Charlotte de Witte: ‘Als techno-act ben je niet minderwaardig’ Charlotte de Witte: ‘Als techno-act ben je niet minderwaardig’

‘Ik heb een goede batterij op kunnen laden. Het was nodig. Maar nu is de knop weer driehonderd procent aan.’ Aan het woord is Charlotte de Witte. Haar vakantie ligt nog vers in het geheugen, maar ze bevindt zich alweer middenin de realiteit van een tourschema dat haar in hoog tempo over de aardbol stuurt. De dj is net in Brazilië geland als we haar spreken. Ze is hier voor een clubshow in Camboriú en een spot op Tomorrowland Brasil in São Paulo. Via Parijs zal ze uitkomen bij het Amsterdam Dance Event waar ze de donderdag een zes uur durende All Night Long-set zal draaien. De zin is er. De voorbereiding is gaande. Charlotte: ‘Het is tof om volledig uit je comfortzone te worden getrokken. Dus in plaats van de twee uur lange peaktime set die ik normaal doe, ben ik nu al bezig als de eerste mensen binnenkomen en begin ik met ambient. Wat tragere, diepere muziek die je voelt in je borstkas. Daarna kan het langzaam wat gekker worden. Ik geniet heel hard van zo’n set. Het is veel voorbereidingswerk, maar het is leuk omdat ik andere muziek dan gewoonlijk kan draaien.’

Is dat iets wat ze mist? Wel, een beetje misschien. ‘Maar nu niet zo hard,’ concludeert ze. ‘Anders zou ik mijn stijl ook iets aanpassen. Het is een verrijking dat ik het van tijd tot tijd kan doen. Er is zoveel goede techno, vooral in de diepere, meer hypnotische kant die ik graag hoor. Een gewone Charlotte de Witte-show is vol met energie. Mijn producties zijn dat ook. Dus dat klopt helemaal. Toch geniet ik hard  om mensen een andere kant van me te tonen. Dat deed ik soms ook in de Apple Music-mixes. Dus voor de mensen die me volgen is het ook niet heel shockerend of vreemd wat ik straks doe.’

Zo’n set levert een flink contrast op met de Overdrive-show waarmee ze vorig jaar Lowlands nog aandeed. Hier draaide alles om een strakke synergie tussen haar kraakhelder klinkende, donkere techno en de grootse lichtproductie die de achterste rijen van de festivalweide kon bedwelmen. De voorwaarde hier is dat de tracklist al volledig vaststaat, zodat elke laser, lamp en led op het juiste moment aanschiet. Dat kost misschien wat vrijheid, maar of dat nou zo lastig is? Charlotte: ‘Van deze shows hebben we er achttien gedaan, verspreid over twee jaar. Dus het grootste deel deed ik gewone dj-shows. Die Overdrive-shows waren zo’n unieke ervaring. Maar het was ook een beetje een Charlotte de Witte best of. Het waren vooral mijn eigen tracks en sommige tracks op mijn label. Zo’n 70 procent eigen materiaal. Dan is het niet zo erg dat er minder vrijheid in zit. Je krijgt maar een beperkte tijd om je discografie te brengen.’ Maar in de all-nighter kan ze meer focussen op wat ook belangrijk voor haar is: andermans discografie. ‘Ik neem muzikale research heel serieus. Eigenlijk ben ik music selector. Mijn job als dj is vooral om mensen te doen dansen, maar ook om iedereen nieuwe muziek te laten ontdekken.’

Dit gebeurt ook via KNTXT, het label dat ze in 2019 heeft opgericht. En daar blijft het niet bij. Drie jaar later wordt sublabel RPM erbij gelanceerd, Berlijns label Ismus hangt sinds deze maand ook onder KNTXT en begin dit jaar bracht de dj naar buiten dat met imprint Époque een spotlight wordt gezet op de Belgische dance-geschiedenis. Dat gebeurde niet ontoevallig nadat De Witte samen met haar man Enrico Sangiuliano een remix uitbracht van een klassieker met een nationaal tintje: het duo Age Of Love heeft de Belgisch/Italiaanse Bruno Sanchioni in de gelederen en hun 'The Age Of Love' is op het Belgische Diki Records verschenen. Met tientallen miljoenen streams en plays werd de remix een kneiter van een hit. Charlotte: ‘Het is een geweldige historische track. Ik ken weinig mensen die het een slecht nummer vinden. Maar dat het zo groots ging worden, echt insane groot, dat had ik niet verwacht. Het gebeurde meteen. Het was nog een heel gedoe om die track uit te brengen. Met Epoque willen we dit soort dingen vlotter laten lopen. We willen de Belgische muziekcultuur terug in de verf zetten. België heeft zo’n rijke muziekgeschiedenis sinds de jaren ’80 en ’90. Heel de ravecultuur, de new beat, labels zoals Bonzai en R&S. Maar we gaan het wel op een professionele manier doen. Voor mijn eerste remixes heb ik nooit betaald gekregen. Er waren geen contracten opgesteld. Je deed maar wat. Dat is voor veel mensen nog steeds zo. Wij willen dat anders doen. Als het gaat over royalty’s kan iedereen inloggen op een platform. Daar zie je hoeveel heeft de track heeft opgebracht en waar de percentages naar toe gaan. Dat is belangrijk. Zo wordt elke partij gerespecteerd.’

(tekst gaat verder onder de video)

Ze doet veel, Charlotte de Witte. Maar het gebeurt bij voorkeur niet meer met 24/7 drukte om haar heen. Na enkele jaren in Lissabon zijn De Witte en Sangiuliano noordelijker in Portugal neergestreken. Bewust landelijker. Op een plek waar ze allebei hun eigen studio hebben. Charlotte: ‘Lissabon is een geweldige stad, maar ik wilde iets meer vrede tussen de weekenden door. Die zitten vol prikkels. Dus hebben we een rustige, vreedzame plaats gevonden. Het is er heel groen, heel stil. Veel vogeltjes. Veel geruis van de bomen. Het is daar volop herfst. Je voelt elk seizoen heel hard. Je hebt vooral niemand om je heen. Full privacy. Het is buitenaf in de heuvels.’ Het betekent niet dat er meer gaten in haar agenda zijn terechtgekomen. ‘Ik ben alleen maar meer gaan doen,’ vertelt ze. ‘Het is alleen maar drukker geworden. Al besef ik nu dat het mag stoppen. Ik ben aan het leren om meer te delegeren. Om op andere mensen te steunen. Ik ben heel lang van het alles zelf doen geweest.’

Heeft de nieuwe woonplaats ook invloed op je muziek?
‘Het is niet dat het geruis van de wind door de bladeren andere muziek oplevert. Maar het heeft wel invloed op mijn mate van welzijn. Dat heeft weer invloed op mijn muziek. In de zin dat ik sterker ben, dat ik meer geduld heb, dat ik niet zo snel een kort lontje heb. Door daar te wonen voel ik me een stuk gebalanceerder.’

Er zijn de afgelopen jaren steeds meer mensen bijgekomen die wat van Charlotte de Witte verlangen. De in Gent geboren dj is uitgegroeid tot een artiest die een festival als Lowlands niet alleen headlinet, maar er ook voor zorgt dat de rest van het terrein op dat moment is uitgestorven. DJ Mag riep haar meermaals uit tot techno dj van het jaar. De wereldwijd bekende De Witte heeft op Instagram ondertussen alweer 3,3 miljoen volgers. De immense populariteit is al enkele jaren gaande, maar wennen doet het nog niet. ‘Het blijft raar. Al heb ik er, denk ik, het laatste jaar een plaats aan kunnen geven dat mensen me aanspreken op straat. Daarvoor niet. In de club ben ik Charlotte de dj. Maar als ik op een datenight ben met mijn man, ben ik gewoon Charlotte. Ik ben meer dan enkel een dj. Maar dan word je vaak teruggekatapulteerd naar dat bepaalde deel van je. Dat is vaak vervreemdend. Het is voor mij een work in progress en dat gaat het altijd blijven. Maar soms klikt iets door. Vorig jaar was ik bijvoorbeeld bij een rooftop-evenement in Miami. Er kwamen twee vrouwen naar me toe. Ze zeiden: jij bent Charlotte! Dank voor wat u doet, want als vrouwen onder elkaar inspireer je ons. Als ik zoiets hoor, en het vanuit een vrouw komt, heb ik iets van: schouderklopje naar mezelf, want ik heb al die zotte dingen gedaan en het is mooi dat het wat betekent voor andere vrouwen. Superleuk eigenlijk. Het is groter dan mijn carrière in de muziek. Omdat ik weet dat het voor vrouwen niet altijd even makkelijk is.’

Hoe vaak is seksisme in de muziek met jou besproken in interviews?
‘Elke keer. Elke keer.’

Hoe vind je het om hier telkens over te hebben. En om deze rol ook toebedeeld te krijgen?
‘Ik ben op het punt gekomen dat ik er meer over wil en kan praten. Het is vaak een vraag geweest die er bij werd gepakt om het verschil aan te tonen. Zo van: hoe is het als een vrouw in een mannenwereld? Ik wil niet van die zware sociaal maatschappelijke standpunten innemen, ik ben hier in de eerste plaats als dj, maar dat gezegd hebbende: het is gewoon zo. Er is seksisme, nog altijd. Honderd procent. Is dat leuk? Nee. Gaat dat weg? Ik denk oprecht in mijn levenstijd niet. Maar er is vooruitgang. Vrouwen doen het ongelooflijk goed. Er zijn heel veel sterke vrouwen, ook in de techno. Dat is zalig om te zien. Je moet je niet laten demotiveren. Ook al kan het moeilijk zijn als je kijkt naar social media of verschillende muziekblogs. Als daar een video verschijnt van een man die draait: allemaal prima. Is er een video van een vrouw aan het draaien, da in is ze of te sexy gekleed of niet sexy genoeg. Of ze zweet teveel. Of ze danst teveel. Of men zegt: ze mixt niet echt. Of: elke vrouwelijke producer heeft een ghostproducer. Die perceptie is fucked up. Het is iets wat ik vanaf het begin van mijn carrière zie. Het is niet alleen voor mij. Het is voor elke vrouwelijke dj.’

Het voelt daarom extra motiverend dat De Witte met Amelie Lens begin 2025 drie optredens in de Flanders Expo in Gent geven, en dat de 60.000 kaarten hiervoor er in een paar dagen uit vlogen. ‘Heel surreal,’ aldus Charlotte. Een jaar geleden was ze nog superblij dat ze de zaal uitverkocht onder de KNTXT-vlag. Charlotte: ‘Een week voor de tijd was het vol. Nu verkopen we drie keer zoveel in een week tijd. Dat vat ik niet. Het is zodanig gigantisch dat ik het niet absorbeer.’ Een b2b met die andere grote vrouwelijke Belgische dj was iets wat ze de afgelopen jaren juist niet wilde doen. Charlotte: ‘Ik ken Amelie al lang. Maar we hebben ook al lang besloten om even afstand te nemen. Zeker met samen draaien op avonden. Omdat we op onze eigen carrière wilde focussen. Voor veel mensen en veel promotors was het logisch om ons als twee vrouwen uit België samen te zetten. Voor ons als individu was dat niet altijd goed. Omdat we teveel vergeleken werden. We hebben besloten elk ons eigen ding te doen. Dat hebben we alletwee heel goed gedaan. Na zoveel jaar zijn we beiden sterk genoeg. We hebben alle vooroordelen overwonnen. Nu komen we juist samen in een punt van sterkte.’

(tekst gaat verder onder de foto)

Binnen die individuele groei vond ook een muzikale groei plaats. Vraag naar haar meest persoonlijke track, en Charlotte de Witte noemt ‘Asura’, afkomstig van de gelijknamige EP uit 2021. ‘Deze track omvat heel goed waar ik toen mentaal in zat. Welke zoektocht ik muzikaal deed. Ik ben techno-artiest maar ik betrek heel graag invloeden van andere genres erbij. Als artiest word je, helemaal in het begin, rap in een hoekje gestoken. Dít mag je doen als techno-artiest en als je iets anders doet ben je geen techno meer. Het kon heel puristisch zijn, helemaal vijftien jaar geleden. Ik heb me daar altijd een beetje tegen verzet. There are no limits. Het is een soort van art, niet? Het is creativiteit. Ik denk dat ‘Asura’ een track is die dat reflecteert. Ik was ten tijde van die track minder zelfverzekerd dan nu. Wat ik nu tegen je zeg, dat ik een techno-artiest ben die andere invloeden erbij haalt, is een proces geweest dat door de jaren heen is gegroeid. Ik vind het ook echt een coole track. Hij is heel trippy. Heel die EP is meer in het psychedelische, spirituele, met subtiele invloeden uit de psytrance. Ik denk dat mensen achteraf idoorhadden dat het een beetje een keerpunt was. Maar het was niet dat ik online overrompeld werd van: wow, wat doe je nu opeens? Het leuke eraan is dat ik zulke dingen kan doen zonder dat ik mijn core verloochen.’

Waarom past die donkere techno zo bij je?
‘Techno is nogal een donker genre, maar ik ben geen donker persoon. Het is gewoon heel hard m’n muzikale smaak. Ik word heel bij van techno. Ik vind er een soort rust in. Melodie is ook tof, maar ik ben er niet zot van als het te chaotisch en happy wordt en als het precies een emotie gaat dicteren. Bij techno heb je de ruimte om de leegte zelf in te vullen.’

Wanneer heb je jezelf voor het laatst verloren in een dj-set van een ander?
‘Op het Boom Festival in Portugal. Dat was leuk. Daar heb ik ook in het publiek gestaan.’

Kun je, als je zo professioneel bezig bent met muziek, nog altijd goed in muziek opgaan?
‘Dat lukt zeker nog. Maar minder goed in het publiek. Ik word vaak herkend. Het is moeilijk om jezelf te verliezen als je wordt aangestaard. En dan bedoel ik niet dat ik volledig dronken of op drugs sta, maar het gaat om het mentale gevoel van vrij zijn op de dansvloer. Ik voel me niet vrij als mensen stiekem foto’s van me aan het maken zijn. Daarom is het moeilijk. Op den duur ga je niet meer in het publiek staan. Dat is ook zonde. De reden dat ik dj ben geworden, is omdat ik graag op de dansvloer sta. Het is een van de grootste nadelen van mij zijn. Of van een grote dj zijn. Al zijn er sommige andere dj’s die het niet zo erg vinden. Die hebben er minder last van.’

De upsides van een grote naam zijn, heeft ze natuurlijk ook meegemaakt. Vanachter die draaitafel. Voor een menigte die ze in haar prille dj-jaren niet had kunnen voorspellen. Na de show op Werchter 2023 stond ze bijna met tranen in haar ogen. Charlotte: ’Het was de eerste Overdrive-show in België. De tent was stampvol. Buiten stond minstens evenveel volk. In je thuisland. Zoiets komt wel binnen.’ En toen moest Lowlands nog komen. ‘Dat was ook zot. Met Werchter en Sónar hoort ’t bij m’n Overdrive-highlights. Ik voelde al dat er in die half open tent ontzettend veel sfeer was. Er was een bom aan het ontploffen. Maar ik kon het einde van de mensenmassa gewoon niet zien. Achteraf zag ik de beelden en dacht ik: fuck! Daar stond zo 50.000 man. Die energie was geschift.’ De show had ook een grotere betekenis voor haar. En voor haar genre. Charlotte: ‘Ik ben heel aangenaam verrast hoeveel mensen erop af kwamen. Helemaal omdat het iets nieuws is om een elektronische act, zelfs een techno-act, het hoofdpodium af te laten sluiten op een megafestival. Vaak was er gezeik over techno op een hoofdpodium. Zo zie je maar. Het kan. Als techno-act ben je niet minderwaardig. Je bent een totaal ander soort artiest, maar dat wil niet zeggen dat je geen hoofdpodium af kunt sluiten. Ik ben geen band. Ik kan geen muziekinstrument spelen. Mijn instrument is de CDJ. Als ik daar enkel had gestaan met CDJ’s was het een ander verhaal geweest. Maar ik sta er met een geweldige productie waar twintig man crew op zit. Iedereen staat daar. Ik ben blij. Iedereen is blij. Dus hé, ik zou zeggen: why not?!'