De vrijdag en zaterdag hadden een uitgebreider programma, maar toch: de line-up van de zondag leek bij voorbaat één van de meest gevarieerde. Dat werd het ook dankzij een goedgemutste Spinvis, een melancholische maar dansbare Jens Lekman en het voorlopige afscheid van publieksfavoriet Ryley Walker. Maar het was een Britse dichter/rapper die met haar vlijmscherpe maatschappijkritiek het hardst binnenkwam en het halve veld aan het huilen kreeg.

Niemand heeft zo'n impact als Kate Tempest

Stond hier dit weekend een artiest met meer tekst dan Kate Tempest? Of met een grotere impact? De 32-jarige Engelse speelt vandaag integraal haar meest recente plaat Let Them Eat Chaos, waarmee ze later dit jaar nog kans maakt op de prestigieuze Mercury Prize. Een hiphop-album geschreven vanuit zeven fictieve buurtgenoten, die elkaar niet kennen, maar gedwongen worden tot samenwerken wanneer een grote storm Londen bedreigt. Veel van de nummers benaderen daarbij de grens van duizend woorden. Het is al bewonderenswaardig genoeg dat ze dat allemaal kan onthouden, laat staan dat ze daarbij continu de juiste vaart en intonatie weet te pakken.

Het doet een beetje denken aan The Streets vroeger, zeker met dat cockney-accent, maar dan zonder de catchy refreinen. En dus ook zonder adempauzes voor voormalig toneelschrijver Tempest. "The myth of the individual has left us disconnected, lost, and pitiful / I’m out in the rain / It’s a cold night in London / And I’m screaming at my loved ones to wake up and love more" verzucht ze in afsluiter 'Tunnel Vision'. Ik kijk eens om me heen, naar al die huilende gezichten. Disconnected? Vandaag niet hoor.

Toegegeven: voor velen is het wat too much, zo'n bak maatschappijkritiek op de zondagmiddag. Dan is het een uur eerder toch toegankelijker bij de Zweed Jens Lekman, die met zijn intelligent-romantische liedjes ook niet misstaan had op de avond van Belle & Sebastian. Ook bij hem zijn de teksten belangrijk, maar dankzij de samba-achtige percussie en zijn voorliefde voor zoete synths liggen de nummers net wat makkelijker in het eerste gehoor dan bij Kate Tempest later op de middag. Wie wel aandachtig luistert, hoort Lekman vooral - vernuftig verpakt in metaforen over parfum of leugendetectors - mijmeren over verloren liefdes. Ook al zo'n gezellig onderwerp.

Tekst loopt door onder de foto...

Goedgemutste Spinvis, haperend afscheid Ryley Walker

Hier en daar merk je ook dat het festival op z'n eind loopt. Zo is het al niet erg druk bij Spinvis, die fraai begint met een uitgeklede versie van 'Oostende', met een hoofdrol voor de langzaam aanzwellende cello. Wat een verademing trouwens om hem dit jaar weer op de grote festivals te zien spelen, na al die tours langs theaters en poppodia. Dan voelen oude nummers als 'Het Voordeel Van Video' en 'Wespen Op De Appeltaart' gewoon weer zo vers als 'Trein Vuur Dageraad' van de nieuwste plaat. De goedgemutste Erik de Jong heeft ook nog oog voor feelgood: terwijl hij 'Een Kindje Van God' al heeft aangekondigd hoort hij nog iemand 'Ik Wil Alleen Maar Zwemmen' aanvragen. Je ziet hem even twijfelen, en overstag gaan. Alsof hij toegeeft: die past ook eigenlijk wel wat beter bij de setting.

Die setting is ook op de slotdag zonnig en warm. Niet zo ideaal voor de snoeiharde industriële rock van Millionaire, wel voor Ryley Walker. Speelde Kim Janssen gisteren een nummer over Vlieland, blijkt het mooiste nummer van Walker hier zelfs geschreven. Het was twee jaar geleden, toen Walker ook op Into The Great Wide Open speelde, dat hij tijdens een depressie 'The Roundabout' bedacht. Hij eindigt er vandaag zijn set mee, bijgestaan door een stel topmuzikanten die zijn jarenzestigfolk verrijken met jazzy ritmes en uitgesponnen hogeschool-getokkel. Echt ontroeren doet Walker vandaag overigens niet: door de vele Nederlandse optredens van voorbije jaren is het spannende er voor de meeste toeschouwers wel een beetje af, Walker is zeker het eerste half uur slecht bij stem, en dan valt ook nog eens de stroom uit. Desondanks gaan we hem missen: naar eigen zeggen is dit voorlopig de laatste keer dat hij Europa aandoet.

Tekst loopt door onder foto...

Van verstilde Batkovic naar dampende Bolder

Daar is ie weer: Mario Batkovic met zijn accordeon. Sinds zijn doorbraak eerder dit jaar op Eurosonic stond de Zwitserse Bosniër al onder andere op Grasnapolsky en het Valkhof Festival. Het optreden hier op het hoofdpodium voelt als een volgende stap. Opvallend hoe hij dat eenvoudig aankan, in zijn eentje op een verhoging, zonder trucs als loop-pedalen of gezochte publieksinteractie. Vanaf kleedjes op het Sportveld kijkt het Great Wide Open-publiek ademloos toe. 

Afsluiten doen we sinds een paar jaar met een soort thema-avond in De Bolder, ingevuld door bevriende artiesten. Denk terug aan de afterparty met de Afterpartees, of die enorme soul-revue met The Gospel Sessions. Dit jaar vinden Altın Gün, The Mysterons en Tien Son (Jungle by Night) elkaar in hun liefde voor oosterse psychedelische muziek, onder de noemer Orient Express. Live breiden ze deze liefde nog verder uit met covers van Bollywood-klassiekers en Turkse hits. Veel harder dampte en kolkte het nog niet in De Bolder - helemaal als er nog een extra blik blazers wordt opengetrokken. 

Wat een pracht-editie, deze negende Into The Great Wide Open. Met in Belle & Sebastian de lang gedroomde headliner, maar ook sterke optredens van onder meer Bill Callahan, Joan Shelley, Kate Tempest en onze eigen Donnie en Spinvis. Ondertussen bleef de zon maar schijnen, bleef Canshaker Pi maar 'Welcome to the Jungle' spelen en bleef Vlieland weer - voor minstens vier dagen - het mooiste eiland op aarde. Waarbij het festival zich op een andere manier onderscheidt dan bijvoorbeeld een Le Guess Who: niet door artiesten die je nergens anders ziet, maar meer door een zorgvuldige selectie van liefhebbersnamen uit het podium-circuit. Het maakt alvast nieuwsgierig naar de jubileum-editie van volgend jaar. Nu eerst maar eens de tranen drogen, en terug naar het vaste land.