King Gizzard & The Lizard Wizard ook in AFAS zijn grillige zelf

Twee jongens in Gizzard bandshirts - één verwassen, een vers van de merch - staan wel tien minuten met hun telefoonlampje in de lucht te zwaaien. Niet vanwege een of andere zoetsappige ballad - die spelen de Aussies niet - maar om een laatkomende vriendin te lokken. Als ze hen uiteindelijk gevonden heeft staan ze met elkaar het bier over de rand van hun grote bekers te klotsen. Ze verdwijnen in de meute. Kan nog makkelijk tijdens het eerste nummer van een want Gizzard-fans kijken niet geïrriteerd als iemand nog naar voren wil.

De vaste ingrediënten van een King Gizzard & The Lizard Wizard show zijn allemaal, maar de grote vraag is: voelt dat grote podium niet te hoog en te ver? De psychedelische rockband moet het immers meer hebben van een fysieke ervaring dan van hits. Sterker nog: King Gizzard biedt zelfs binnen zijn eigen oeuvre weinig houvast door elke avond een volstrekt andere setlist te spelen. Vandaag trakteert de band ons op drie nummers achter elkaar van thrashmetal uitstapje PetroDragonic Apocalypse (met nog een veel langere alternatieve titels die we voor het gemak maar laten zitten). Een daarvan (‘Gila Monster') is een bier-in-de-lucht hit, maar het hele lange ‘Dragon’ is een knotsgekke combi van early 80s heavy metal, progrock en triprock. Hard en ruw. Even later horen we dwars door de stuiterende garagerock zowaar een flard Mongoolse keelzang. Echt waar.

King Gizzard speelt dus als altijd dat de vonken er vanaf vliegen, maar die afstand is wel een probleem. Stu MacKenzie staat er zomers bij in zijn korte broek, en hij bedankt de zaal meerdere keren voor de enorme opkomst, maar hij heeft geen meertje in de verte om naar toe te crowdsurfen, zoals twee jaar terug op Best Kept Secret. Zo'n extatisch moment is vanavond het verschil tussen een prima show en een spektakel.

Wel is er een primeur vandaag, een nieuw nummer dat nog niet op een van de 147 albums staat: ‘Daily Blues’ werd dit voorjaar wel geteased op Instagram, wordt vanavond al gehint in het tweede nummer maar krijgt zijn debuut in de pre-finale van de set. Het blijkt een eerlijk gezegd een nogal zeurderig bluesnummer met mondharmonica, niet zo cool als de trippy wah wah fuzz van ‘The River’ even daarvoor en lang niet zo cool als de razende finale, waarin King Gizzard met kotsende cyborgs over ons heen dendert.