Genomineerd voor de 3voor12 Award 2024: Personal Trainer

Een wervelwind aan ideeën. Dat is Amsterdamse indierockband Personal Trainer, geleid door creatief brein Willem Smit. Het is moeilijk in te schatten wat er in zijn hoofd omgaat. Niet alleen omdat hij liever niet zegt waar zijn muziek over gaat, maar ook vanwege de muziek zelf. Tuurlijk, invloeden van Pavement zijn te horen, van een lekker straightforward popnummertje is Personal Trainer ook niet vies. Er zijn alleen geen muzikale regels waar de band zich aan houdt, geen genre waarin ze zich laten vasttimmeren. Nee, Personal Trainer schiet liever alle kanten op. Soms zelfs in de tijdspanne van één track. Dit was al zo op debuutalbum Big Love Blanket, en is nog extremer het geval op Still Willing. In die zin spelen ze in de geest van de bruisende Londense gitaarscene (Squid, Black Country New Road, Jockstrap) rondom de Windmill, en in Engeland spelen ze gerust tussen dit soort bands op de lineup. 

Luister bijvoorbeeld naar openingsnummer ‘Upper Ferntree Gully’. Een lieve spraakmemo van mama opgevolgd door een lief indiepopliedje, denk je. Voor je het weet klinkt Sonic Youth-achtige noiserock, opgevolgd door metal met keiharde blastbeats. Acht minuten duurt deze muzikale reis, en de toon is gezet. Meermaals beginnen de liedjes lief, zacht en poppy, om er een theatrale climax achteraan te plakken. Willem speelt met de luisteraar. Geen enkel moment mag duidelijk zijn hoe de volgende wending gaat klinken. 

Het is niet alleen experimenteren, experimenteren, experimenteren. ‘Cyan’ en ‘Intangible’ zijn funky indiepopsongs, heerlijk zomers en dansbaar. Vooral ‘Round’ is een straightforward popliedje à la ‘The Lazer’ van het debuutalbum, eentje die het anticiperen op een Lowlands-show nog leuker maakt. Ongetwijfeld zal het overgrote deel van het publiek bij de Heineken-stage dit jaar meermaals herhalen hoe rond ze zich voelen. 

Toch mogen we een aantal keer spieken in het brein van Willem. Bijvoorbeeld op de rustige titeltrack, waar hij zijn levenspartner vertelt dat hij Still Willing is. Zegt hij nou ‘Pip’ of babe? Hoe dan ook, het gaat over Pip Blom, medemuzikant en Willem’s vriendin. Ook op ‘Testing the Alarm’ klinkt hij introspectief boven de piano en akoestische gitaar. Het duurt echter niet lang tot het tempo omhooggaat, elektrische gitaren klinken en Willem schreeuwt over ‘the reflection of your eyes’. De zoveelste explosie, maar zeker niet de laatste. Die bewaart Willem voor het einde: de zachte laatste track klinkt twee minuten later niet meer zacht. Sterker nog, het is de meest zware sound op het album. Surprise (of misschien is het geen verrassing meer), hij eindigt weer zacht. Lieve synths, een akoestische gitaar, een blaasinstrument. ‘Jullie hebben echt geen idee hoe het volgende album gaat klinken, hè?’, lijkt Willem te zeggen.