Altin Gün keert terug naar psychedelische retro-roots in 013
Amsterdams-Turkse band laat wederom zien nieuw en oud geluid te kunnen mixen als de beste
Een Grammy-nominatie, de wereld overtouren voor shows en festivals, en als voorprogramma van Tame Impala: de Amsterdams-Turkse band Altin Gün gaat eigenlijk al sinds de oprichting in 2016 als een trein. Afgelopen vrijdag kwam de band na een kleine maand uitstel met het album Aşk. Het uitstellen van de release was een bewuste keuze, de Turkse aardbevingen raakten zangeres Merve Dasdemir en de rest van de band te zeer. Vanavond staan ze in een uitverkochte Next van 013, de zaal staat al snel goed vol en dat roept dan ook de vraag op of ze wellicht ook de Main hadden kunnen vullen?
Als support zien we vanavond Josephine Odhil, ze deed mee aan de Popronde in 2021 en ze stond al eens op o.a. Lowlands met haar band The Mysterons. Ze speelt vanavond een selectie nummers van haar pas verschenen debuutalbum Volatile. De muziek laat zich omschrijven als dreampop met een psychedlisch randje en haar act is ingetogen, maar passend bij de melancholische teksten over de donkere kanten van het leven. Odhil weet met haar kwetsbare, mooie stem en mysterieuze uitstraling het publiek muisstil te krijgen en te raken.
Om maar meteen met het verdrietige nieuws te beginnen: zangeres Merve Dasdemir is helaas haar stem kwijt en lijkt daardoor ook wat aangeslagen. Haar prachtige stemgeluid is vanavond zeker een gemis, maar gelukkig heeft de band nog een zanger in de naam van multi-instrumentalist Erdinç Ecevit. Altin Gün trapt de set vanavond af met ‘Rakıya Su Katamam’ van het nieuwe album en laat daarmee meteen horen terug te zijn gekeerd naar het iets zwaardere en retro psychedelische geluid van de eerste twee albums On en Gece. Ondanks dat Aşk bestaat uit covers, weet de band keer op keer een eigen en unieke draai te geven aan de nummers. De band mixt funk, rock en psychfolk op een fundament van jaren ‘70 muziek en doen dat feilloos. Zo horen we in ‘Güzelliğin On Para Etmez’ een dromerig en melancholisch geluid, waarna ze moeiteloos de overgang naar een hoger tempo en intensiteit maken. Ook over het lichtplan lijkt goed te zijn nagedacht en draagt bij aan de mystieke sfeer die rond de band hangt. Vooral tijdens de wat meer rock en groove georiënteerde nummers zoals ‘Doktor Civanım’ horen we hoe belangrijk de percussie en bassectie is bij Altin Gün. Zij vormen het strakke fundament voor het traditionele en vrijere Turkse folkgeluid van de bağlama en synths. Het is een show die wellicht nog beter tot zijn recht was gekomen in de grote zaal, maar in deze intiemere setting ook erg goed werkt.