ADE17: KOPIEER DEZE RECENSIE ADE17: KOPIEER DEZE RECENSIE

Je hoort het mensen maar al te vaak beweren, dat house allemaal hetzelfde is, dat het eindeloos gestamp is. Als Amsterdam Dance Event je een ding leert, dan is het dat dat natuurlijk niet waar is. Je kunt zo’n feestje in een klein clubje niet vergelijken met DGTL in de Scheepsbouwloods, en dat moet je ook helemaal niet willen. Vanavond gaan onder andere Kölsch en Michael Mayer proberen de ijskoude loods op het NDSM-terrein warm te krijgen met hun melodieuze, toegankelijke techno. Dat is geen eenvoudige taak, want het is vannacht echt, echt koud, Kölsch is wel een pleaser. Hij draait altijd relatief veel ‘hitjes’, waaronder veel van zijn eigen producties. De Deen groeide de afgelopen jaren uit tot het paradepaardje van het Keulse label, met een cross-over potentieel zoals we dat in de geschiedenis van het label maar een paar keer zagen. Het is kwart voor twee als hij bovenop ‘Your Love’ van Frankie Knuckles pardoes zijn nieuwste kraker ‘Grey’ laat vallen. En terecht, dit is geen plaat die je subtiel in mixt, de staccato toeters en strijkers moeten in een klap door de loods heen schallen.

Voor wie het allemaal wel wat dieper mag, is achterin de hal een tweede area ingericht, waar Patrice Bäumel voorbeeldig opent. Hij draait veel minder van hit naar hit, maar laat het aan het eind van zijn 2,5 uur wel een paar keer mooi open vallen. Hij wordt opgevolgd door Frankey & Sandrino, een Duits duo dat de minste naam van de avond geniet, maar met hun track ‘Hydrae’ wel een van de Kompakt-Hoogtepunten van het jaar levert. En toch weten ze het momentum niet in de kleine zaal te houden. 

HET FEEST:
Kompakt x DGTL in de Scheepsbouwloods, woensdag 18 oktober 22.00-08.00

DE LINE-UP:
O.a. DJ Feestneus, Ralph-Hermen Confettikamp en RipTide.

DE SFEER:
Zelfs die ijskoude loods smelt voor de melodieuze techno die gemaakt lijkt voor giga-ruimtes zoals deze.

WAS HET GOED:
Mwoah.

DE PLAAT:
Alle armen gaan de lucht in tijdens de epische lange break in 'Dogma 1' van Kölsch en Michael Mayer, met die trommels en zagende synthesizers, in de set van Kölsch.

(tekst gaat door onder de foto)

Labelbaas Michael Mayer is in de grote zaal inmiddels toe aan het slot van zijn back to back met generatiegenoot Agoria. De twee draaien een kwartier voor tijd een plaat die een dag eerder in OT301 ook al het absolute hoogtepunt was: ‘Lovin’’ van OC, een track op het Nederlandse label Nous’Klaer, gebouwd rond een sample uit een discoplaat van Don Ray uit 1978. Het is een break in het midden van die track die in deze edit tot volle wasdom komt als emotionele slow burner. En dan gooit het duo er ook nog eens ‘Over The Ice’ van The Field overheen, een absolute klassieker uit de Kompakt-catalogus. Toch heeft deze set ook wel een beetje de makke van veel back to back sets: het is iets te veel een hinkelspel van tegel naar tegel in plaats van dat daadwerkelijk koers gezet wordt, en naast die ene piek vlak voor het eind ontbreekt een echt wow-moment. 

Dat laat Laurent Garnier zich niet gebeuren. Wat Amsterdam Dance Event je ook leert, is dat er niet alleen iets magisch uitgaat van uren en uren in repetitieve beats te staan, maar natuurlijk ook dat het impact op je heeft als je dat dagen en dagen achter elkaar doet, en vooral dat de kunsten van de Fransman heel goed aansluiten bij dat gevoel van eindeloosheid. Garnier beschikt over een mega-concentratie, die alleen al fascinerend is om naar te kijken. Hij kijkt niet op of om, laat zich door niemand aanspreken en blijft voortdurend in contact met zijn apparatuur, minutenlang de ogen gesloten. Mooier nog is het om te zien dat hij die bewegingen maakt op basis van dingen die wij allemaal nog niet kunnen horen. De ware meester denkt twee, drie minuten vooruit. Of eigenlijk natuurlijk wel een minuut of twintig, want dat is zo’n beetje de tijdspanne die hij neemt om ergens naartoe te werken. Vanuit een schijnbaar oneindige rechte lijn kan hij zomaar ineens een epische climax serveren. En dan zien we hem halverwege de set transformeren. In plaats van het haast spirituele trillen van zijn lichaam bij het mixen van een nieuwe plaat, zien we hem loslaten. Ineens praat ie met de mensen om zich heen, lacht en gebaart ie. Laurent Garnier weet dat het in de laatste anderhalf uur van deze nacht niet meer mis kan gaan.