DAG 8, DINSDAG 19 MAART
MIAMI
Buiten hoor ik vrolijk gekwebbel vanaf de rand van het zwembad, stuiterende jetski's op het water van de baai, ronkende sportvliegtuigjes met banieren aan de staart waarop het hoofd van Afrojack staat. Op de geluidsinstallatie van het hotel speelt men vrolijke bossanova, zoals op cocktailparty's in jaren '60 films. Sinds gisteren is er een mysterieus bouwsel neergezet op het terras van het hotel, iets met een grote spiegelbol en bedekt plastic bloemen, iets met veel pluche rode gordijnen, een videowall en wat veelkleurige gestippelde paddenstoelen. Het Nederlandse Q-Dance gaat hier even komen vertellen hoe ze met Tomorrowland de USA gaan overmeesteren. Als ik het goed begrijp heeft één of meerdere Amerikaanse organisaties geprobeerd Q-Dance en/of ID&T over te nemen. De heldhaftige Nederlanders hebben de rollen omgedraaid. Ze gaan zélf de Verenigde Staten van Amerika veroveren. Ik hoop van harte dat het ze lukt. Gewoon het feit dat ze de uitdaging aangaan verdient al veel respect. Wat een lef.
Joost van Bellen in de USA (6): "Jezus aan het kruis met roze bivakmuts"
Gay-terrorisme op Sint-Pietersplein, Afrojack, Q-Dance, sushi-boot, Aeroplane, Alex Metric en wonderpoeder in Bardot
De kop is eraf in Miami, gisteren zijn we voor het eerst écht uitgegaan. En ik voel me meteen zoals al die andere jaren. Ik ben lodderig alsof er in plaats van bloed appelstroop door mijn aderen stroomt. Ik ben brak, heb te weinig geslapen, voel mijn rug en het lijkt alsof mijn hoofd gevuld is met modder. Eigenlijk zou ik nog wat moeten slapen en dit dagboek niet moeten schrijven, maar het is niet anders. Straks gaan we naar twee feesten die overdag plaatsvinden, vannacht naar twee andere. Dus ik nagel me als Jezus aan het kruis en zit achter mijn laptop.
Gay-terrorist met regenboogkleurige rookbommen op het Sint-Pietersplein
Na mijn tweet aan de paus van gisteren is het hek van de dam. Ik ben geretweet door LGBT-organisaties (lesbian, gay, bisexual, transgender) en dat is opgepikt door mensen die heilig geloven in het Grote Sprookjesboek. Mijn twitter loopt over van de eindeloze en vooral hopeloze discussies. Het kost me moeite er niet naar te kijken. Het lijkt erop alsof ik een homoactivist geworden ben, terwijl ik alleen maar een normale vraag stelde. Maar het steekt me. Het is je reinste discriminatie, het is beledigend, hoe liefdevol en beschaafd ze het ook brengen. Doodeng. Als dit nog veel langer duurt word ik een gay-terrorist en ga ik regenboogkleurige rookbommen tot ontploffing brengen op het Sint-Pietersplein, als het moet met een roze bivakmuts over mijn hoofd en een roze tutu rond mijn middel. Misschien moet ik dan ook maar naar Turkije. Dat nieuws over die adoptie hoorde ik pas gisteren, wat een waanzin.
Rauw dj-contest
Gisteren (dinsdag) hebben we de dag achter onze laptops doorgebracht. De Rauw dj-contest staat nu online. Iedereen kan zijn stem uitbrengen voor de beste nieuwe opwarm-dj. Helemaal te gek als je al die ambitieuze koppen ziet en hun mini-mixen hoort. De dj met de beste naam is EEN VROUW VAN VEERTIG. Hij is 24 jaar en drinkt graag Yoki. Er wordt al flink gestemd. Doe mee, het is echt heel leuk! De finale is op 13 april in Tivoli, daarna gaan we met zoveel mogelijk gevestigde Utrechtse namen tegelijk de dj-booth onveilig maken. Klik HIER voor de link.
Sushiboot met Engelse agenten
Dinsdagavond zijn we uit eten geweest, traditioneel bij het sushirestaurant Maiko. We hebben een sushiboot ter grootte van een sjoelbak naar binnen gewerkt met twee Engelse agenten. De een is Laetitia van Decked Out, die is binnen een jaar van een agent met een leuke stal uitgegroeid tot een van de grootste spelers. Ze doet onder andere Guy Berber, Green Velvet, Duke Dumont, Jesse Rose en onze eigen Tom Trago. En ze gaat straks namen doen waar ik nog niets over mag vertellen. Laetitia ken ik al jaren, ze was altijd de wildste van het stel hier. Nu lijkt ze veranderd, doet wat ze moet doen, rent van de ene afspraak naar de andere, gaat naar alle dj-sets van haar artiesten. Dat is keihard werken. Ik ben hartstikke trots op haar. De andere agent is Howard van Primary, die begint eigenlijk net, maar is goed gezelschap. Het was beregezellig.
Geen shorts in de Beachclub
Eerste stop van de nacht was Hyde, een strandclub achter een luxehotel. Classixx zou er gaan draaien. Ik probeer al twee jaar Classixx te boeken, maar steeds lukt het niet. Ze zijn écht super goed. Buiten bij de poort van de club was het een drukte van belang. Twee Latino-mannen in beige pakken met vet in het haar en bezweet voorhoofd beheerden de lijst. Het was een prachtig toneelstuk dat ze opvoerden. Nauwelijks kijkend naar hun clipboards, onderling paniekerig converserend, constant weglopend, alsof ze last hadden van buikloop en bang waren dat de ze de rode loper zouden bevuilen. Maar we stonden op de lijst en het heilige koord werd voor ons geopend.
We zijn er exact 1 minuut en 49 seconden binnen geweest. Zelfs voor we een biertje konden bestellen werden we eruit gesodemieterd. Howard en Sander hadden shorts aan. En dat mag natuurlijk niet. Zowel Howard als Sander zijn bijna twee meter lang. Ik probeerde nog te zeggen dat hun broeken normaal en juist hun benen te lang waren. Maar nee, we werden eruit gebonjourd. Het is Miami op z'n smalst. Ik ben benieuwd wat we verder nog gaan meemaken deze week. Geen hoedjes, geen slippers, geen tas, geen sneakers, geen T-shirts, alles kan gebeuren op South Beach. Het ziet ernaar uit dat we de meeste tijd downtown gaan vertoeven, daar gelden gelukkig hele andere regels.
Downtown gelden andere regels en toilet etiquette
Volgende stop werd de Bardot in dat downtown Miami. Met een vrolijk babbelende Haïtiaanse taxichauffeur zijn we plankgas naar de andere kant van de stad gesjeesd. Buiten stond Vito van Aeroplane. Hij wist ons zonder moeite naar binnen te loodsen. Bardot is best een leuke club, het ziet eruit alsof je bij iemand thuis bent. Veel goeie kunst aan de muur, Perzische tapijten op de grond, bankstellen overal, etagères met boeken en beeldjes. Het publiek was oké, dit is geen Austin, dus ik moet niet té kritisch zijn. Ik ben tot drie keer toe op redelijk onbeschofte wijze gevraagd om cocaïne. Misschien komt het door het tasje wat ik bij me had? Of zie ik er écht uit als een dealer? God bewaar me! Hoe later het werd hoe meer de clientèle zich bediende van het witte wonderpoeder. Mensen botsten tegen me aan zonder excuses aan te bieden, velen hadden zonnebrillen op in de toch al donkere club, de meesten hadden last van zweethoofden en jeukneuzen. En ik zag heren die met drie man een toilet ingingen. Dat was niet om elkanders luiers te verschonen of om 3 op een rij te spelen.
Op zo'n wc staat hier meestal een donkere oudere man, die de kraan voor je openzet als je je handen gaat wassen. Hij spuit zeep op je handpalm en geeft je erna een handdoekje. Als het even tegenzit sprayt hij je onder met opdringerig riekende eau de toilette, waardoor je dagen stinkt naar mannen die dromen over Ferrari's en de meisjes die op Playboyposters boven hun bedje hangen. Ik heb het te doen met die toiletmannen. Ze worden onbeschoft behandeld, staan daar de hele nacht tussen brallerige leeghoofden, keiharde muziek en de stank van menselijke uitwerpselen. Ze leven van de tip die je geeft. Dat doe ik altijd braaf, ik bedank ze ook voor hun diensten, vraag zelfs soms hoe het met ze gaat. Ik krijg nooit antwoord. In hun ogen ben ik een van de vele bewegende blanke objecten waar vloeibare zeep op gespoten moet worden.
Aeroplane, Destructo, Alex Metric en de Londense dames
In de Bardot was het desalniettemin erg leuk. Aeroplane draaide fantastisch, heel funky en opzwepend. Destructo draaide ook, en dat was ook goed. Hij is de man achter de Hard feesten en het beroemde Holy Ship, een cruiseschip dat voor een paar dagen omgetoverd wordt tot een varend danspaleis. We hoorden Alex Metric draaien, en ook dat was goed. Beetje hak op de tak, maar tsjongejonge, wat een goeie nummers. Het was super om weer bekenden te zien. Martje van Decked Out (die onder andere Erol Alkan, Boys Noize, The Magician en Justice doet) kwam binnen met haar beste vriendin Janice. Die Janice kan je er goed bij hebben, een Schotse die een bar heeft in Londen. Een rouwdouwer die iedereen onder de tafel drinkt, die alles met een flinke korrel zout neemt en zich door niets gek laat maken. Enige minpuntje aan de dames uit Londen is het chronische slaapgebrek. Het is ieder jaar hetzelfde liedje. Ze komen aan en hebben de hele week last van jetlag, slapen twee of drie uurtjes per nacht, verliezen op het einde hun stem. Ik zou een slaappil nemen om in ieder geval een of twee nachten goed te kunnen rusten. Maar nee, dat is smerige troep. We zijn uiteindelijk om drie uur naar huis gegaan, scheurend in een taxi met keiharde salsa op de radio.