DAG 4, VRIJDAG 15 MAART
AUSTIN
In het Fader Fort hebben we traditioneel ons eerste biertje gepakt, hebben we de jongens van Red Light Radio gedag gezegd en weer genoten van het publiek. Red Light Radio gaat als een speer hier. Dat kleine benauwde en snikhete hok is een hotspot voor artiesten, ze proppen hele bands op die paar vierkante meters. Helemaal te gek. We hadden geen idee wie er op het grote podium zou komen optreden. Dat bleek Disclosure te zijn, de Poolse metselaars uit Engeland met hun UK garage live-act. En ja, het was weer beregoed. We eindigden de dag trouwens ook weer met Disclosure. Ik heb ze nu vier keer gezien hier, en telkens toevallig. Of stalken ze me? In ieder geval kan ik hun set van A tot Z meezingen nu. In het Fader Fort kwam er een jongen op me af die leek op Johnny Depp in zijn jonge jaren. Hij leek niet helemaal snik, bleef maar om ons heen hangen en wilde dat ik een brilletje opzette die uit een feestwinkel leek te komen. Maar niets was minder waar. Dat brilletje was zwaar en mooi gemaakt. De glazen waren geslepen als diamanten. Het effect beter dan de beste caleidoscoop. Ik heb de bril van hem gekocht, hij blijkt ze zelf te maken. Dus mocht je me tegenkomen deze zomer en heel even willen trippen als in een jaren zestig LSD-film, tik me op de schouder en ik leen hem graag even uit. Je weet niet wat je ziet.
Joost van Bellen op SXSW13 (3): "Amerika is veranderd en Bombay Show Pig te gek"
Anti-christ demo, Disclosure x4, LSD-bril, Qween Beat, Pocahontas, kruising horror Beyoncé en transseksuele Iggy en de Scoot Inn met Baauer, Hunters en Le1f
SXSW 2013 is na drie dagen al beter dan de afgelopen twee jaar bij elkaar. De sfeer in Amerika lijkt veel beter dan vorig jaar, de mensen zijn weer vriendelijk en optimistisch, Amerikanen zoals ze horen te zijn. De rijen hier in Austin zijn veel minder lang of het is veel beter geregeld (met badge priority access). De acts bezorgen veel vaker kippenvel dan de andere keren. Op dag 4 heb ik veertien acts gezien, een record. Dat hadden er vijftien kunnen zijn, ware het niet dat we langzaam op gang kwamen, Vampire Weekend heb ik daardoor gemist. Vreemd genoeg heb ik maar één act gezien die op mijn to-see-lijstje stond, maar het was niet erg. Soms is gaan waar je hoed heen waait perfect.
MikeQ zonder voguers en Andrew W.K.
Eigenlijk was de avond en nacht als die bril. Ik heb zoveel verschillende dingen gezien en zoveel fantastische muziek gehoord. MikeQ uit New York draaide in een tentje zijn befaamde Qween Beat. Trotse stoere house met veel plagerige attitude zoals alleen maar in New York gemaakt kan worden. Het is de muziek van zijn vogue-nachten. Helaas waren er geen voguers mee, of waren ze nog niet begonnen. Ik zag drie langharige meisjes (of meisjes die eigenlijk jongens waren), die leken op de dansers uit zijn club. Zo af en toe kijk ik op dinsdagochtend naar de livestream vanuit zijn Vogue Knights (het is in New York dan nacht). Daar zie je die meisjesjongens met dat lange haar vogue-en zoals dat vroeger ging maar nét iets heftiger. Er is een MC die POCAHONTAS!! POCAHONTAS!! POCAHONTAS!! roept, waarop de dansers zich met veel gevoel voor drama keihard laten vallen op de dansvloer en met hun hoofden schudden. Hun manen wapperen als in een versnelde shampoo-reclame alle kanten op. Helaas gebeurde dat niet hier in Austin. Hopelijk staat hij in Miami volgende week en zijn er dansers mee.
We zijn doorgesjeesd naar Maggie May's Rooftop. Onderweg maakten we een pit-stop bij partyrocker Andrew W.K.. Daar zagen we wél de lange haren wapperen: Andrew stond met zijn heavy metal band te headbangen alsof hun leven er vanaf hing. Ik ben groot Andrew W.K. fan. Ik hou van zijn 'party hard'-tweets, van het bloed dat tijdens het optreden over zijn kin druipt en van de no-nonsense rechttoe rechtaan monsterrock met teksten die gaan over lekkere wijven, feesten en bier. Ik heb hem ooit eens ontmoet. Hij was aardig, rustig, charmant, intelligent, eigenlijk het tegenovergestelde van wat je op dat podium ziet.
De gevaarlijke Mykki Blanco en Atze de Vrieze met zwaailicht
In Maggie Mae zagen we Mykki Blanco, een rapper-dichter. Ze is iets tussen man en vrouw in, zwarte strepen over haar gezicht, het bruine lichaam getatoeëerd alsof het een muur in een vunzig toilet is. Mykki stond anderhalve maand geleden bij ons op Rauw tijdens Bungalup, toen bewapend met een Schots mini-rokje, een blond pruikje en een honkbalknuppel. Mykki is bevlogen, is écht, is gevaarlijk en prachtig tegelijk. Helaas waren er wat geluidsproblemen waardoor ze maar kort kon optreden. Als Mykki lang op het toneel staat raakt hij in trance als tijdens een voodoo-ritueel. Mykki is iets tussen een horrorversie van Beyoncé en een transseksuele Iggy Pop, écht waanzin.
3voor12-journalist Atze de Vrieze stond weer vooraan met zijn camera om verslag te doen. Ik vind Atze de Vrieze de beste Nederlandse muziekjournalist ooit. Hij is niet iemand die blasé en vermoeid aan een bar hangt om de volgende dag de dingen af te zeiken. Nee, Atze werkt keihard, ziet meer dan wie dan ook, rent van optreden naar optreden, weet van alles veel af en schrijft gewoon goeie stukken. Honderd punten voor meneer De Vrieze. Ik lees en hoor de discussies over de Nederlandse journalisten die hier betaald door 'onze belastingcenten' lekker op vakantie zouden gaan. Ik moet toegeven dat er veel journalisten zijn, misschien zelfs teveel. Ik hoor ook dat het volgend jaar waarschijnlijk heel anders zal zijn in verband met de bezuinigingen. Dan is het de vraag of de journalisten deze reis uit eigen zak gaan betalen. Mocht dat zo zijn, dan sponsor ik razende reporter Atze de Vrieze. Ik wil dan wel graag een groot Rauw-logo op zijn rugzakje. Eentje met knipperende lampjes en een zwaailicht erbovenop.
Emo-monenten met Mykki Blanco, Ron Jeremy en Minnie Mouse
Ik had gisteren twee emo-momenten. De eerste was na het concert van Mykki Blanco. Mykki's dj Open1One zag me en viel me in de armen, de kletsnat bezwete Mykki volgde. Na het optreden op Bungalup waren de twee in alle staten. Ze wilden niet naar het hotel, renden weg van de chauffeur, zouden daardoor een vlucht missen, zochten naar versnaperingen die bij de wet verboden zijn. Ik heb ze een preek gegeven, verteld over succes en hard werken, over de knop in hun hoofd die op standje professioneel moest. 'Those words are ringing in our ears ever since', zeiden ze. Toen beet ik even op mijn lip en slikte een emo-brokje uit mijn keel weg. Heb ik toch nog iets bijgedragen aan de carrière van mijn held Mykki Blanco. Iets dat eruit ziet als de muren van een vunzig toilet, iets met een blond pruikje op en een honkbalknuppel in de hand. Ik zag er blijkbaar zelf ook niet al te fris uit. Zeker tien mensen hebben me gevraagd of ik 'Molly' verkocht (ecstacy) en twee dames waren overtuigd dat ik die ene 'famous pornstar' was. Ik hoop niet dat ze Ron Jeremy bedoelden.
In de Maggie May heb ik nog een bandje gezien waarvan ik de naam en de muziek alweer vergeten ben. Ook nog een stuk van Giraffage gehoord. Gewoon omdat de naam zo leuk was. De muziek leek eerst wel cool, maar toen Minnie Mouse-stemmen uit zijn laptopje getoverd werden ben ik afgedropen.
6th Street madness, anti-christ demo's & Bombay Show Pig
Op 6th Street (de belangrijkste straat van Austin) was het gaande, tienduizenden mensen in alles soorten en maten, uit elke cafeetje andere muziek. Een soort oververhitte Koninginnedag. Vanavond zal dat nog veel erger zijn, het is St. Patricks Day, dus alle malloten van heinde en verre trekken naar Austin om ladderzat te worden. En dan kan het grimmig worden. Ik denk dat ik vanavond die straat ga proberen te mijden. Dit jaar stonden er weer Christenen om de mensen te vertellen dat ze zouden branden in de hel. Maar dit keer was er weerwoord. Bij iedere poging het kwade woord van God te verspreiden staken kids van zestien, zeventien en achttien jaar bordjes omhoog over de liefde, verdraagzaamheid en homoseksualiteit. Ze verstoorden de verdoemenis-teksten door er hard overheen te schreeuwen, gingen dicht op de godsdienstwaanzinnigen staan zodat niemand ze meer kon zien. Amerika anno 2013 is veranderd.
We zijn een cafeetje ingevlucht waar een paar huisgenoten van me stonden. Daar speelde een tweemansbandje. Het waren een leuk meisje op drums en een leuke jongen op gitaar. Het was wild, psychedelisch en eigenlijk steengoed. Tot mijn grote verbazing waren het Nederlanders. Ze heten Bombay Show Pig. Te gek.
Met Drop The Lime in de Scoot Inn
Toen door naar de Scoot Inn, een veldje met hekken eromheen, een podium onder een afdak, kermis-priklicht gespannen over het publiek, de bar een woonwagen waarvan de zijkant opengeklapt was. Het was super gezellig daar, ik kwam veel bekenden tegen. Onder andere de gelikte Italiaanse gangsterrocker annex dj Drop The Lime uit New York. Hij was zo enthousiast me te zien dat hij de helft van mijn nekwervels tussen mijn knieschijven heeft weten te verplaatsen. Maar het is Drop The Lime, dus dan mag het. Ik zit sinds een paar dagen op Instagram en heb als hobby het fotograferen van de achterkant van jassen genomen. Ik heb een foto gemaakt van die van Drop: DEATH ADDERS BROOKLYN. Hoe cool.
De intergalactisch goede Scoot Inn bill met Baauer, Hunters en Le1F
Het programma in de Scoot Inn liep uit en dat vond ik niet erg. Alles wat ik daar zag was goed, steengoed, fantastisch-goed en zelfs intergalactisch goed. Ik hoorde bands waarvan ik vergeten ben de naam te vragen, hoorde Hunters beter spelen dan de dag ervoor, de zangeres nu bij stem. Ik ben fan. Baauer (bekend van de Harlem Shake hype) draaide en eerlijk gezegd vond ik het geweldig goed. Het was feest daar onder de sterrenhemel van Texas.
Het beste van de dag was Le1f. Een knappe donkere jongen met kniekousen met daarop vuisten met dikke middelvingers omhoog, een kort afgeknipt broekje, een vreemdsoortig wit hemdje en honderden blonde vlechtjes die Pocahontas-stijl de rondte invlogen. Hij deed er zelfs een helikopter mee na, ik was bang dat hij het luchtruim zou kiezen. En de muziek en de raps? GEWELDIG. Ook voor hetero's. En daar was mijn tweede emo-momentje. De rechten voor homoseksuelen in de USA zijn sinds een aantal jaren bijna op het niveau van Spanje en Nederland, zelfs de Republikeinen en de zwarte gemeenschap lijken overstag. Toen Obama direct na zijn herverkiezing een statement maakte over gelijke rechten en gay-marriage schreef hij geschiedenis, en pinkte ik twee maanden later in Texas een traantje weg.
Vandaag de laatste dag SXSW. Ik ben moe, maar heb er zin in. Meer dan ooit te voren.