3voor12 Award 2014: Wie heeft het beste artwork?

"Deze hoes is zelfs ondersteboven mooi"

Atze de Vrieze ,

Traditioneel gaan we daags voor de uitreiking van de 3voor12 Award (dit jaar: 11 september) bij een ontwerper langs om de twaalf genomineerde albums te beoordelen op hun uiterlijk. Wie heeft de mooiste hoes, het ontwerp dat je vast wil pakken en mee naar huis nemen? Met een tas vol cd's en LP's belden we aan bij Robert Adriaansen, Utrechts ontwerper bekend van zijn werk voor o.a. Best Kept Secret, Le Guess Who?, EKKO en dB's.

Awanto 3 - Opel Mantra
“Ok”, zegt Adriaansen direct bij het eerste hoesje dat hij in handen krijgt. “Wat is dit voor muziek? Ik ken het eerlijk gezegd niet.” Even later schalt het zomerse Baila Con Paula door zijn studio, wat zijn eerste indruk bepaald niet corrigeert. “Dit ontwerp past voor mijn gevoel helemaal niet bij de muziek. En dan het ontwerp zelf. Het album heet Opel Mantra. Leuk, we doen iets met een rode auto, en die zetten we dan overal neer. Dat voelt toch een beetje alsof je de clou van mop direct verklapt. Dat had anders gekund, subtieler, of misschien zelfs wel helemaal geen auto. En dat geschilder, daar houd ik niet van, daar word het zo kneuterig van. Het patroontje aan de binnenkant vind ik dan wel weer aardig, maar daar klopt de typografie weer niet. Op de achterkant van het hoesje is gekozen voor een moderne letter, hier voor iets heel standaards. Het is een rommeltje.”
Recensie
 

Thomas Azier - Hylas
"Die ken ik wel. Die hoes is toch helemaal wit geweest, niet met die zwarte rouwrand? Ik word een beetje op het verkeerde been gezet. Kijk, doe ik hem open, dan zie ik een mooi zwart logo en een foto van hem. Goeie foto, wel een beetje een model, een mooie jongen in pose. Ik heb hem wel eens live gezien, dan is hij excentrieker. Dit zou in een modeblad kunnen staan, en dat is misschien ook wel zijn bedoeling. Deze binnenkant past veel beter bij zijn stijl, het is meer afgewogen. Oh, nog een postertje aan de binnenkant: kijk, ik ben de hottest hunk in house, ofzo. Ook dit straalt uit dat hij in Parijs bij de mode-elite thuis hoort. Dit past wel bij hem. Alleen die voorkant, hè? Dat glazen beeld (gemaakt door een van zijn ouders, red.) is op zich wel goed gedaan, maar ik had het toch liever in het zwart gehad. Nu gebeurt er te veel en wordt dat rode logootje op de voorkant te veel."
Recensie

Blaudzun - Promises Of No Man’s Land
“Dit trekt me wel aan, zo’n foto. Ik moet oppassen wat ik zeg natuurlijk, want volgens mij is het een heel jong meisje, maar je snapt wat ik bedoel. Ik krijg er een soort Carnivale-gevoel van, dat past wel bij zijn muziek en performance. Blaudzun, de man met bril. Het is een beetje ouderwets, maar de kleuren zijn helder. Hè verdomd, moet je nou kijken: de kleuren van het boekje zijn veel mooier dan die van de voorkant. Daar zit een soort rode gloed overheen, alsof het Photoshop-filter nog wat opgeschroefd is. En het is gedrukt op pornopapier, dat je kent uit het bovenste schap van de Shell. Jammer zeg, nu zie je het verschil. Het binnenwerk is mooier. Kijk, er is goed geëxperimenteerd in de vormgeving. Het goede vind ik ook: de meest liedjes van Blaudzun zijn geen hapklare brokken, en dat is dit artwork ook niet. Het past heel goed.”
Recensie
David Douglas - Moon Observations
“Ook house, gok ik. Geen Ibiza-house, maar meer psychedelisch en rustig, denk ik door die wolk. Ah kijk, dat klopt alvast. Eens kijken wat we nog meer zien. Bloemetjes. Het is lekker behapbaar, bijna McDonalds. Het is wel mooi, maar ik heb nog niet echt de neiging om het op te pakken. Ik zie dat het een bestaand schilderij is van Casper David Friedrich, Moonrise Over The Sea uit 1821: een romantisch beeld, bijna sci-fi, maar ook met een zeilboot en ouderwetse kleding. Ah, en de bloemen zijn een verwijzing naar de geleerde David Douglas, een botanicus uit dezelfde tijd. Nou, kijk. Op zich klopt het wel, en het past bij de muziek, maar echt spannend vind ik het niet. Ik zou er voorbij lopen. Het biedt niet de meerwaarde die Blaudzun wel biedt."
Recensie
De Jeugd van Tegenwoordig - "Ja, Natúúrlijk!"
Meteen bij het open doen, klinkt de titel van de plaat je tegemoet. “Ha, een geluidje, dit vind ik wel bij ze passen, meteen die irritatiefactor opzoeken. Hufters. Dit is een voorbeeld van ‘iets speciaals doen’ met je hoes. Het zuigt, het vliegt erin. Dat marmer-effect aan de binnenkant ook. Is het echt? Nee. Hotel heeft dat soort dingen wel eens gedaan met een baksteen. Op de voorkant hebben ze spotvernis gebruikt, als je het ding scheef houdt zie je de titel. En die afbreking klopt natuurlijk van geen kant, maar het ziet er wel goed uit. Schijt aan de regels. Aan de achterkant staan nog allemaal kleine plaatjes, die passen bij de titels. Een piemel, een fluitje, vast als verwijzing naar die vervelende sirene in De Formule. Eens kijken wie dit heeft gemaakt. Diegene heeft er in elk geval een hoop lol aan beleefd. Miktor & Molf, een kunstenaarsduo. Op hun site staat dat ze goed en slecht werk maken, dit valt onder het goede. Daar kan ik dan om lachen. Ah, ze doen wel vaker iets met piemels zie ik, misschien moet ik ze eens bellen.”
Recensie
Jungle By Night - The Hunt
“Jungle By Night, de jonge jochies die een beetje volwassen geworden zijn. Je hebt bij deze hoes het idee dat je een spannende film in stapt. Je ziet iemand wegrennen. Zou die weg kunnen? Nee, het is toch wel echt een toevoeging. De foto is gemaakt door Krijn van Noordwijk, die we kennen van de ADE dj-foto’s. Mooi beeld hoor, het werkt wel beter op groot formaat, op vinyl. Alleen de spatiëring van de letters loopt niet lekker. Het is een beetje de Grand Canyon met fierljeppen. Kijk, ontwerpen is seks. Het moet lekker swingen, net zoals de muziek, maar hier loopt het niet goed. Wie heeft dat gedaan? Alex Maslow? Oe, die jongen heb ik hoog zitten. Hij heeft ook het logo van Jungle By Night ontworpen, een soort tribal masker. Godverdomme man, toen ik dat zag was ik echt jaloers. Dat had ik graag zelf willen ontwerpen. Maar goed, jammer Alex!”
Recensie
Moss - We Both Know The Rest Is Noise
“Het is een soort echografie, ofzo? Foto van Nick Helderman erin, een pictogram van NASA op de achterkant. Ik vind het jammer dat de binnenkant zwart-wit is en net zoals de voorkant een paarsige gloed heeft. De rest van het boekje is full color, dus het moet een bewuste keuze zijn. De teksten staan er in, dat wil de liefhebber van zo’n band ook, het ziet er goed uit. Ja, qua gevoel klopt het wel. Het is een mooi verzorgd product, net als de band zelf. Natuurlijk heb je op de voorkant de Excelsior-banner. Ik heb zelf ooit de hoes van Escapades van GEM ontworpen. Lelijk vind dat logo niet, hoor. Soms moet je als ontwerper met een lelijk logo werken, dat verneukt je ontwerp pas echt. Als je er dan toch mee moet werken, ga je strijd aan, dan wil je iets maken dat klopt. Zelf ging ik eerst eens dertig schetsen zonder logo maken, en daarna pas dat ding van Ferry erin verwerken.”
Recensie
De Staat - I_Con
“De Staat, te gek, dit vind ik heel mooi. Net als met die machine die ze op het podium hadden, proberen ze met hun hoezen altijd iets extra te doen. Meerwaarde geven, ook zonder Marco Borsato-budget. Blaudzun doet dat ook goed. Ik zie gezichten, ik zie een aap, het zouden ook radertjes in een machine kunnen zijn. Eens kijken, ontwerp Robert Muda, illustration Ben Newman, kennen we die? Videoclips voor o.a. MIA, Roots Manuva en Chase & Status op zijn naam. Hij heeft meer van dit soort werk gemaakt, zie ik. Kijk, dit is echt een aap. Dan vind ik wat ie voor De Staat gemaakt heeft interessanter, daar kun je zelf van alles in zien. Hier aan de binnenkant is met die elementen gevarieerd. Ik vind dat ze dat in de LP-hoes beter hebben gedaan dan in de cd. De naam is hier een soort logo, maar je ziet direct wat het voorstelt. Ja, lekker hoor, dit wil ik oppakken en meenemen."
Recensie
traumahelikopter - I Don’t Understand Them At All
“Dit is een Nick Helderman-foto. Ik werk met hem op Best Kept Secret. Grappig, ze staan er heel doemdenkerig op, schouders naar beneden, bij een afgrond. Een beetje depri, en dat past bij de muziek. Het is een typische Nick Helderman door het kleurgebruik en doordat het niet geposeerd is. Hij is gewoon achter ze aangelopen. Ik vind het een sterk beeld. Met hun rug naar de camera stralen ze uit dat ze de baas zijn. Alleen jammer dat die lelijke sticker (New Album - traumahelikopter) erop zit. Ze hebben kennelijk heel bewust gekozen om geen naam en titel op de foto te plaatsen - wat ik in eerste instantie wel gedaan zou hebben - maar wees dan ook zo stoer om die sticker op het cellofaantje te plakken in plaats van op de foto. Dat moest natuurlijk van Ferry, want die wil ook nog graag wat platen verkopen. Maar goed, verrassende hoes, anders dan je zou verwachten."
Tom Trago - The Light Fantastic
Over Tom Trago’s labelgenoot en goede vriend Awanto 3 was Adriaansen tot nu toe het minst te spreken. Hoe kijkt hij naar The Light Fantastic? “Mooi doosje, met van die ronde hoeken. Het beeld doet me denken aan de nieuwe van Bløf, met die tl-balken. Nee, het is wel mooi gedaan. Als je beter kijkt zie je dat het wijnglazen met neonlichten zijn. Zo te zien een origineel beeld. Mooi hoor, het past wel bij de muziek. De titel is alleen verwerkt in de side-bar, dat is een opvallende keuze. Jammer dat diezelfde titel je als een advertentie tegemoet springt wanneer je het doosje opent. De tijd en moeite die ze in het beeld gebruikt hebben, zie ik daar helemaal niet in terug.”
Typhoon - Lobi Da Basi
“Hij is goed bezig, die Typhoon. Mooie tekening, hoor, gewoon een goede tekening. Het is niet mijn muziek, verre van, maar de kleurkeuze is mooi, de typografie klopt erbij en het straalt uit dat het een Surinaamse plaat is. Ik vind het wel jammer dat de stijl niet is doorgetrokken in het binnenwerk. Het had eenvoudig gekund, bijvoorbeeld door die papegaai of een ander element terug te laten komen. Als je het doosje opent, zou het zomaar zijn vorige cd kunnen zijn. Ik moet bij die voorkant denken aan Clandestino van Manu Chao, waar dat wel goed gedaan is. Opvallend, de hoes is ontworpen door Jay Sunsmith, voorheen van Hotel. Van hem zou je nu juist verwachten dat hij daar heel goed in is. Met conceptuele raphoezen als Aap-O-Theek waren zij immers de koningen. Maar goed, mooie voorkant, dat wel.”

 

Eefje de Visser - Het Is
“Als ik dit zie denk ik: och meisje, heb je het zo moeilijk? Ze probeert te poseren, maar het ziet er heel ongemakkelijk uit. Je hoort de fotograaf zeggen: je arm omhoog, en dan die kant op kijken. Nee, hier houd ik helemaal niet van. Het is gefotografeerd door Guy Kokken. Er is zelfs visagie aan te pas gekomen, zie ik hier. Het boekje vind ik ook slordig. Kijk, deze teksten ga ik zo nooit lezen, veel te druk. Het hoesje is wit, daar komen vlekken van. Je hebt het gevoel dat elke keer als je de cd oppakt, het ook meteen slechter gaat met Eefje. Je gaat er met je vingers over heen, och kind. Na een jaar is ze weggevaagd. Dat zou eigenlijk best een goed concept voor een hoes zijn.”

En dan nu: het finale oordeel. De eerste afvallers zijn duidelijk. Awanto 3 en Eefje de Visser verdwijnen al snel van tafel, net als Thomas Azier, Tom Trago en David Douglas. Traumahelikopter en Jungle By Night vallen als laatste af, maar de absolute winnaar is eigenlijk al meteen duidelijk: I_CON van De Staat.