Appelsap 2017: het beste komt weer gewoon uit Amsterdam Appelsap 2017: het beste komt weer gewoon uit Amsterdam

Weet je nog, die keer dat een stel grime-helden zo’n oerkracht teweeg brachten dat de aarde erbij schudde? De momenten dat de circle pits zo onstuimig werden dat je er een beetje bang van kon worden? Die show waar vele kids van enthousiasme stonden te trillen en meebrulden met dé nieuwe generatie Nederlandse rappers? 

Nou, dat heilige vuur ontbreekt dit jaar een beetje op Appelsap. Wellicht ligt het aan dat vervelende regenbuitje midden op de dag, het toch wat tegenvallende programma of de alsmaar groeiende concurrentie van andere Nederlandse festivals die grote internationale hiphop-acts boeken, maar het Amsterdamse festival gaat een tikkeltje minder aan dan anders.

Niet dat het een slechte editie is, hoor, er is nog genoeg te genieten in het Flevopark. Bokoesam bijvoorbeeld, de jongen die al jaren een graag geziene gast is op Appelsap. Hij wordt ieder jaar wat weirder, durft zijn feminiene kanten te omarmen op de allercoolste manier en bracht dit jaar eindelijk zijn debuutalbum uit. Deze thuiswedstrijd is mogelijk een van zijn beste shows ooit: Bokoeyoncé durft het hele hoofdpodium te pakken en gooit zijn benen elke paar regels wel weer de lucht in voor een imposante karatetrap. Hij heeft Yung Nnelg mee voor ‘Whoadies’, Ray Fuego voor ‘Zp$’ en Idaly voor ‘Shawty’, maar New Wave-hit ‘No Go Zone’ en zijn eigen ‘BBB’ werken nog beter. De autotune doet zijn lievige zoetgevooisde dancehall-liedjes bovendien ontzettend goed, en hoe cute: hij trekt halverwege een piepjong jochie met een SMIB-shirt het podium op. ‘Gaan we lit?’, vraagt Bokoesam. ‘Wat?’, reageert die verlegen. ‘Zeg maar ja.’ ‘Ja!’, waarop het knulletje heerlijk klungelig heen en weer danst. 

Zo vrolijk als de show van Bokoesam is, zo intens en serieus is die van 070 Shake op het Noisey-podium. De jonge rapper uit New Jersey staat vooraf in de backstage al in zichzelf gekeerd op te warmen, en komt even later hortend en stotend het podium op. Wat een superstoere, tengere chick met een extreem herkenbaar geluid: ze heeft een diepe, hese stem waarmee ze melodieus over stemmige trapbeats rapt. ‘I just wanna be myself’, is haar belangrijkste boodschap. Je ziet hoe vooral de meisjes vooraan diep worden geraakt wanneer ze voor op de monitor springt en haar housy emoliedje ‘Honey’ brengt.

Op het hoofdpodium staat ondertussen Young M.A., de rapper uit Brooklyn met een van de grootste hits van Appelsap 2017 op haar naam: ‘OOOUUU’ (een dikke 125 miljoen streams op Spotify alleen al, en als je geen flauw idee hebt hoe je die songtitel moet uitspreken, heb je het nummer nog nooit gehoord). Ze is een stuk scherper dan laatst op Woo-Hah, en laat haar dj elke keer de beat wegtrekken om a capella haar bars te spitten met die stem van schuurpapier. Het haalt de vaart wel wat uit de show, maar is tegelijkertijd een stoere manier om te laten zien dat ze niet hoeft te leunen op een backing track. Ze is een king en een queen tegelijk, rapt ze, en wie haar teksten luistert valt meteen op hoe openlijk en expliciet ze over haar geaardheid praat. En als dat je niet bevalt? Dan slaat ze je gerust (en terecht) op je bek.

(Lees ook het interview dat ze gaf aan NRC)

Steevast krijgt ook de UK hiphop een prominente plek op Appelsap. De Londense crew 67 zal vanavond het Noisey-podium nog omver blazen met een grillig en grimey antwoord op Chicago drill, maar eigenlijk is de Gambiaans-Ghanees-Britse J Hus eerder op de dag veel verfrissender, omdat hij zijn grime mixt met lichtvoetige dancehall en afrobeat. Regen of niet, met elke track wordt zijn show dansbaarder, met zijn backup MC en dj doet hij zelfs een ingestudeerd pasje en tijdens ‘Fisherman’ krijgt hij natuurlijk een vissershoedje toegeworpen vanuit het publiek. Zijn gouden tune ‘Did You See’ is net platinum geworden, vertelt hij trots, en ook hier wordt ie onthaald als een HIT. Twee meisjes vooraan reageren hysterisch, en smeken ‘m of ie niet hun mobieltjes wil pakken om een selfie te maken. Helaas, hij lijkt het niet eens te zien.

‘ROTJOCH OP JE PODIUM!!!!’, klinkt het op de mainstage tijdens diezelfde vervelende regenbui. De grote roerganger van 101Barz krijgt voor zijn grote talentenshow ieder jaar een mooier plekje op het hoofdpodium, en trapt dit keer af met een Fresku & Friends-optreden waar vooral boerenjongen Pietju Bell en de theatraal boze Braz opvallen. Die tweede springt al tijdens zijn tweede nummer stagedivend het publiek in (met z’n voeten eerst!). ‘Voel je dat?’, vraagt een van zijn vrienden aan de zijkant van het podium terwijl hij naar de grond knikt. Verdomd ja, de jongens uit Eindhoven brengen zowaar een kleine aardbeving teweeg. En dan moeten de vlijmscherpe Mocromaniac en de explosieve 30 seconden van Killer Kamal nog komen.

Minder sterk is Jozo, die voor zijn straatrap duidelijk heeft gekeken bij de Wilde Westen-crew. Daarover gesproken: zag je hoe LouiVos op de vuist raakte met de jongens van SBMG? Dat zit zo: LouiVos plaatste gisteren op Instagram het artwork voor zijn nieuwe mixtape, waarop hij met een gouden lepeltje rappers als Ronnie Flex, Boef, Frenna en ook Chivv van SBMG oppeuzelt. Zou een gemene bedreiging kunnen zijn, maar zou je ook best als een compliment kunnen zien (je bent om op te eten?). Hoe dan ook, het viel niet zo lekker bij SBMG en leidt tot een knokpartij die backstage op Appelsap begint en over het halve terrein voortgaat. Nogal gênant, een beetje kinderachtig, en dus geen LouiVos op het podium. Ook geen Kempi trouwens, die zozeer te laat komt dat hij z’n show niet meer kan doen.

Inmiddels breekt de zon weer door bij Yung Nnelg, de Amsterdammer die zijn festival-zegetocht langs Woo-Hah, Best Kept Secret en Down The Rabbit Hole hier in het Flevopark nog even voortzet. Weer heeft-ie naast een dj ook die coole toetsenist mee om de bas nog wat dikker aan te zetten en af en toe wat jazzy akkoordjes neer te leggen. Ja, en hij krijgt hulp van rockster Ray Fuego en de piepjonge en hyperenthousiaste Leafs, maar hét moment van de show? Tijdens ‘Tempo’ trekt Nnelg een strijder in gele broek het podium op. ‘Ben je een beetje op tempo?’, vraagt Nnelg ‘m. ‘Een beetje, man, een beetje.’ Wat een bescheidenheid voor de jongen die zich vervolgens vol overgave en gierend van de adrenaline in het publiek dondert en zo de crowdsurf van de dag doet.

Er mag ondertussen natuurlijk ook gedanst worden op Appelsap, dat zijn block party-wortels nog altijd eer aandoet met een piepklein Red Light Radio-podiumpje en een grotere stage van de Boiler Room. Op die eerste staat zowaar 80s electrolegend Egyptian Lover uit Los Angeles. ‘Ik heb twaalf gloednieuwe songs die je tegelijkertijd naar de toekomst en het verleden zullen brengen’, zegt hij. En inderdaad, hij doet al jaren precies hetzelfde met z’n vocoder, drummachines en maffe dansjes, maar het blijft heerlijk.

Nog veel harder vlamt het bij Lunice, de Canadese dj die vijf jaar terug doorbrak met trapproject TNGHT met Hudson Mohawke en in de Boiler Room een uur lang non-stop wil pieken. Een lompe Four Tet-remix? Tuurlijk. Van een SOPHIE-banger naar Kanye West en eindigen met je eigen misthoorn-hits? Geen probleem. Het klinkt al even gedateerd als Egyptian Lover, maar zijn soepele breakdancemoves maken veel goed. Springen van begin tot eind, éíndelijk, en de kater van Lil Wayne afdansen.

Kater? Jazeker, want de grote headliner van Appelsap valt een beetje tegen, zoals Fat Joe vorig jaar en Rich Homie Quan een jaar eerder ook nogal tegenvielen als Amerikaanse knallers van het festival. Lil Wayne dus, de man die in de jaren nul de mixtapecultuur heruitvond (je kunt aardig verdwalen in zijn oeuvre), op zijn label Cash Money grote sterren als Nicki Minaj en Drake lanceerde en zelf liet zien hoe gek je wel niet mag komen als hiphop-wereldster.

Door financieel gesteggel met zijn labelbaas Birdman wordt het langverwachte Tha Carter V alsmaar uitgesteld, en moet hij het vandaag vooral hebben van flarden uit de recente hits die hij maakte met DJ Khaled, Chris Brown en Chance the Rapper, naast bangers ‘Lollipop’ en ‘A Milli’ van zijn classic album Tha Carter III (2008). Dat alles gebracht met matig geluid en een stroeve rockband (je wist wel van die gekke rockfetisj van hem, toch?). Op de hits na reageert het publiek nogal beteuterd, Sevn Alias tweette zelfs zich nu geen fan meer te kunnen noemen van Weezy. ‘Ik had verwacht dat hij maar 5 minuten op het podium zou staan’, grinnikt een meisje. ‘Hij staat er veel langer, maar het is ook veel slechter dan ik had verwacht.’

Maar goed, toch laat Lil Wayne nog eens zien een wegbereider te zijn voor weirde rappers wereldwijd. ‘Make some noise for the motherfucker you see in the mirror every day’, schreeuwt hij, om vervolgens het publiek ‘I’m me!’ te laten scanderen. Hoe excentriek je ook bent, het is oké, wil hij maar zeggen. Een boodschap die op Appelsap harder weerklinkt dan ooit, van Bokoesam tot Yung Nnelg, van Young M.A. tot 070 Shake. En dan eindigt Wayne ook nog ’ns met ‘I Will Always Love You’ van Whitney Houston. Hoe slecht ook, je kunt er niet omheen toch een beetje van hem te houden.