WH17: Travis Scott laat Woo Hah gevaarlijk en legendarisch vlammen WH17: Travis Scott laat Woo Hah gevaarlijk en legendarisch vlammen

Het is ongelooflijk: de tweede dag van Woo Hah is amper begonnen, op het podium staat de vrij onbekende Brusselse rapper Roméo Elvis met zijn lijzige Franstalige flows en excentrieke jazzy beats van Le Motel, en toch is er al een pit van jewelste. De gemiddelde leeftijd hier op het veld ligt zo rond de 21 – later op de dag zal die iets omhoog schuiven – en heb je ooit zo’n hongerig publiek gezien? Drie piepjonge jochies halverwege het veld buitelen over elkaar heen van enthousiasme, voor hen staat een meisje met gemillimeterd roze haar heen en weer te springen met haar vriendinnen en eigenlijk ziet het hele veld er zo uit.

Goed, we hadden niet anders verwacht: de eerste dag van Woo Hah 2017 liep ook al over van knaldrang. Dit is de eerste keer dat het Tilburgse festival – dat in een paar jaar tijd al uitgroeide tot het belangrijkste hiphopfestival van Nederland (en Europa?) – er überhaupt een tweede dag aan vastplakt. Wil ‘het’ hiphoppubliek wel overnachten, vroeg men zich vooraf af. Jazeker: de stadscamping om de hoek is overvol geboekt, en heel veel mensen zijn er het hele weekend bij, van vrijdagmiddag half 4 tot zaterdagnacht 1 uur.

Maar nog even over ‘het’ hiphoppubliek: hiphop wordt graag weggezet als een eenduidig genre met al even eenvormige groep liefhebbers, maar wie op Woo Hah rondkijkt ziet dat het publiek al even eigenwijs en kleurrijk is als de muziek die er vandaag te horen is. Er lopen sleazy punkers en meisjes die de Episode hebben leeggeplunderd voor pluizige tweedehands coltruien en hun neus ophalen voor de gelikte trap soul van Bryson Tiller. Er zijn brede gasten met Gucci-heuptasjes en fonkelende Louboutin-sneakers die niet kunnen wachten totdat Rae Sremmurd op het podium staat. Er zijn prachtig verzorgde excentriekelingen met haar in alle kleuren van de regenboog en jongens die eruit zien alsof ze al vijf dagen in hetzelfde SMIB-shirt rondlopen. 

Het festival legt nadruk op grote internationale kanonnen, maar ook Nederland is goed vertegenwoordigd: gisteren deden Ray Fuego, Yung Nnelg en ANBU het al uitstekend. Kempi – volgens sommigen ‘de vader van de Nederlandse hiphop’ – gaat vandaag iets minder lekker. Hij geeft een buitengewoon luie show, zijn stem is beter op de backing track te horen dan door de mic en het jonge publiek kent de classic tracks van Kempi zo slecht dat ze stuk voor stuk doodvallen. Josylvio doet het niet veel beter. Hij laat een dikke veertig minuten op zich wachten (kennelijk zat hij vast in het verkeer), slentert uiteindelijk het podium op met een fles Hennesy waar de bodem al in zicht is en probeert het nog goed te maken maar is al na een kwartiertje pieken helemaal buiten adem. Dan doet mr. Slowflow Kevin het beter. Soms slaat zijn stroperig trage hiphop niet echt aan bij een publiek met knaldrang, vandaag is hij scherper dan ooit. Bonuspunten voor de gigantische slak op het podium!

Even verderop staat Princess Nokia op het podium, de superstoere tomboy-rapper uit New York. Ze gaat prat op haar ‘little titties and fat belly’, heeft schijt aan de haters en duikt al tijdens het tweede nummer het publiek in. Jammer dat ze de aandacht niet het volle uur weet vast te houden en de boodschap niet helemaal overkomt, maar ze is wel degelijk een hiphop-rolmodel zoals we er wel meer kunnen gebruiken, en de coolste chicks staan glimlachend bij Nokia vooraan. 

Minstens zoveel humor heeft Lil Dicky op het hoofdpodium, maar hij tovert het vooral uit zijn zwart-wit gestipte onderbroekje. ‘Normaliter zou ik nu mijn penis laten zien, maar omdat ik aan de andere kant van de oceaan ben doe ik dat maar niet.’ In plaats daarvan laat de rapper het Wilhelmus (?!) horen. Twee jaar geleden brak de slungelige Amerikaan door met Professional Rapper en vooral de gigantische hit ‘Save Dat Money’. Hij vergroot daarop hiphop-stereotypes uit tot monsterlijke proporties en neemt anderen (en vooral zichzelf!) continu op de hak. Maar hij kan ook supergoed rappen: extreem verstaanbaar, met totale beheersing van zijn nogal eigenwijze intonatie en een snelheid waar veel andere rappers vandaag hun tong op zouden breken.

‘Ik weet veel van drie dingen’, grinnikt Dicky onschuldig, ‘sport, het laten soppen van vrouwelijke genitaliën, en rap. In de volgende track ga ik jullie over alledrie wat leren.’ Richting het einde van de set zet-ie ook nog een klapstoeltje voor zich neer en trekt een giechelig meisje het podium op om een super-kneuterige lapdance te geven en uiteindelijk te fluisteren: ‘Please don’t press charges.’ Hij tourt al een paar jaar met precies dezelfde grappen, maar het is pas de tweede keer dat-ie in Nederland te zien is, en hij pakt het publiek er compleet mee in. Ja, superflauw en puberaal, maar zelfs de meer volwassen liefhebbers betrappen zich erop regelmatig te grinniken én op en neer te bouncen.

Inmiddels is het krankzinnig druk op het terrein. In de loods hangt een penetrante urine-lucht doordat het toiletblok is overgelopen, en de plaatsing van het hoofdpodium is niet bepaald ideaal. De hekken lopen in een soort trechtervorm naar de stage toe, waardoor mensen vooraan echt worden platgedrukt. Zeker ook bij Rae Sremmurd, de twee jongens die door producer Mike Will Made It tot het Atlanta-supersterrendom zijn getorpedeerd. ‘Black Beatles’ is een van de grootste hiphophits van het afgelopen jaar, en die titel dekt de lading vandaag aardig qua hysterische ontvangst: meisjes vallen flauw en worden in tranen afgevoerd, kids gooien hun smartphones naar de twee op het podium (ja echt!) in de hoop op een selfie en de twee zelf geven een extreem feestelijke en speelse show: gekke dansjes, Swae Lee gooit de ene na de andere ananas kapot om er vervolgens een hap uit te nemen en Slim Jimmy ontkurkt een fles champagne met zijn tanden. 

Da’s een mooi moment om er even bij stil te staan hoe jong de carrières van de grote kanonnen op Woo Hah eigenlijk zijn: de debuutalbums van Travis Scott, Bryson Tiller en Rae Sremmurd verschenen amper twee jaar geleden, en de meeste hits die de pauzedj's draaien zijn nog geen jaar oud. Mede daardoor valt een oldschool act als Nas nogal dood: zijn show is aardig en er zwaaien zeker zes gasten in het publiek met de LP’s van Illmatic in de hoop op een handtekening, maar zelfs ’N.Y. State of Mind’, ‘The Message’ en ‘If I Ruled the World’ slaan niet aan bij de vele tieners en twintigers in het publiek. 

Die kijken liever bij de nogal stijve show van G-Eazy (die met ‘Me, Myself & I’ overigens wel de grootste streaminghit van het festival heeft: een dikke 600 miljoen plays op Spotify alleen, maar wat een kutnummer), de hyperromantische en soulvolle Mac Miller en cultsensatie $uicideboy$. Die laatste groep ziet eruit alsof ze vijf jaar geleden nog in een weirdo nu metal-act zaten: de een heeft viezige dreadlocks, zit onder de tatoeages en heeft met een mes een omgekeerd kruis op zijn voorhoofd gekerfd, de ander heeft een pluizige bos haar en een oversized houthakkershemd aan. Ze zijn al net zo eager als Flatbush Zombies een dag eerder, en keren de loods aardig binnenstebuiten.

Maar de grootste sensatie van de dag is natuurlijk de onbetwiste headliner Travis Scott – die overigens twee jaar geleden ook al op Woo Hah stond. Zijn show is een complete, gestoorde chaos. Al tijdens het tweede nummer schopt hij keihard tegen de camera van een fotograaf – ‘I fucking hate camera’s!’, gilt hij – en even later beginnen de vlammenwerpers al te schieten terwijl de fotopit nog helemaal vol staat met VIPs.

Mocht je echt onder een steen hebben geleefd: Travis Scott brak door onder de vleugels van Kanye West en diens GOOD Music. Zijn diepzwarte teksten zijn af en toe wat simpel, maar zijn grootse overstuurde trapproducties zijn fantastisch, en hij moet het echt hebben van de intensiteit van zijn tracks. En live is hij nog veel intenser: hij krijst en schreeuwt, hij komt gevaarlijk dichtbij en al gauw neemt hij een sprint naar de zijkant van het podium, om op een cabin te klauteren en daar de keiharde bangers ‘Antidote’ en ‘Goosebumps’ te doen. Die laatste doet-ie driemaal (wat weinig is, voor zijn doen). 

En zie je dat? Tijdens de show van Scott staat Bokoesam in de coulissen zijn ogen uit te kijken, even verderop staan Mula B en een van de grote jongens van managementkantoor SPEC. Ook de Nederlandse rappers die niet op het programma stonden, móésten hierbij zijn. Je ziet ze denken: ‘Heb ik ooit zo’n legendarische turnup gezien?’ Waarschijnlijk niet. Het hele veld wordt wild tijdens de show, de ene na de andere jongen wordt verdrukt en door EHBO weggedragen, gasten klimmen in palen en de hekken bij Travis buigen gevaarlijk ver door. Ongelooflijk indrukwekkend, en eerlijk gezegd doodeng. Wanneer er gasten uit het publiek bij Travis Scott op de cabin klimmen, houdt de rapper zowaar de security tegen, en dwingt hij de waaghalzen om een flinke aanloop te nemen en een nekbrekende stagedive te nemen. Dat doet-ie zelf overigens ook, om daarna nog eenmaal ‘Goosebumps’ in te starten en twintig minuten te vroeg de show te beëindigen. 

Laten we eerlijk zijn: het zou werkelijk een wonder zijn als niemand gewond is geraakt. Woo Hah moet écht het terrein volgend jaar wat veiliger inrichten, want het barst vandaag uit zijn voegen. Maar tegelijkertijd schrijft het hiphopfestival weer eens geschiedenis met een bijzonder scherpe line-up en het perfecte publiek. Hoe nu verder? Zou het festival nog verder kunnen doorgroeien tot een festival waar ook de absolute kampioenen als Kanye West, Drake en Kendrick Lamar zich thuisvoelen? Het kan maar zo. 

Kijk op ons YouTube-kanaal de shows van o.a. Yung Nnelg, Ray Fuego, Flatbush Zombies en Freddie Gibbs op Woo Hah 2017.