Even voor de goede orde: ik schrijf dit iedere dag in de ochtenduren na weinig geslapen te hebben, meestal met een trillende hand door de alcoholische versnaperingen van de nacht ervoor. Dat is heel iets anders dan het schrijven van het boek waar ik de afgelopen paar jaar mee bezig ben geweest. Dus vergeef me de spelfouten, de krakkemikkige zinsopbouw en de clichés. Voor nu is het veiligheidsgordels om, verstand op nul en wens ik jullie veel plezier met dit reisverslag. Daar gaan we.
Joost van Bellen op SXSW13 (1): "Veiligheidsgordels om, verstand op nul"
Over een muis met plaknagels, hallucinerend badzout, het kontje van Iggy, Dos XX biertjes, fish taco en The Thermals
Joost van Bellen doet voor 3voor12 weer verslag van zijn avonturen op en rond het SXSW festival in Texas en aansluitend van de Winter Music Conference in Miami. Hou je vast! "Heel even twijfelde ik net of ik dit dagboek weer zou beginnen. Het is eigenlijk ieder jaar hetzelfde liedje: Van Bellen gaat op reis naar de USA, beleeft met wat vrienden avonturen, hoort een heleboel nieuwe muziek en wordt doodmoe. Same shit, different smell. Maar goed, ieder jaar komt Sinterklaas met de boot uit Spanje en ieder jaar wordt de Mattheus Passion uitgevoerd in het Concertgebouw. En dus is er wederom een dagboek van mijn hand."
Goedemorgen Nederland!
Of is het avond? Of middag? Of nacht? Hier in Texas schijnt in ieder geval het vroege ochtendzonnetje en voelt het laat in de middag, tijd voor een eerste biertje. Na weken eenzame opsluiting op Ibiza (waar ik druk in de weer was met dat eerste échte boek) ben ik eindelijk weer gewoon Joost van Bellen zoals jullie en ikzelf dat gewend zijn. Ik heb in vier dagen een Rauw-editie met Boysnoize Records gedaan, ben naar de Gouden Kabouters gegaan alwaar ik postuum de opperkabouter mocht uitreiken aan Levend Kunstwerk Fabiola en heb de rest van mijn tijd gevuld met chaotisch pakken, dingen regelen en het altijd vermakelijke boekhouden. Daarna had ik maar liefst vijf uur de tijd om te slapen, een luxe. Helaas zit er geen aan- en uitknop in mijn hoofd dus heb ik uren naar het plafond van mijn slaapkamer in Amsterdam mogen staren. Al ver voor ik afreisde naar de Verenigde Staten was mijn biologische klok danig van de leg.
Dinsdagochtend om een uur of zes ben ik als een zombie naar Schiphol gereden om met een heel smerig Delta vliegtuig naar Detroit te reizen. Ik dacht zelfs een muis aan boord te zien lopen, een met lange plaknagels en grote oorbellen, precies zoals een Amerikaanse stewardess eruit hoort te zien. Die muis was er waarschijnlijk niet, de slapeloosheid speelde me parten. Ik heb een slaappil erin gemikt ter grootte van een gevulde koek en ben uiteindelijk voor een paar uurtjes knock-out gegaan. Ik heb nog steeds nachtmerries van een strip-search en martelpraktijken bij de douane in Detroit, dus was niet echt gerust op de aankomst op het vliegveld waar ik de grens over moest steken. Wonder boven wonder waren de Travel Gods met ons: ik ben zelden zo makkelijk een land binnen gekomen en we haalden met een uurtje overstaptijd ook nog eens de vlucht naar Austin.
Weerzien met vrienden in Texas
Het voelde meteen goed om hier in Texas te arriveren: het lekkere weer, duizenden muzikanten in alle soorten en maten, het weerzien met bekenden op het vliegveld. De een kwam net via Los Angeles uit Sydney aan, een ander uit Japan, een volgende uit Brazilië. In Austin zie je vrienden en bekenden die je meestal maar twee keer per jaar tegenkomt. Volgende week in Miami zal dat ongeveer hetzelfde zijn, maar met andere wereldreizigers.
Ik ben deze week met een flinke ploeg. We hebben een groot huis met een guest house gehuurd in een te gekke buurt. Het is alleen verdomde jammer dat we daar pas op woensdag om 15.00 uur in kunnen. Vannacht zijn Rauwblogger Peter van den IJssel, mijn levenspartner en aanstaande man Sander (ja, ik ga trouwen na achttien jaar verloving!) en ik gestrand in een luxe golfresort, op zo'n dik uur rijden van Austin. We hebben ons vol gegooid met Dos XX biertjes, hebben een fles Earthquake rode wijn soldaat gemaakt en heel veel rood vlees gegeten. Je bent in Texas of je bent het niet. En gelukkig heb ik daarna bijna tien uur geslapen. Ik ben er helemaal klaar voor lieve lezer!
We gaan zo uitchecken uit dit gigantische resort vol grote bruine leren fauteuils, beelden van cowboys te paard, adelaars en Amerikaanse en Texaanse vlaggen. Dan een taxi pakken naar het centrum, daar onze bagage droppen bij de 3FM studio, onze SXSW pas halen en wat eerste bandjes kijken. Daarna kunnen we naar ons huis waar we de rest van de ploeg gaan zien: sekspoes Wannabeastar, de Vliegende Miel Hollander, olieboer Ome Leen en de altijd krokante Sander Kerkhof. Misschien zien we ook de mannen van Red Light Radio die bij ons in het achterhuis gaan wonen, maar ik heb het idee dat ze druk in de weer zijn met hun studio op het terrein van het Fader Fort. Daar over later natuurlijk veel meer.
Ondertussen knettert hier op onze kamer muziek van het ene bandje na het andere door de luidsprekertjes van Peters laptop en maken we een lijstje van wat we graag zouden willen zien en horen vandaag. Onder het raam van onze hotelkamer ligt een speeltuintje, kindertjes spelen heel zoet spelletjes en roetsjen van een glijbaantje, ze zingen er lieve liedjes bij. Ik ben in Texas, stuiterend van de cafeïne, jetlagged tot over mijn oren, en wordt bloednerveus van die kinderen. Het zou me niets verbazen als er straks een machinegeweer of een kettingzaag klinkt. Het wordt de hoogste tijd om dit luxe resort te verlaten.
WOENSDAG 13 MAART
AUSTIN TEXAS
Op de trappen van ons hotel stonden vier gitaarkoffers keurig in een rijtje naast elkaar. Terwijl we op een taxi wachtten bekeek ik de stickers die er opgeplakt waren. THE STOOGES en IGGY las ik. Nee! Ja! Kut! Net op het moment dat wij het afgelegen Barton Creek Resort verlieten kwamen Iggy Pop en zijn kornuiten aan. We hebben ze helaas niet gezien, wisten dat ze later die avond gingen optreden in een heel klein tentje, maar wisten ook dat het schier onmogelijk zou zijn ze te zien. De grote namen spelen graag op kleine locaties om hun nieuwe muziek te laten horen aan de crème de la crème van de internationale muziekpers en een paar idioten die vele uren in de brandende zon in de rij hebben gestaan. Zo gaat ook Justin Timberlake ergens optreden, worden Jay Z en Kayne West verwacht, komt Nick Cave een paar liedjes doen en zal misschien zelfs Daft Punk een concert geven. En zo zijn er talloze andere geruchten, ik hoorde iets over Fleetwood Mac, Prince en Depeche Mode. Die geruchten kunnen bizarre proporties aannemen, vorig jaar zou Jack White samen met Bob Marley optreden. En iedereen geloofde het, de gekte is hier zo groot dat niemand iets langer nadacht. Bob Marley is morsdood. Nu stonken eind jaren '70 de dreads van de goede man al verschrikkelijk, hoe zouden die in gefermenteerde vorm in 2012 hebben geroken?
We hadden gisteren een geluksdag. Allereerst kwam onze taxi veel eerder dan het voorspelde uur wachttijd, verder werden we recht voor de juiste ingang van het enorme Convention Center afgezet, vonden we met gemak de studio van 3voor12 en 3FM en bleek het halen van de SXSW passen een fluitje van een cent. In andere jaren heb ik er eindeloos lang moeten wachten. Dit jaar hadden ze het slim aangepakt, ze deden iets met computers en een barcode! Ze maken daar een fotootje van je die op je pas geprint wordt. Ik was in een goede bui, knipoogde schalks de camera in, duim omhoog, uitgebreide glimlach van oor tot oor. Helaas wordt maar een klein gedeelte van de foto gebruikt, ik lijk nog het meeste op een zwart-wit versie van een gedroogde abrikoos met een heel groot zwart gat waar mijn mond en snor horen te zitten. Maar misschien is dat ook de beste look voor hier, een ouwe abrikoos met zwart gat waar de vette happen en het bier in moeten.
Van hardrock tot wereldmuziek op een Tibetaanse geitenblaas
We hebben wat gedwaald door Austin en zagen al snel dat het hier weer geweldig is. Al die verschillende mensen die er stuk voor stuk te gek uitzien, overal die muziek, van hardrock tot singer-songwriter, van electro-pop tot country & western, van hiphop tot wereldmuziek gemaakt op de blaas van een Tibetaanse geit. Als je van muziek en straatmode houdt moet je hier tenminste een keer in je leven naar toe. En ook als je van goed Mexicaans eten houdt. Ik heb heerlijke fish taco's gegeten, ceviche van tonijn met avocado naar binnen gewerkt en die met de eerste Dos XX biertjes met limoen weggespoeld.
We hebben weer een taxi gepakt, dit keer met een chauffeur uit Guatemala. Ik hou van die Amerikaanse taxichauffeurs, ze zijn meestal heel aardig, komen uit de raarste landen en hebben de mooiste verhalen als je ze vraagt hoe lang ze hier al zijn. Met deze man kon ik het goed vinden, ik heb in rap Spaans met hem gerateld over het verschil tussen Austin en Houston en natuurlijk ook heel even over de zin van het leven. Bij ons huis stonden Ome Leen, de krokante Kerkhof en de Vliegende Hollander de enorme Chevy truck uit te laden. Ze zijn vanuit Houston hier naartoe gereden met enorme dozen boodschappen en maar liefst vijf fietsen. Die fietsen hebben ze in Houston gekocht, het bleek goedkoper om er een te kopen dan om er een te huren. $ 94.- voor een prima mountainbike! Dat scheelt ook weer een hoop gezeur met huren, borg betalen, en op zondag in de hitte met een punthoofd retourneren. Ter informatie: in Austin doen we alles met de fiets. Austin is niet zo groot, het verkeer is relaxed, en je blijft lekker in beweging. En dat is hard nodig, ik ben weer een paar maten rijker sinds ik mezelf al die maanden heb opgesloten om te schrijven aan dat boek.
Hallucineren van badzout en voedselvergiftiging
Wannabeastar lag groen als de inhoud van een onrijpe avocado op een bank binnen te creperen, buiten stond een jongen die danig in war leek. Hij was een van de vorige huurders van dit huis, ze hebben gefeest als beesten tijdens de interactive week van SXSW. De wartaal die eruit kwam liet ik langs me heen gaan. Miel de Vliegende Hollander vertelde dat hij een heel verhaal had over de nieuwe drug hier, badzout, oftewel bath salts. Dat koop je gewoon in de Chinese supermarkt, je eet de balletjes op, snuift ze, of spuit ze in je arm. Je gaat er op een verschrikkelijke manier van hallucineren. Ik ben benieuwd hoeveel kids daar gebruik van maken, ik hou jullie op de hoogte! Wannabe had een voedselvergiftiging opgelopen in Houston, die had een heel andere start dan wij. Maar nu zit ze naast me in de tuin van ons huis, met een mini-jurkje waar zelfs de Paus een erectie van zou krijgen, gouden kettingen met groot het woord ANTI eraan bungelend en een enorme zwarte Stetson cowboy hoed op haar roze haar. Ze is er gelukkig weer.
Maar goed, ik dwaal verschrikkelijk af. Ik merk nu dat ik toch anders ben gaan schrijven, met gemak kan ik duizenden woorden kwijt over dat half uurtje inchecken in ons huis. Dus nu fast-forward het festival in! Op de fiets sjeesden we naar het Fader Fort, een enclave ergens op een oud industrieterrein waar Fader Magazine buiten muziek ook veel kunst en van alles en nog wat neerzet. De laatste twee jaar was het onmogelijk om binnen te komen, de rijen veel te lang, veel te veel mensen die een RSVP hadden gemaakt, veel te weinig capaciteit. Maar dit jaar was het beter aangepakt en waren we binnen een klein uurtje binnen. En het was super. We zagen Sky Ferreira en dat was heel goed. We hoorden een rapper en het publiek ging los, maar wij vonden het schoolplein hiphop. Geen idee hoe deze kletsmajoor heette. Ik zag nog Sissy Nobby uit New Orleans voorbij stiefelen. Gehuld in een te klein witte pailletten jasje verdween hij backstage. We hebben hem helaas niet zien optreden, hopelijk later deze week wel: hij heeft een dikke kont die hij kan laten schudden als een drilpuddingfabriek tijdens een aardbeving. Op het Fader Fort heeft Red Light Radio dit jaar een studio. Het is een kamertje kleiner dan hun peeshokje op de wallen in Amsterdam. Het staat er vol met apparatuur, een mengtafel groot als een biljart gekanteld tegen de muur uit ruimtegebrek. Ze maken daar iedere dag radio en trekken de ene na de andere ster de studio in. Dus checken dat Red Light Radio, die mannen zijn helden.
Japandroids, The Stooges en het uitdagende kontje van Iggy Pop
Na een dik uur zijn we naar de Mohawk gefietst, een kleine locatie met een binnenpodium en eentje buiten. We wilden Japandroids live zien en daarna hopelijk ook Iggy Pop en The Stooges. Bij aankomst gaven we het eigenlijk meteen op: er stonden drie lange rijen. Een van een meter of honderd voor pers, een van tenminste twee mijl voor mensen zonder SXSW-badge en eentje van een kilometer voor badgehouders zoals wij. Onze groep viel uit elkaar als een bataljon kippen zonder koppen, niemand wist wat we moesten gaan doen. Een sms'je kwam binnen van Peter van het Rauwblog: Rij is gekrompen! Wij staan erin! Super! We sloten snel aan en kwamen erachter dat die verschrikkelijk lange rij door ordebewakers anders was neergezet. De rij was zo lang dat het de ingang van andere locaties blokkeerde, dus moest er een driedubbele S gevormd worden voor de deur van de Mohawk. Afijn, wij zijn aangesloten in het eerste bochtje van de eerste S. Misschien per ongeluk. Misschien ook niet. Wannabe had het in ieder geval voor elkaar, en buiten wat lichtelijk geïrriteerde gezichten gaf niemand ons op onze flikker. Die Amerikanen zijn lieve mensen.
En dus zagen we Japandroids, en dat was... God, ik weet het niet eens meer. Niet memorabel in ieder geval. En toen kwamen Iggy & The Stooges. YES! Een van mijn grootste helden op een locatie voor vijfhonderd man onder de sterrenhemel van Texas. En wat waren ze goed, en wat zijn de nieuwe nummers ook te gek! We hadden de wereldpremière te pakken. En Iggy... Zijn haar perfect gewassen, prachtig tienerblond geverfd, dat hoofd dat lijkt op een lachende amandel, zijn gebit zo wit dat het leek alsof er een acryl eethoek in zijn mond stond. Zijn lichaam mager als een uitgeteerde wandelende tak, zijn huid spray-tan oranjebruin en droog als een ouwe zeem. Maar dat kontje bewoog nog net zo uitdagend als veertig jaar geleden, zijn stem nog net zo helder en rauw tegelijk, en de muziek net zo overtuigend als in 1969. Een van zijn nieuwe nummers deed hij met twee steel guitars, een treurige balad met kleine stukjes van I Wanna Be Your Dog erin verweven. Een soort testament qua tekst, de ouwe punkrock-ster die de rekening opmaakt van zijn bizarre leven. Ik kreeg een brok in mijn keel. Echt heel erg goed.
Tijdens het laatste nummer ben ik naar buiten gegaan, ik had het opeens vreselijk benauwd, kon nauwelijks ademhalen. Buiten knapte ik direct weer op en zag ettelijke seconden na de laatste gespeelde noot Iggy een zwarte geblindeerde SUV in snellen die plankgas door de meute op straat verdween. Dankjewel Iggy Pop, je bent sinds gisteren écht mijn allergrootste held.
2013 in een dozijn, SOHN en The Thermals in Red 7
We hebben gedineerd bij The Hotdog King, een foodtruck, en waren een ervaring rijker. Het broodje was onafgebakken en klef, de zuurkool erop nog bevroren, maar de worst bewoog niet uit zichzelf en was in ieder geval bruin. Ik ben er niet ziek van geworden.
Op ons lijstje voor de avond stonden nog tientallen namen die wilden checken op verschillende locaties maar we zijn gestrand in Red 7. Een klein zaaltje met een patio, en dus twee podia (een binnen, de ander buiten), waardoor je bandje na bandje kon zien zonder te moeten wachten tijdens eindeloze soundchecks. Ik schat dat we zes of zeven bands hebben gehoord. Ik bespaar jullie een recensie van alles. No Ceremony had ik veel van verwacht, maar het was teleurstellend. Een vleugje witch house, een olijk snufje electropop, ingetogen singer-songwriter vocalen, intelligente hipstermuziek. Het is 2013 in een dozijn. Ik vond SOHN echt geweldig mooi, niet één noot teveel gespeeld, prachtige muziek, prachtige stem, kippenvel. The Thermals waren ook te gek, dit keer gewoon rechttoe rechtaan knallen met een goeie bezeten zanger met een gitaar en een vrouwelijke bassist (ik ben een sucker voor vrouwelijke bassisten!) en een drummer die les heeft gehad van Animal van de Muppetshow. Helemaal goed.
We hebben het einde van de avond niet gered. Wannabe was al oerkots-misselijk en zat gehurkt als een kuiken dat uit een nest gevallen was trillend op de dansvloer, en zelf waren we ook niet meer op ons aller-frist. Dus op de fiets naar huis als een roedel hongerige wolven, pizza's gebakken, fles witte wijn geleegd en ik ben uiteindelijk omgevallen naast een zagende aanstaande man. Ik heb heerlijk een uur of vier of vijf geslapen, schrijf nu de laatste woorden van deze dagboek post, duik zo onder de douche en ga weer op jacht naar nieuwe muziek en nieuwe looks in Austin, Texas. De eerste zonnebrillenmode heb ik al ontdekt: plastic sciencefictionhelm met bijpassende Hitler-snor.