ADE24: Onweerstaanbaar lekker housen in Skatecafé ADE24: Onweerstaanbaar lekker housen in Skatecafé

Shit. Ik betrap mezelf erop tóch mijn telefoon uit mijn broekzak te grissen en snel een filmpje te willen maken terwijl het dak er effe af vliegt in het Skatecafé. En ik ben niet de enige. Dan realiseer ik me: WIJ zijn wat er mis is met de dance-industrie anno 2024. Snel steek ik m’n telefoon maar weer weg. En niets posten, ok? Want het zijn dit soort filmpjes die de dansvloer-aandachtsspanne totaal verpesten. Hierdoor gaan ravers er namelijk steeds meer vanuit dat dít dan is wat clubcultuur inhoudt: telkens weer een euforische explosie!!! Elke plaat is een uitroepteken! Elke break een opmaat naar een volgende extase! Het is de equivalent van een rapper die telkens weer “3 2 1!” brult om maar een reactie teweeg te brengen.

Dat is dus juist níét wat er zo leuk is aan deze avond in Skatecafé. Het is namelijk vooral heel erg lekker door-housen. Dansen! Niet elke tien minuten luid gejuich en alle handjes in de lucht, maar in de groove hangen, draaien met de heupen, slingeren met de armen. Dansen, weet je nog?! Dat deden we vroeger, toen we nog niet de hele tijd met de buitenwereld hoefden te delen hoe oh-zo-leuk we het hebben (en daardoor vergeten het in het moment daadwerkelijk oh-zo-leuk te hebben).

Het is dus housen geblazen op de ramps van Skatecafé. Het Italiaanse fijnproeversfestivalletje Polifonic (op basis van hun affiche zou ik zeggen: een soort mini-DGTL in Milaan en Puglia) slaat hier de handen ineen met Love on the Rocks. Dat is het label en Panoramabar-feestje van Paramida, waar ook Alex Kassian veel van z’n platen uitbrengt. Zie je die snorremans in zijn Suzuki-overall daar bij de booth? Die geeft het goede voorbeeld. Met een big smile staat hij op en neer te hupsen terwijl Polifonic-dude Pascal Moscheni (die nauwelijks in Nederland draait) b2b gaat met Jennifer Loveless. Zij komt amper boven de booth uit, hij zet een ondeugende grijns op terwijl hij een nasty houseplaat dropt; met een speech over coke van iemands lul snuiven en een daaropvolgende ejaculatie. Hahahaha. En even later brabbel-rapt Moscheni mee met de Klubbheads, en staan we met z’n allen uit onze plaat te gaan met Duke’s nineties househit ‘So In Love With You’.

Partok is nog zo’n figuur die regelmatig in de Panoramabar te zien is, en met Amsterdammer Sandrien achter de draaitafel zet-ie direct stevig in. Ook house, maar dan wat bonkiger, gemener in het laag. Maar ook nog jolig: ik zou zweren ergens paardengehinnik te horen, en een kazoo?! Partok trekt een plaat eruit met een dikke rewind, waarop zij keihard begint te schaterlachen. Ook top: de Britse nineties-tune ‘Luv Is All U Need’ met zijn ronkende percussiebreak.

Dan zitten de buurthuisvibes er al goed in in Skatecafé. Er zijn al voor middernacht circa 23 mensen BIJNA gestruikeld op dat ene schuine randje van de skateramp naast de dj-booth. Op het binnenpleintje staan nog wat gasten een potje tegen een bal aan te schoppen, in de Dick & Dick-zaal direct achter Naone heeft een groepje vrienden zich aan de tafelvoetbaltafel verschanst en het is ook totaal geen probleem om een zakje paprikachips leeg te knagen op de dansvloer.

Je zou zeggen: nu doorpakken. Maar Interstellar Funk (onze highlight op Dekmantel) en Love on the Rocks-labelbaas Paramida weten elkaar net niet lekker te vinden. Ze vallen op met hele vrolijke, dreamy house, zoals zij wel meer uitbrengt met haar label. Effe wat lucht erin, meer melodie, andere type harmonieën. Helaas zijn veel van hun platen iets te lief, en mist het de power die we nodig hebben. Uiteindelijk komen ze uit bij ‘Love Stimulation’ van Paul van Dyk, een top-plaat natuurlijk, maar de weg ernaartoe was net iets te hobbelig.

Gelukkig zijn daar Alex Kassian en nog zo’n Polifonic-figuur die eigenlijk nooit in Nederland draait: Simone de Kunovich. Zij weten dat je af en toe ook knokige, loopy houseplaten kunt draaien waar niet zo gek veel in gebeurt. Dan komt er alleen langzaam een strijker op, een extra loopje erbij, een korte break. En nog zo’n plaat. En nog een. En dan na een kwartiertje swingen: BOEM. Meer melodie, meer actie, en dan gaat de energie in Skatecafé meteen omhoog. Zo werkt De Kunovich toe naar een zalige finale: hij teaset Giorgo Moroder’s ‘Chase’ en begint lucht-basgitaar te spelen op nog zo’n smakelijke italo-kraker. Bijna gris ik weer mijn telefoon uit de broekzak. Bijna!