De zondag van Best Kept Secret 2024 is er eentje van grootse indrukken: PJ Harvey krijgt het massaal toegestroomde publiek bij Stage Two helemaal stil, Amyl & The Sniffers veroorzaakt de ene moshpit na de andere, en Justice zet het strand in lichterlaaie met een overweldigende lichtshow. Deze tien acts maakten (op ons, althans) de grootste indruk.

10. Warhaus

Terwijl de zonnestralen het veld verlichten, blazen de rookmachines langs de gordijnen op het hoofdpodium. Goede moodsetter: de muziek van Warhaus klinkt als het type rokerige nachtclub waar Franse dandy’s zich in verstoppen, eentje die stinkt naar whiskey en sigaretten. Dat is ook zeker de vibe van Ha Ha Heartbreak, de laatste plaat waarop Maarten Devoldere het boetekleed aantrekt voor een op de klippen gelopen relatie. Hopeloze romantiek dus, maar waar het energieniveau op die plaat één modus kent, worden die sierlijke songs door de show heen steeds steviger en dreigender vertolkt. 

Het nummer: Bijvoorbeeld bij ‘It Had To Be You’, een nummer waar een lang instrumentaal stuk aan vooraf gaat, met knarsende viool en blazers die dreigend tegen de gitaar opboksen. Dolvedere zwalkt door de rook, toetert nog eens fel naar de hemel en speelt daarna die getergde song waarin hij zwelgt in zijn eigen sores. ‘Someone should have left me like you did / someone else, but it had to be you.’ (MM)

9. Coloray

Een mooie gig om naar uit te kijken voor Coloray: het duo uit Tilburg (en tegenwoordig Berlijn) mag de allerlaatste muziek laten klinken van Best Kept Secret 2024. Maar oh jee, een paar minuten voor aanvang staat er nog maar een handjevol mensen in The Secret. Is iedereen massaal naar bed na Justice of komen straks uit alle hoekjes van het veld mensen aangewaaid? Coloray zet alvast een punt met oude hit ‘Can't Stop’. Waar is de after? Hier is de after!

Ze moeten er hard voor werken, vooral omdat de energie totaal anders is dan het zintuigbombardement van Justice, maar na een minuut of twintig beginnen band en publiek elkaar te vinden. Coloray leunt niet op een bekend oeuvre, maar werkt steeds aan een vernieuwde set. Waar ze eerst uit ‘80s wave putten, doen de beste tracks vandaag denken aan de spoken word house van Underworld, en dat is helemaal niet verkeerd. Nu ze beet hebben, laten ze niet meer los en ontstaat alsnog de uitgelaten emotionele sfeer die hoort bij het besef dat het hierna echt voorbij is. Op naar volgend jaar. 

Het nummer: Een klein euforisch traantje bij trancy afsluiter ‘Your Life’. Always by your side…

5. Sampa The Great

© Richenne Zeebregts

8. Parker Fans

Huh, een act die pas net is aangekondigd voor de Popronde, en nu al op Best Kept Secret staat? Jazeker, want Parker Fans bestaat uit een stel bekende koppen. Kick Kluiving – vandaag in superstrak JOHAN-shirtje dat-ie na drie nummers van zijn lijf probeert te scheuren – kennen we van Teddy’s Hit en Personal Trainer. Sem Egter op gitaar en bas speelt in de band van Bob Uit Zuid. Naast hen op het podium staat derde bandlid Thomas op de keys. Ze spelen op het kleine Muziekgieterijpodiumpje en bouwen daar het vrolijkste dansfeestje van de dag, met kolderieke indieboogie vol dance-sampletjes, dreinende baslijntjes en een pianohousebreak die de boel doet ontploffen. Parker Fans, wij zijn fan!

Het nummer: De goed ingevoerde indienerds weten Parker Fans al goed te vinden, dus natuurlijk kan iedereen vooraan op dit veldje ‘IUTBTHDWTO’ al uit volle borst meeblèren. ‘I used to bring the house down with this one!!!!’

5. Sampa The Great

© Jelmer de Haas

7. The Haunted Youth

We blijven erbij: The Haunted Youth is de beste nieuwe band van België. Het is ongegeneerd zwelgen bij Joachim Liebens: hij zingt over je terugtrekken in je koppie, willen oplossen in het grote niets. ‘I’m better off dead sometimes’, klinkt het. ‘I just wanna be gone.’ En nog steviger: ‘I feel like shit and I want to die.’ Deze doodswenspop is soms zó zwaarmoedig dat je – serieus – zou kunnen overwegen om op het beeldscherm te verwijzen naar hulplijn 113. ‘I love you, don’t kill yourself’, flitst er even later inderdaad voorbij, terwijl Liebens met zijn rug naar het publiek in een doomy instrumentale riff gaat hangen. Hij verstopt zich achter zijn petje, achter zijn plukken haar en vaak ook in een dikke mist. 

Die band zou ook prima passen op Roadburn, is de conclusie na een uurtje, want hun galmende shoegaze klínkt live ook nog iets zwaarder dan op plaat, met lange intro’s en outro’s, instrumentale passages waar langzaam laag over laag wordt gestapeld. Eerst een voorzichtige synthlijn. Een gitaartje. Nog een. Een hi-hat. En pas na een halve minuut op vol volume de song inzetten. 

Het nummer: Toch is de muziek van The Haunted Youth vaak ook ongegeneerd móói, jubelend en extatisch. Slotsong ‘Coming Home’ is uit hetzelfde hout gesneden als de betere Springsteen-anthems. Gelukkig, er zit ook levensvreugde in deze band. ‘Wooow!’ (TP)

5. Sampa The Great

6. Amyl & The Sniffers

De sterkste rode draad die je kunt volgen door de drie dagen van Best Kept Secret is die van de vuile, eigenwijze gitaarmuziek. Met de Casbah als schakelpunt vliegen ze uit over het hele veld, van Lambrini Girls tot Viagra Boy tot nu dit charismatische snoepje uit Melbourne: Amyl & The Sniffers.

Die Amyl is me een rock ‘n roll vamp zeg, een sleazy Marilyn Monroe met wind in haar haar, een boksersbroekje en en ongemakkelijk ogende BH van twee grote schelpen. Ze praat zo ordinair plat dat je nauwelijks een woord verstaat, maar ze verklaart de liefde aan Palestina, scheldwoorden en transgender mensen, en verder geeft ze geen fuck om mensen die zeggen dat ze dit of dat niet moet doen.

Deze band heeft het wiel niet uitgevonden, maar ze hebben wel songs die je mee kunt chanten: I don't care! Vooraan vormt zich de zoveelste moshpit, en het is een vrouwvriendelijke. Althans, je weet nooit wat er aan stiekem knijpwerk plaatsvindt, maar er zijn in elk geval genoeg meiden en er wordt niet macho gebeukt.

Het nummer: In het lollige ‘Security’ smeekt Amyl de security van de pub of-ie zijn harde hart voor haar wil openen: 'I'm not looking for trouble, I'm looking for love.' Nu al zin in de afterparty. (AdV)

4. Amenra

5. néomi

De folky popliedjes van néomí zijn vaak intiem en erg persoonlijk, zo ook op debuutplaat somebody’s daughter, uitgekomen in mei. De Haagse timmert inmiddels lekker aan de weg met shows in Engeland en in Amerika. Eerst stond ze op het Best Kept Secret-programma op het kleine podium van de Muziekgieterij, maar gelukkig is ze gepromoveerd naar het veel grotere The Secret.

Op dat podium kan néomí niet stoppen met grijnzen van oor tot oor. Zij en haar band stralen totale dankbaarheid uit. Dat uiten ze niet alleen in het vele glimlachen en tranen, maar ook in hoe ze spelen. Elk nummer klinkt strak en foutloos. Live klinken de vocale experimenten van haar nieuwe album nog sicker: de harmonizer creëert op liedjes zoals ‘Skipping Stone’ en ‘So I Let You (15th of June - Evening)’ een zuivere muur van geluid.

Het nummer: ‘So I Let You (15th of June - Evening)’ is een prachtnummer live. De Bon Iver-achtige glitchy bassgeluiden komen goed tot hun recht, en je ziet vele stelletjes elkaar toch wat steviger vastpakken. (TW)

5. Sampa The Great

© Jelmer de Haas

4. Gurriers

Frontman Dan Hoff van Dublinse postpunkband Gurriers tuurt vol bloeddorst de Casbah door. Opener ‘Nausea’ wordt ingezet en iedereen beseft meteen: het is menens. Er klinken strijdkreten vanuit het publiek; de complete Casbah probeert zich tegelijk in de moshpit te storten.

Van een afstand ziet de show er misschien uit als een zootje maar binnen in de Casbah zie je dat iedereen de tijd van zijn leven heeft. Alles is mogelijk in deze show: een van de gitaristen die zijn gitaar weglegt om het publiek van een goeie slok Jameson te voorzien, de bassist die met bas en al het publiek in duikt, meerdere toeschouwers tegelijkertijd de lucht in, Lukas Jansen van Tramhaus die nog een nummertje meezingt… En los van dit alles speelt die band ook nog eens superstrak. Als we ook verslag van het weer in de Casbah zouden doen, zou het zoiets als een Ierse zomerdag zijn; half bewolkt, met een kans op whisky en mensenlichamen.

Het nummer: Als voor 'Approachable' frontman Lukas Jansen van Rotterdams finest Tramhaus wordt uitgenodigd, is Casbah te klein voor alle explosieve energie die vrijkomt. (TW)

3. Jockstrap

Vorig jaar zou Jockstrap ook al naar Hilvarenbeek komen, maar cancelde toen last-minute vanwege logistieke problemen. Revanche dus, en nu staat het duo ook nog eens op een groter podium. Werkt dat een beetje, in de Two? Jazeker, en dat is echt geen gegeven met deze weirde, geëlektrocuteerde pop: de ‘Monster’-verse van Nicki Minaj door de mangel met rare Alvin and The Chipmunks-stemmetjes? Jawel! Een Mario Kart-pianohouse-tune die totaal ontspoort aan het einde? Iedereen springen! Ja, en dan is het leukste dansfeestje bij afsluiter ‘50/50’, waarbij de strobo’s behoorlijk epileptisch flikkeren op die manische breakbeats.

Het nummer: Jockstrap heeft natuurlijk ook een boel ingetogener liedjes, nummers waarin de engelachtige zang en klassiek geschoolde achtergrond van zangeres Georgia Ellery compleet mogen shinen. Zo ook bij ‘Concrete Over Water’, een liedje vol bubbelende synths en viool die uiteindelijk toch weer ontspoort in doorgeslagen-stoppen-elektronica. (MM)

Disclosure @ Best Kept Secret 2024

© Jelmer de Haas

2. Justice

Gerechtigheid voor Best Kept Secret: nadat Disclosure afgelopen vrijdag door de mand viel als headliner, laat Justice zien hoe je als dance-act een ijzersterke headline-show neerzet. Met een batterij aan lasers en lichten die zo overweldigend fel branden in alle kleuren van de regenboog, dat ze wel volgestopt móéten zijn met kryptoniet.

Lees hier de hele recensie.

De foto van het optreden van Justice wordt, na goedkeuring door de band, later toegevoegd.

1. Nick Cave And The Bad Seeds

© Jelmer de Haas

1. PJ Harvey

Met ingehouden adem kijkt BKS naar PJ Harvey, een zangeres met een bovennatuurlijke stem en een blik die regelrecht door ons heen kijkt. De avond is weer gevallen en net voor de grote afsluiter op het hoofdpodium vindt op Stage Two voor de derde dag op rij de ware magie plaats.

Harvey opent met een aantal nummers van haar laatste album I Inside The Year Dying, waarin ze dicht bij huis blijft, maar wel op zoek gaat naar de kern van leven, dood en liefde. De songs klinken als opgegraven folkfossielen, sober gespeeld en gedragen gezongen, met haast Shakespeariaanse taal. Ze schakelt met de autoharp op schoot door naar een drietal nummers van Let England Shake (2011), dat dieper graaft in de heuvels van Engeland, die bezaaid zijn met de littekens van oude veldslagen. De arrangementen van de viermansband zijn weerbarstig en tegelijk sober. Best Kept Secret kan er de concentratie voor opbrengen, maar wordt wakker geschud met ‘50ft Queenie’, PJ op haar meest punk. Daarna volgt een fraaie bloemlezing uit dertig jaar werk, met een zeldzame concentratie uitgevoerd.

Het nummer: De set sluit met twee nummers van haar beste album To Bring You My Love (1995). Vooral het titelnummer klinkt kraakhelder, met de gitaarlick van John Parish die een streep zet onder Polly's diepe stem, een dreigend middendeel en pas als je hem niet meer verwacht de uithaal. Prachtig. (AdV)

Voor meer Best Kept Secret 2024 check je ons uitgebreide dossier.  

Ook gezien

Pip Blom
Opening duties voor Pip Blom, sinds het vertrek van de drummer een drietal met elektronische bite. Gek genoeg nodigt die nieuwe richting minder uit om in beweging te komen. Prima opening, maar niet een die een rimpeling over het veld veroorzaakt. (AdV)

Thandii
Prima cv, deze band: die zangeres zong bij Hozier, de drummer speelde al met Michael Kiwanuka, Little Simz, Cleo Sol en Inflo. De halve cast van Sault dus, en Thandii deelt de sfeervolle psych-soul-sound. Jammer dat de liedjes wat te wensen overlaten. Tikkie flets. (MM)

The Indien
In 2015 was The Indien een Aanstormend Talent. Maar die belofte leken ze niet na te komen: hun platendeal in de UK liep stuk, en een album bleef uit. Nu die plaat er uiteindelijk toch is, kan Rianne Walther er goed over grappen op het podium. Zij is vocaal echt heel sterk, pakt de shine ook met kleine adlibs, maar de band speelt iets te dienend, en zou de soulvolle indiepop iets psychedelischer kunnen kruiden. (TP)

Ada Oda
De Casbah is een schiettent: altijd raak. Zo ook bij dit Brusselse vijftal, dat punky powerpop maakt met als unique selling point dat de voertaal Italiaans is. Zij is een blikkenmagneet met haar shirt zo rood als haar lippen. (AdV)

Water From Your Eyes
De experimentele, neurotische pop van deze übercoole band uit Brooklyn is best ingewikkeld om live goed te laten klinken. Het laag is lekker heavy, maar het hoog een rommeltje waarin de noisey gitaarlijnen en stoïcijnse praatzang helaas nogal wegvallen. (TP)

The Mysterines
Hoewel Lia Metcalfe van alt-rock band The Mysterines een dijk van een stem heeft, geen enkele noot mist en daar nauwelijks moeite voor schijnt te hoeven doen, is de show toch jammerlijk saai om naar te kijken. Het ontbreekt de Liverpoolse band aan energie, en er is weinig tot geen interactie met het publiek. (TW)

Slow Pulp
Bij het optreden van indierockband Slow Pulp zijn vooral schuifelende stelletjes te vinden. Dit is dan ook wel precies de vibe van het optreden; de band weet bij vlagen te enthousiasmeren, maar brengt na het eerste nummer nauwelijks de energie naar een hoger level. (TW)

Paris Paloma 
Met een joekel van een TikTok-hit trek je niet per se een zaal vol, bewijst ook Paris Paloma. De Britse maakt zoete traantjesfolkpop die bol staat van de sprookjes en mythologische verwijzingen, en verhip, dat galmende sprookjesbosfolkliedje klinkt wel héél erg als AURORA. (MM)

 

De Jeugd van Tegenwoordig
Een hele hoop mensen hopen zo te zien op een sensatie als vorig jaar op Lowlands, maar ze krijgen De Jeugd op hun slordigst. Met half geslaagde grappen, afgeblazen stagedives, eindeloos gejengel in de autotune op minder geslaagde nummers. En oh ja: uiteindelijk staat het hele veld te springen op ‘De Formule’. (AdV)

Hiqpy
Hiqpy geldt zonder ook maar één release op zak als grote belofte. Dat dankt de band grotendeels aan de charismatische zangeres die met haar galmende stem de grungy ‘90s rock draagt. Drie kwartier vullen zonder dat iemand ook maar een liedje kent is moeilijk, maar Hiqpy speelt een mooie intense set. (AdV)

Tamino
Tamino als een-na-laatste act op het hoofdpodium?! Qua streamingcijfers is het zo gek nog niet, want de Belg pakt een dikke 150 miljoen streams op alleen al zijn handvol populairste liedjes. Maar qua energieniveau voelt het toch nogal gek om deze folkrock vol drama in te parkeren tussen De Jeugd van Tegenwoordig en Justice. Dus blijft het veld erg leeg. Maar nieuw liedje ‘Bedford’, met fretloze oed en cello, is wel alvast weergaloos. En die slepende cover van ‘Heart Shaped Box’ is ook te gek. (TP)

Dorian Electra 
Dat het derde podium - The Secret geheten - zo ver weg ligt van de rest van de actie, wreekt zich regelmatig. Mensen willen om half 9 gewoonweg niet zo’n teringeind lopen om de avontuurlijkere boekingen te checken. De tent is dus nog niet eens halfvol bij deze non-binaire Gen-Z-Lady Gaga-Wario in overdrive, die een flamboyante playbackshow geeft met twee dansers die helaas ook niet echt kunnen dansen, en een overdaad aan cheeky stageprops. (TP)

SPRINTS
Frontvrouw Karla Chubb van de Ierse garage-punk band SPRINTS geeft al haar energie, dat is duidelijk. Ze maakt grappen, zweept het publiek op, duikt het publiek in, schreeuwt de longen uit haar lijf. Maar helaas klinkt elk nummer bijna hetzelfde, waardoor het eigenlijk één lang nummer wordt. (TW)

Floating Points
Floating Points, jongen, wat ben je aan het doen! Terwijl iedereen na de headlineshow van Justice snakt naar meer verbindende dansvloermuziek, staat hij een potje te fröbelen! Jij dacht dat die kille housetrack met neuro-baslijn al abstract was? Oh, wat nou als we die ook eens achterstevoren afspelen? Af en toe blaast hij best spanning in de producties, maar het helpt niet mee dat hij elke break de ballon weer laat leeglopen. Dat laatste kwartier, met de felle 2-step-tune 'Bias', is wel te gek. Was nou gewoon zo begonnen! (TP)

Billy Woods
Earl Sweatshirt tweette al eens: ‘im tryna b like billy woods when I grow up’. Billy Woods geeft hem een lieve shoutout wanneer hij het podium op rolt, maar als een boom in een bos omvalt en er is niemand in de buurt om het te horen… enfin, Hilvarenbeek heeft wel wat anders aan de hoofd dan deze inventieve undergroundrapper uit New York, tevens helft van Armand Hammer. Iedereen staat bij Justice, dus blijft het talent van Woods het best bewaarde geheim van BKS. (TP)