Roos Meijer giet wereldverhalen in hartverscheurende indiefolk

Haagse singer-songwriter Roos Meijer is gefrustreerd. Gefrustreerd over het slechte beeld dat mensen van vluchtelingen hebben, de klimaatcrisis en al die andere pijn in de wereld. Toch is ze hoopvol. Dat optimisme haalt ze uit de inspirerende mensen om haar heen. Meijer was een tijdje achtergrondzangeres bij folkartieste Pitou, vormt de helft van dreampop-duo Maida Rose en op Popronde veroverde ze onze harten al met haar eigen muziek. Vandaag brengt Meijer haar prachtige indiefolk solo debuutalbum uit. Op Why Don’t We Give It A Try vertelt ze de verhalen van acht van die inspirerende mensen. Changemakers noemt ze ze: mensen die zich inzetten voor een betere wereld. ‘Het waren echt mijn co-writers,’ vertelt Roos.

‘Het is eigenlijk zonde dat wij, muziekmakers, alleen maar over onszelf schrijven. Er zijn heel veel mensen op de wereld die geen muziek maken, die ook allemaal verhalen met zich meedragen’, vertelt de Haagse aan de telefoon. En mensen met verhalen, die kent ze wel: een klimaatactivist uit Oeganda, een afstammeling van een vrijheidsstrijder uit West-papua en haar bloedeigen oma die jaren streed voor mensenrechten bij Amnesty. Met hen ging Roos het gesprek aan en allemaal kregen ze hun eigen nummer op de plaat. 

Muziek met een verhaal dus. Maar daarvoor moest ze wel even over een mentaal bruggetje heen. Toen ze van vrijwilligerswerk in vluchtelingenkampen in Griekenland terug in Nederland kwam, ervaarde ze naar eigen zeggen een ‘reverse culture shock’. Ze belandde in een zwart gat, twijfelde of ze wel muziek moest maken. Moest ze niet iets in de politiek gaan doen? ‘Ik heb een jaar lang heel erg getwijfeld of ik door moest gaan met muziek. Maar ik realiseerde me: muziek is wie ik ben. Door juist maatschappelijke thema's in muziek te gebruiken, komt alles samen.’

Positief blijven terwijl je je zo hyper bewust bent van al het leed in de wereld is geen makkie. In het nummer ‘Stories of Change’ zingt ze over het overweldigende gevoel van machteloosheid. Maar beurt ze zichzelf ook weer op met akoestisch gitaargetokkel, een aanzwellende viool en de zalvende woorden ‘But then I think of all these stories of change / And then hope remains’. Als je in de mineur blijft hangen, schiet je er ook niks mee op vindt Roos. ‘Ik ben geen negatief persoon. Ik kan me wel opwinden over de wereld en me er overweldigd door voelen. Maar in het donker in bed blijven liggen, dat is ook niet hoe ik het wil. Door deze verhalen in muziek te plaatsen wordt dat een soort verwerkingsproces.’ 

29 november speelt Roos met het Residentie Orkest in Het Paard in Den Haag