Clubavond Rauw stopt na veertien jaar

‘Rauw stond voor punk, seks en de barricade’

Atze de Vrieze ,

Zwart-wit flyers, gekopieerd als oude fanzines. Boos en sexy, dat was Rauw, de clubavond die Joost van Bellen begin deze eeuw begon in Amsterdam, die ook in Utrecht een succes werd en vervolgens op festivals overal in het land opdook. 'Veertien jaar, dat is langer dan ik voor de RoXY heb gewerkt, langer dan ik eigenaar was van Meubel Stukken. Ik heb nog nooit iets zolang gedaan als Rauw.’

‘De stekker eruit, de nek omdraaien, iets nieuws beginnen.’ Joost van Bellen laat er geen twijfel over bestaan: het is klaar met Rauw. ‘Ik heb dit langer gedaan dan ik in de RoXY heb gewerkt, langer dan wat dan ook in mijn leven.’ Begin deze eeuw betekende Rauw voor Joost van Bellen een nieuw leven. De befaamde club RoXY was in vlammen opgegaan, de housecultuur was volwassen geworden. In grote hallen als de Rai in Amsterdam vonden grote trancefeesten plaats, waarvoor schitterende flyers met een laklaagje beloofden dat alles tip top in orde zou zijn, van de artiesten tot de lasershows. ‘Alles moest gelikt, house werd meer en meer een entertainmentmachine,’ zegt Joost van Bellen. ‘Het was een signaal tegen de industrialisering van de dancecultuur, maar ook een politiek concept.’

‘Precies in die tijd kwam de electroclash op, met de feesten van Larry Tee, en de mash-ups van 2manydj’s. In de hele wereld ontstonden clubs die een soort underground dancecultuur uitstraalden. Je had club Rio in Berlijn, van de vriend van Peaches. Je had Erol Alkan’s Trash in Londen, Culture Club in Gent, Ruff Club in New York, overal leefde een nieuwe scene. Het was muziek die ergens tegenaan schopte, geen droomwereld waar alles halleluja en prachtig was. Miss Kittin bezong toen al de leegte van de cultuur: sniffing in the VIP area, talking about Frank Sinatra, he’s dead, hahaha.’ Maar er was meer. Het was de tijd van Bush en 9-11, de euro was net ingevoerd. ‘Iedereen liet alles maar over zich heen gaan, niemand ging de barricade op. Behalve in die clubs, waar de boosheid wel heerste. Boos en sexy was het.’

Tegen de hokjesgeest
Rauw begon dus als een punkbeweging: met zwart-witte fotokopietjes als flyers. In de club een paar lampen, theaterspotjes, een paar TL-balken en een rookmachine. Ze moesten allemaal in één stekkerblok, waardoor de technicus er af en toe een stekker uit moest trekken om het volgende effect in werking te stellen. ‘In de electroclash heerste ook dezelfde vibe als in de vroege acid-dagen: iedereen dacht, dit kan ik ook maken. Op Rauw moest alles kunnen, tegen de hokjesgeest, veel nieuwe muziek. Soms zette ik een recalcitrante act neer die muzikaal niet zo goed was, maar die wel voor opschudding zorgde.’

In de eerste jaren al ontstonden de grote namen van Rauw. Van Bellen haalde onder andere Erol Alkan, Boys Noize, Crookers en Felix Da Housecat, Justice: allemaal acts die uitgroeiden tot vaste waarden, maar ook tot internationaal gewilde artiesten. ‘Het zijn allemaal leuke en loyale mensen, maar op een gegeven moment zitten er managers en agenten tussen, precies wat je niet wilt als Rauw. Tegelijk zie je dat je die grote namen echt nodig hebt om mensen te trekken. In de eerste jaren kochten mensen juist een kaartje op de naam Rauw, ik kon boeken wat ik wilde. Nu is het vol als je Boys Noize en Tiga samen neerzet, maar zelfs met Mr Oizo en Felix Da Housecat krijg je TivoliVredenburg niet vol. Dat was een hele leuke avond, maar niet genoeg om break-even te draaien.’

Van Bellen heeft het wel geprobeerd, om na de eerste jaren nieuwe sterren te kweken. Hij introduceerde My Little Sexmachine, een subconcept gericht op muziek uit allerlei rare hoeken van de wereld. En hij stoeide met de nieuwe golf balearic disco rond Aeroplane en The Magician. Dat werkte redelijk, maar lang niet zo goed als weer een avondje Boys Noize. ‘Met My Little Sex Machine waren we eigenlijk te vroeg, dat was wat nu Major Lazer geworden is.’

 

Goed, streep eronder dus, door naar iets nieuws. Het is voor Joost van Bellen sowieso een periode van hoofdstukken afsluiten. Vorig jaar al stapte hij uit Valifest, het maffe feest op de NSDM-werf, een beetje getriggerd door een relletje vorig jaar, toen Valtifest er nogal hard op aangesproken werd dat ze het woord ‘hottentottententententoonstelling’ te lichtzinnig gebruikte. ‘Het was bedoeld als grappig en als concept van verbroedering, maar het was natuurlijk helemaal niet grappig. We hebben ons totaal niet gerealiseerd dat hottentot een scheldwoord was voor een Zuid-Afrikaanse stam, en dat die mensen ook daadwerkelijk tentoongesteld werden. Stond er ineens op internet: ‘White supremacist Joost van Bellen puts negroes on display’. En toen we het - terecht - terugtrokken, kreeg ik doodsbedreigingen van regelrechte racisten.’

Zoveel drama zit er natuurlijk niet achter de stop van Rauw. Dat is meer common sense, zoals het destijds ook ging met het stoppen van Speedfreax. Er zal wel weer iets nieuws komen, vroeg of laat, want zo gaat dat bij Van Bellen. Hij snuffelt aan een samenwerking met Milkshake die de titel Transformer draagt, een concept over (seksuele) identiteit, dat moet schuren en verwarren. Een deephouse-avond mogen we van hem in elk geval niet verwachten. ’Deephouse sleephouse. Het liefst zou ik ze door elkaar willen rammen en een trap onder hun reet willen geven.’ 

Maar eerst krijgt Rauw natuurlijk een waardig afscheid. Nog een keer staat er een Rauw-tent op Valtifest (dat dan weer wel). Tijdens ADE doet Rauw mee aan het sleep-over project op de NDSM werf en dan staan er nog twee laatste Rauws gepland in TivoliVredenburg (18 november) en Paradiso (10 december). Bezoekers van die avonden krijgen een exclusief boek in handen geduwd waar Van Bellen momenteel aan werkt. Hij rekent op medewerking van artiesten, boekers en mensen van de clubs waar Rauw is en was, maar ook van het publiek. ‘Op 7 en 9 september zijn er Rauw knutseldagen in Paradiso en TivoliVredenburg. Dat klinkt heel kneuterig, en dat is het ook: we zetten lijm en stiften klaar, plus natuurlijk een kopieermachine, en iedereen mag iets moois maken: foto’s inplakken, knippen, plakken, vlechten. Het wordt een soort anti-boek. Ik verzamel boeken over punk, maar wat me opvalt is dat de meeste helemaal niet zo punk zijn. Ze proberen een verhaal te vertellen, chronologisch. Dit boek moet je gaan duizelen, het moet een klap in je gezicht zijn.’ 

Om het boek te kunnen bekostigen is Joost van Bellen op zoek naar financiële support. Meer info over de crowdfunding actie die vandaag van start gaat, vind je hier.

 

De laatste Rauw-edities:

3 september Valtifest: https://www.facebook.com/events/406692842858272/

20 oktober ADE: https://www.facebook.com/events/168660500206697/

18 november TivoliVredenburg: https://www.facebook.com/events/502316169959233/

10 december Paradiso: https://www.facebook.com/events/286220195091137/