Jazz fusion, dat wil nog wel eens de verkeerde kant op vallen richting niksige chill-outmuziek met veel gepiel. Zo niet bij BADBADNOTGOOD. Dat komt door die dansbare congagrooves en die vlotte, strakke solo’s die precies lang genoeg duren om de focus te bewaren. Ja, en dan blijkt er dus ook gewoon zoiets te zijn als sitdown-jazz. GoodGoodNotBad!
>>> lees verder
Goed, Best Kept Secret moest op de vrijdag nog even op gang komen, maar de 2024-editie sloot af met een knaller. Want waar heb je een vuurwerkshow voor nodig, als je zondagheadliner tonnen (letterlijk) aan licht meeneemt? In drie dagen zagen we genoeg bijzonders, van groots en meeslepend tot breekbaar en intiem. En ja, er viel ook nog wat te feesten. Dit was het beste van het beste volgens de 3voor12-redactie.
13. BADBADNOTGOOD
12. OSEES
Wanneer de ene crowdsurfer de andere de hand schudt - voor de duidelijkheid: terwijl ze beiden door de lucht zweven! -, weet je dat het wel snor zit. En dat is eigenlijk al twee decennia het geval bij Osees. Hun rock ’n roll-furie slaat natuurlijk direct over op de al goed dronken The Secret-tent. Dus gaat het hart bij oudjes als ‘Toe Cutter - Thumb Buster’ tekeer als een fladderende parkiet gevangen in je borstkas.
11. Royel Otis
Echt leuke indiepopbands zijn anno 2024 zo zeldzaam als een kometenregen. Maar deze twee Australische boys (die inderdaad Royel en Otis heten) zijn de real deal. De enorme tent zwaait van links naar rechts en weer terug als één dartelende massa en brult ‘you’re soooo fucking gorgeous!’ De jongens op het podium glunderen, sprakeloos.
>>> lees verder
10. Gurriers
Frontman Dan Hoff van Dublinse postpunkband Gurriers tuurt vol bloeddorst de Casbah door. Opener ‘Nausea’ wordt ingezet en iedereen beseft meteen: het is menens. Er klinken strijdkreten vanuit het publiek; de complete Casbah probeert zich tegelijk in de moshpit te storten.
>>> lees verder
9. Mannequin Pussy
Way back waren Marisa Dabice en haar Mannequin Pussy ook al eens op Best Kept Secret te vinden, in 2017. Hoe licht ontvlambaar hun punkrockanthems ook klonken, het smeulde en knetterde aardig, maar de fik wilde er niet echt in. Dat is vandaag wel anders bij deze Pitchfork-darlings uit Philadelphia. Vanaf ‘Loud Bark’, om precies te zijn, met dromerige coupletten en een venijnig meebrulrefrein: ‘I got a loud bark, deep bite!’. Dat jengelende gitaarintro wordt al met gejuich ontvangen, en zodra Dabice begint te blaffen (dat gaat haar al net zo gemakkelijk af als het ijle zuchtzingen op de intieme momenten) ontstaat een steeds woestere moshpit.
>>> lees verder
8. Paolo Nutini
Net als Disclosure gisteren voelt Paolo Nutini niet als een droomheadliner voor dit festival. Daarvoor is zijn muziek niet spannend genoeg, hij heeft ook geen pak vol alternatieve hits die iedereen kent. Maar als je hem hier zo aan het werk ziet kun je niet anders dan ontzag hebben voor die stem, voor de strakke band en de doorwrochte delivery.
7. Mula B
Dit had op zoveel manieren fout kunnen gaan. Het had gekund dat er geen Mula B beseffers op BKS waren. Mula had in de stress kunnen raken dat ie ‘the only rapper in the village’ is (of althans, een van de weinige). Überhaupt: de beseffers zouden Mula's nieuwe pop-trap-vibe niet kunnen voelen. Of de Haagse rapper had een volledige band met drummer én percussionist én totaal overbodige gitarist mee kunnen brengen. Niets van dat alles. Na drie kwartier zegt Mula grijnzend sorry dat hij niet meer tijd heeft.
>>> lees verder
6. Jockstrap
De ‘Monster’-verse van Nicki Minaj door de mangel met rare Alvin and The Chipmunks-stemmetjes? Jawel! Een Mario Kart-pianohouse-tune die totaal ontspoort aan het einde? Iedereen springen! Ja, en dan is het leukste dansfeestje bij afsluiter ‘50/50’, waarbij de strobo’s behoorlijk epileptisch flikkeren op die manische breakbeats.
>>> lees verder
©
Jostijn Ligtvoet Fotografie
Tramhaus is een punkband, maar niet een van de domme drie akkoorden. Er is veel dynamiek, met grooves die langer aanhouden, tempowisselingen, screams die ruim baan krijgen door gas terug te nemen op het juiste moment. Hoe knap vlechten gitaristen Nadya en Micha hun spel, hoe zeker kunnen ze zijn van de rugdekking van bas en drums. Maar de grootste blikvanger is zanger Lukas Jansen, de stijfste slangenmens ter wereld. Hij roept alle queers naar voren voor een persoonlijk liedje. ‘Deze is voor jullie, voor ons. Jullie zijn te mooi om onzichtbaar te blijven.’
©
Jelmer de Haas
Oh oh Annie Clark, eigenlijk ben je een actrice geboren in het lichaam van een moderne gitaarheld. Of nee, is dat een gitaarheld geboren in het lichaam van een Hollywoodactrice? Die theatrale opkomst (door een verlicht poortje!), haar hoekige choreografieën in mantelpakje, en natuurlijk haar gezichtsuitdrukkingen, soms strak en dan weer compleet verwrongen terwijl ze piepende feedback uit haar gitaar wringt. De beheersing die ze uitstraalt heeft een welhaast bevreemdend effect.
©
Jelmer de Haas
Gerechtigheid voor Best Kept Secret: nadat Disclosure afgelopen vrijdag door de mand viel als headliner, laat Justice zien hoe je als dance-act een ijzersterke headline-show neerzet. Met een batterij aan lasers en lichten die zo overweldigend fel branden in alle kleuren van de regenboog, dat ze wel volgestopt móéten zijn met kryptoniet.
De foto's van het concert van Justice worden later, na goedkeuring van het management, toegevoegd.
©
Jelmer de Haas
©
Richenne Zeebregts
De laatste keer dat Slowdive band op Best Kept Secret speelde was 2018, en sindsdien zijn de shoegaze-pioniers alleen maar relevanter geworden, met hun eerste top 10-album en een shoegaze-revival via TikTok. Inderdaad wemelt het vooraan van de gen Z-ers, die behoorlijk ademloos staan te kijken naar deze band in bloedvorm. Waanzinnig hoe nieuwe liedjes als ‘Shanty’ en ‘Kisses’ het kunnen opnemen tegen iedere classic van Souvlaki, en hoe de band tegelijkertijd heel bescheiden op het podium staat. Slowdive hoeft de spotlight vandaag niet op te eisen om volop in het licht te staan.