SXSW13: Joost van Bellen dagboek 2: "Mijn handtekening op Sky Ferreira"

Soepjurk- en zakdoekentrends, booty & baile funk, lachgas-house, Mexicaanse darmgassen, Savages, Pissed Jeans en Disclosure

Joost van Bellen ,

Met een stevige bak koffie, eieren met spek en een pak koekjes zit ik met een lodderig hoofd dit stukje te tikken. Gisteren toch iets teveel gedronken, iets te laat naar bed gegaan en vanochtend veel te vroeg wakker geworden. Vannacht kreeg ik rotnieuws uit Nederland en besefte ik dat ik heel ver weg zit en vanuit hier niets kan doen. Dat is sowieso iets dat aan me knaagt het afgelopen jaar: schuldgevoel. Ik ben te vaak in het buitenland en in Nederland werk ik het klokje rond. Ik verwaarloos mijn familie en mijn vrienden, ga nooit eens iets leuks doen zonder reden, kijk nooit televisie en sport zelfs niet meer. Dat moet écht veranderen als ik terug ben. Het lijkt erg leuk om Joost van Bellen te zijn, en dat is het vaak ook, maar in mijn backstage-area is het niet altijd koek en ei. Goed, genoeg geklaagd. De cafeïne raast weer door mijn aderen, de eieren met spek werken de kater weg, en het dagboek zal geschreven worden.

Eerst een huishoudelijke mededeling:
Op de volgende editie van Rauw in Tivoli houden we een Warm-Up DJ Contest. De kandidaten moeten uit de provincie Utrecht komen en winnen warm-up plekken op Rauw en in de Rauw-tent op het Solar festival. De absolute nummer 1 wint ook nog eens twee studiodagen bij Sonar Traffic. Dus mocht je wereldberoemd willen worden en nooit meer je vrienden of familie willen zien: check het Rauwblog en doe mee!

DAG 3, DONDERDAG 14 MAART
AUSTIN
Hier in Austin wordt het met de dag droger en heter. Dat is heerlijk als je op de fiets door de stad rijdt, wat minder als je in een rij moet staan in de brandende zon. De rij voor de hangar waar het Pitchfork dagprogramma werd gehouden was kilometers lang. We hebben er even naar gekeken en het eigenlijk direct opgegeven. Heel jammer, want er stonden te gekke namen. Aan de overkant van de weg ligt het Fader Fort, dat werd onze eerste stop. We hebben er zeker een uur nauwelijks een woord gewisseld en alleen maar staan kijken naar de mensen. Die mengelmoes is geweldig, alle vormen, kleuren en maten schuiven voorbij. Bijna iedereen is vrolijk en heeft verschrikkelijk zijn best gedaan er zo nonchalant mogelijk uit te zien. En zo zie je wat de aankomende zomer de trend gaat worden op festivals, we pakken de tijdmachine en stappen uit op een station in de jaren zeventig. Lange soepjurken met kleine bloemetjes à la Holly Hobbie, korte 70's afros, mannen met ontbloot bovenlijf en lang haar in twee dikke vlechten, flaphoeden à la Stevie Nicks van Fleetwood Mac, baseballcaps met namen van 70's artiesten als Ted Nugent, Black Sabbath en Yes. Verder kan je trots zijn op je flaporen, draag je je snor met de puntjes in de wax en naar boven gedraaid als in een foto van je overoveroveroveroverovergrootvader.

Ik zie hier ook een hoop meiden met dunne vlechten die tot een suikerspin op het hoofd gebonden worden. Of juist totaal andersom: kort haar met een hele grote kuif of een lange lok tot over je kin. En geen stress qua zonnebrillen dit jaar: ze zijn niet belangrijk, je kan gewoon alles wat je in huis hebt hoog op je neus drukken. Het vreemdste vind ik de zakdoeken-trend, die dragen de jongens hier in verschillende kleuren in hun rechter- of linkerachterzak. In de 70's was het een codetaal voor gays, later werd het door iedereen gebruikt. Zakdoek rechts betekent passief, zakdoek links actief. Donkerblauw is anaal, lichtblauw oraal, rood iets met vuisten en poppenkast spelen met je vrienden, zwart er stevig op los slaan, geel heeft iets met watersport te maken (en dan bedoel ik niet de Hiswa), bruin... Afijn, de lijst is lang. Ik heb het idee dat die codetaal niet opgaat hier, dat het gewoon heterojongens zijn en ze vinden dat het stoer staat. Maar toch, toen ik in een lange rij bij de wc's stond liep er een gele zakdoek in een rechter achterzak voorbij. Ik heb even getwijfeld of ik van zijn diensten gebruik zou gaan maken.

Van booty funk tot Heras-hekwerk
In het Fader Fort hoorden we de chill-wave-emo-electroband Small Black, ik vond het wel leuk. De rest was minder enthousiast. Erna werd geweldige booty en baile funk gedraaid en een muziekstijl waar ik de naam nog niet van ken. Het is razendsnelle house met cartooneske geluiden, heel vrolijk, energiek en totaal van de pot gerukt. Ik noem het voor nu lachgas-house. Erg leuk!

We zijn weer op onze stalen rossen geklommen en hebben doelloos wat rondgefietst om te belanden bij Pitchfork (aan de overkant van waar we vandaan kwamen). De rij was weg. Binnen is het de meest sfeerloze plek die ik tot nu toe gezien heb, drie enorme romneyloodsen aan elkaar, een grijze muur van een meter of tien hoog waar ergens een gat in zit met een podium erachter. Er speelde een band binnen en eentje buiten tussen de Dixie-toiletten en de Heras-hekwerken. Toen ik naar de bar liep om iets te bestellen vertelden men dat het de laatste nummers waren, dat er geen drank geserveerd mocht worden en dat ze dichtgingen. Oei! Zou het zo'n dag worden? Nergens binnenkomen? Overal te laat arriveren? Alles missen? Heel even bekroop me het gevoel dat het vandaag geen geluksdag zou worden, vorig jaar was bijna iedere dag een drama en miste ik bijna alles.

Into The Great Wide Open
Het ongeneerd delen van darmgassen is dit jaar daarentegen niet te missen. Ik vermoed dat het door de Mexicaanse bonen in het eten hier komt. Of misschien is het een nieuwe trend? Bij indiebandjes is het in ieder geval erg hip om zoveel mogelijk scheten te laten, het liefst met de zwaarste geurintensiteit. En opeens viel het kwartje en begreep ik waarom het succesvolle indie-festival op Vlieland Into The Great Wide Open heet.

We zijn naar een Juke-feestje in een lomografiewinkel gefietst. Wannabe en Peter zijn naar binnen gegaan, Sander en ik zijn een Italiaans restaurant ingedoken. Wannabe en Peter volgden al snel, het stonk er binnen naar ouwe mannen die zich weken niet gewassen hadden. En zo zie je maar weer, bij elke muzieksoort hoort tegenwoordig een geurtje.

Sander en ik zijn naar Hunters gegaan, een band uit Brooklyn die geweldige muziek maakt; een soort Sonic Youth met een rauw US rock-randje. De zangeres is een lust voor het oog, ze heeft lichtroze haar, is heel erg knap en ziet er super cool uit. Ze springt een kwart van de tijd op en neer alsof ze met een pogostick op een trampoline is beland, waarna ze de rest van de tijd als een hondje in een zandbak zichzelf zo smerig mogelijk maakt. Er was wat mis met haar stem, ze was verkouden en had stemproblemen. Helaas werd dat ook ons probleem. Ik heb zelden iemand zo vals horen zingen. En dat was heel jammer, want de muziek stond als een huis. Ik ga Hunters nog een keer zien en hoop dat ze dan bij stem is.

Pissed Jeans, Savages en mejuffrouw Ferreira
De lijst van bands was lang, veel te lang. We hebben gekozen voor één locatie, de zielloze hangars van Pitchfork. Ze hadden een avondprogramma staan met alleen maar topnamen. Vreemd genoeg was het er niet druk. En ook vreemd: het geluid was hard en vooral in de hogere regionen bijtend schel. Het lijkt alsof ze het speciaal afstellen voor mensen met oordoppen, zodat je toch die piep in je oren meekrijgt. Zonder oordoppen was het onmogelijk daar te zijn, gelukkig had ik de mijne bij me. Ik zag Pissed Jeans optreden: vunzige punk met een vleugje Cramps, veel bier in de lucht en een heftige moshpit. Ik vond het een prima band.

Savages was mijn eerste hoogtepuntje. Een vrouwenband met fantastische muzikanten en een geweldige zangeres (waarvan iedereen dacht dat het een jongetje was). Ik ken Savages via de Arnhemse modeontwerpers Spijkers en Spijkers. We hebben het nummer Husbands gebruikt voor hun laatste show tijdens Amsterdam Fashion Week. Om dit live te horen was een kick. Wat is Savages geweldig! Het is na twee dagen SXSW duidelijk dat vrouwen anno 2013 steengoede muziek maken en meer indruk maken dan de mannen. Behalve dan Sky Ferreira. Ze is knap, haar marketingmachine is geweldig, maar mij deed het de broek niet bollen dit keer. Even later stond ik iets te bestellen aan de bar en werd bruut opzij geduwd door mejuffrouw Ferreira zelf. Aangezien ik niets geef om vrouwelijk schoon heb ik haar met een flinke elleboogstoot en een trap onder haar reet een meter of tien naar achteren gewerkt. Mocht je de aankomende tijd foto's van haar zien met een blauw oog... Dat is mijn persoonlijke handtekening.

Gay hiphop, Mykki Blanco en Zebra Katz
Hier in Austin wordt het ook duidelijk dat hiphop op de schoffel is genomen, dat alle normen en waarden onderuit gehaald zijn. Gay en hiphop gingen nooit samen, ik had er dan ook een bloedhekel aan. Maar nu is alles anders. Mykki Blanco stond al op Bungalup, gekleed in een Schots mini-jurkje met een blond pruikje met een honkbalknuppel in zijn/haar handen. Ze/hij is hier heel succesvol. De aankomende dagen ga ik al die andere namen checken: Brooke Candy, Le1f, Mike Q en zo zijn er nog meer. Bij Pitchfork stond Zebra Katz. Ik was al fan, draai zijn nummer Ima Read sinds een paar maanden. Hij is groot, glimt donker als een gesmolten chocoladereep. Hij is heel erg knap, heel erg goed en heel erg gay. En heel erg sterk, ik heb hem de hand geschud en die doet nog steeds pijn. Zijn dj heet Dirty Fingers, hij poseerde uitgebreid voor me. Zebra Katz was hoogtepuntje nummer twee.

Disclosure en met Wannabe naar The Eagles Of Death Metal
Ook gezien en ook goed: Disclosure live. Twee jongens die eruit zien als Poolse stukadoors en muziek maken die zo twaalf jaar geleden op onze UK garage clubnacht Speedfreax gedraaid had kunnen worden. Super aanstekelijk, heel goed gebracht, heel veel live gespeeld, petje af! Ryan Hemsworth was ook goed, niet helemaal mijn ding, maar anderen vertelden dat hij het beste was dat ze tot nu toe gezien hadden. Ik blijf toch moeite hebben met live-acts die alleen uit een laptop muziek tevoorschijn toveren.

Ik ben samen met Wannabe naar The Eagles Of Death Metal gesjeesd, ze traden ergens in een café op. Het was onmogelijk om binnen te komen. Zelfs met Wannabe in dat mini-jurkje op die torenhoge hakken. We zijn naar Local Natives gefietst, maar ook daar bleven de deuren voor ons gesloten. En toen was het alweer twee uur en sloten de clubs in Austin. Tijd om naar huis te gaan, een pizza in de oven te gooien en een fles witte wijn soldaat te maken. Straks duik ik dag drie van SXSW in. Op het menu staan onder andere Vampire Weekend, Giraffage, Totally Enormous Extinct Dinosaurs, Bonde Do Role, Toro Y Moi, XXYYZZ, Youth Lagoon en nog veel en veel meer.