Stond hier dit weekend een artiest met meer tekst dan Kate Tempest? Of met een grotere impact? De 32-jarige Engelse speelt vandaag integraal haar meest recente plaat Let Them Eat Chaos, waarmee ze later dit jaar nog kans maakt op de prestigieuze Mercury Prize. Een hiphop-album geschreven vanuit zeven fictieve buurtgenoten, die elkaar niet kennen, maar gedwongen worden tot samenwerken wanneer een grote storm Londen bedreigt. Veel van de nummers benaderen daarbij de grens van duizend woorden. Het is al bewonderenswaardig genoeg dat ze dat allemaal kan onthouden, laat staan dat ze daarbij continu de juiste vaart en intonatie weet te pakken.
Het doet een beetje denken aan The Streets vroeger, zeker met dat cockney-accent, maar dan zonder de catchy refreinen. En dus ook zonder adempauzes voor voormalig toneelschrijver Tempest. "The myth of the individual has left us disconnected, lost, and pitiful / I’m out in the rain / It’s a cold night in London / And I’m screaming at my loved ones to wake up and love more" verzucht ze in afsluiter 'Tunnel Vision'. Ik kijk eens om me heen, naar al die huilende gezichten. Disconnected? Vandaag niet hoor.
Toegegeven: voor velen is het wat too much, zo'n bak maatschappijkritiek op de zondagmiddag. Dan is het een uur eerder toch toegankelijker bij de Zweed Jens Lekman, die met zijn intelligent-romantische liedjes ook niet misstaan had op de avond van Belle & Sebastian. Ook bij hem zijn de teksten belangrijk, maar dankzij de samba-achtige percussie en zijn voorliefde voor zoete synths liggen de nummers net wat makkelijker in het eerste gehoor dan bij Kate Tempest later op de middag. Wie wel aandachtig luistert, hoort Lekman vooral - vernuftig verpakt in metaforen over parfum of leugendetectors - mijmeren over verloren liefdes. Ook al zo'n gezellig onderwerp.
Tekst loopt door onder de foto...