our Lives van Paul van Dyk, op dezelfde manier dat tieners nu non-stop de clips van Migos en Justin Bieber op repeat hebben staan. 

‘Ik was piepjong toen ik into trance was’, zei Evian Christ erover in een interview met Dazed. ‘Het kwam niet in me op dat dit muziek is waar mensen op kunnen dansen in nachtclubs. Ik was niet eens bewust dat zulke plekken bestonden, maar voor mij was het de meest buitenaardse muziek die ik me kon voorstellen. Ik vond het heel erg opwindend en melodramatisch.’ Ook voor Torus hangt er rondom trance een zweem van nostalgie, vertelde hij aan Strange Sounds from Beyond. ‘Mijn vader was een gigantisch trance-fan. Ik weet nog hoe ik naast hem in de auto zat terwijl hij alle classics aan me liet horen.’

Trance zit in onze identiteit verankerd, en dat komt nu naar boven doordat die jochies die toen zes waren nú zelf serieus muziek zijn gaan maken. Dat sijpelt – soms licht-ironisch en vaker puur vanuit liefde voor de muziek – door in de underground.

Meer dan logisch om een van de trance-pioniers weer eens op het schild te hijsen op Lowlands. Rest de vraag nog: waarom dan juist Armin van Buuren en niet een grootmeester als Tiësto – die wel eens eerder op Lowlands stond? Nou, jongens als Tiësto, maar ook Ferry Corsten en Sander van Doorn zijn ‘met hun tijd meegegaan’ en produceren nu voornamelijk EDM. Maar Armin? Die flirt er ook mee, maar draait ook nog steeds regelmatig trance. Sterker nog: hij presenteert nog altijd de wekelijkse radioshow A State Of Trance, en het liefst sluit hij zijn gigantische Armin Only-shows af met twee uur durende vinyl-only sets die bol staan van de platen die je in november ook in De School had kunnen horen. 

Zou dat niet leuk zijn op Lowlands? Jazeker wel. Sterker nog: waarschijnlijk zou het de meestbesproken en meest legendarische show van Lowlands 2017 kunnen worden, terwijl het affiche toch al hartstikke sterk is. En ja, Armin heeft ook nog een gaatje in zijn agenda. Hij moet alleen even over z’n hart strijken en het voor een vriendenprijsje doen, maar Armin is een sympathieke jongen die gerust ook z’n nieuwe album presenteert in het Paard van Troje en nog liever de Radioring wint dan de DJ Mag 100. Oh, en na dat Underground Resistance-akkefietje van deze week kan hij wel een positieve publiciteitsknaller gebruiken. Win win win, toch? Ja, dat moet haast wel.