ADE24: Knuffelig de nacht in met Caribou

Hoe neem je een AI-stem mee op tour? Dat is de belangrijkste vraag voorafgaand aan het optreden van Caribou in de Scheepsbouwloods tijdens Amsterdam Dance Event. De Canadees bracht vorige week zijn nieuwe album Honey uit, waarop hij zijn eigen stem gebruikt om twee nieuwe personages te creëren: een zangeres en een rapper. 

Het is een gewaagde creatieve vrijheid die hij zich permitteert, en niet alle critici waarderen dat. Mag je als witte producer ineens klinken als een zwarte rapper? Is het niet eerlijker om een vrouwelijke vocalist te betalen in plaats van zelf dat klusje op te lossen? Er zijn immers al genoeg mannen in de dancewereld, zo klinkt het. Die gedachte is begrijpelijk, maar de fase waarin AI nu zit, vraagt om gedurfde vrijheden. Laten we gewoon eens zien waar het ons brengt. Vanavond, onder de vleugels van DGTL, krijgen we de kans om dat te ervaren, want de set staat grotendeels in het teken van de nieuwe plaat.

Gaat frontman Dan Snaith voor je ogen transformeren tot een popzangeres? Het antwoord is helaas teleurstellend: nee, de vocalen van die nummers komen uit een doosje en daarmee is Snaiths alter ego verworden tot een feature-zangeres die helaas niet mee kan op tour. Hij heeft er echter zin in met zijn vierkoppige band. Ze trappen af, geheel in het wit gekleed, met 'Volume', een nummer met een knipoog naar 'Pump Up The Volume' van M/A/R/R/S.

Het eerste half uur is het zoeken naar de juiste vibe in de grote fabrieksloods, waar het geluid op veel plekken zompig is en de nieuwe nummers niet echt opvallen door frisse ideeën. Caribou is een echte band, in tegenstelling tot de loeistrakke technoproducties die je hier de komende dagen zult horen, en daar heeft de geluidstechnicus moeite mee. Snaith begon zijn carrière als indiefolk-act met een vleugje elektronica, en in de loop der jaren is daar steeds meer house bijgekomen – melancholische, warmbloedige house wel te verstaan, die niet appelleert aan vluchtgedrag in het zwarte gat van de nacht, maar juist aan connectie met andere mensen.

Maar gaandeweg neemt de overtuiging toe, vooral vanaf het lang uitgesponnen oudje 'Sun', dat steeds opnieuw een reprise krijgt. Via het anthem 'Never Go Back' landen we in de finale van de set, waar de beste nummers van de nieuwe plaat zich bevinden: het wobbly gespeelde 'Broke My Heart' en het melancholische 'Got To Change'. Maar de grote tranentrekker van de set is natuurlijk 'Can't Do Without You', een traag, prachtig aanzwellend nummer dat ver boven de rest uitstijgt en zorgt dat vrienden elkaar even stevig vasthouden. En dan moet de nacht nog beginnen.