Onaantastbare Tyler, the Creator nodigt ons thuis op zijn bank uit

Als je veertien jaar geleden, tijdens die rellerige Odd Future show in Paradiso, had voorspeld dat Tyler, the Creator een paar bona fide meezingers zijn set in zou katapulteren, was je vreemd aangekeken. Het collectief van toen hanteerde een aanvallende, hyper energieke stijl, afgemaakt met een masker van onverschilligheid. Een masker draagt Tyler, the Creator vanavond in ZiggoDome in eerste instantie ook, een dat zijn gezicht uitdrukkingsloos maakt. Maar de die-hard flowerboys en girls zingen er dwars doorheen. ‘Can you feel the light inside’, klinkt het. We horen de stem van Tyler’s moeder, die hem op het hart drukt: ‘Don't you ever stop bein' who you are. And dimmin' your light for none of these motherfuckers out here.’

Het klinkt een beetje soft als je het zo zegt, Eurovisie-waardig. Geloof in jezelf, wees wie je wilt zijn. Maar Tyler, the Creator is natuurlijk geen softie. Hij kan zwartgallig zijn, paranoïde, gewelddadig, afstandelijk, een onaantastbaar stijlicoon met een diepe, ruige stem. Hij schakelt van emo naar keiharde turn-up en moeiteloos weer terug. Zie hem daar staan met dat masker, hoog boven het publiek en omgeven door een muur van groene zeecontainers. Hij draagt een groen uniform met hoge schouders en een gespleten afro, geïnspireerd door de Amasunzu uit Rwanda. 

Na een klein halfuur gaat het masker af, opvallend genoeg vóór hij aan het nummer ‘Take Your Mask Off’ begint, maar al bij ‘Judge Judy’ (een knipoog naar de Amerikaanse reality rechter Judge July), een nummer over een jonge vrouw die van kinky seks houdt en daar door velen op aangekeken wordt. Niet door Tyler, die oordeelt niet, en daar is zij hem dankbaar voor. Het nummer kent een nogal tragische ontknoping: Judy onthult dat ze ongeneeslijk ziek is (waarschijnlijk kanker), en dat zet haar schaamteloosheid weer in een ander daglicht. 

Zo is er al van alles gebeurd als Tyler na acht nummers met een tussenstop op een gigantische metalen brug hoog boven het publiek de oversteek maakt naar een b-stage. Het is een cruciale wending in de show. We zien een huisje, in eerste instantie met de luiken dicht. Dan verdwijnt de rapper even, om terug te keren in een meer casual outfit: kleurrijk shirt, een Petalers petje, zwarte loafers. Die laatste gaan al snel uit, en op zijn sokken begint Tyler door een platenbak te bladeren, alsof we hem op vrije vrijdagavond thuis treffen. Benen omhoog, languit op de bank.

Op papier is dat niet per se een opwindend idee, en in de praktijk haalt het de vaart er nogal uit, en toch werkt het ergens ook wel. In die platenbak zitten albums die hem na aan het hart gaan, en die hij mee wil geven aan zijn jonge publiek (veel begin twintigers!). Erykah Badu’s Baduizm (‘gun deze plaat een uurtje van je leven’), Black Eyed Peas’ debuutplaat (‘het eerste album waar ik bij meerapte, heel anders dan je ze kent’), neo-soul klassieker Who Is Jill Scott? (‘ik zie veel witte mensen in de zaal, die kennen dit vast niet’) en zijn persoonlijke goden Outkast en Pharrell. De schijven die op de draaitafel belanden zijn van hemzelf: in blokjes draaft hij door zijn eigen discografie heen: van IGOR naar Goblin. ‘Ze wilden me hiervoor cancelen, maar ik ben er nog steeds, gna gna’, grinnikt Tyler. Veel te seksistisch, veel te gewelddadig, vond men inderdaad van tracks als ‘Yonkers’ en ‘Tron Cat’. Ze zorgen nu voor een wilde turn-up op de tribune, groepjes jongens die tegen elkaar aanspringen op de vloer en zelfs spontaan hiphopballet achter bij de uitgang. De energie wordt nog verder opgevoerd met tracks van het vorige album Call Me If You Get Lost, een ode aan de klassieke straat-mixtape. 

Dan trekt Tyler over de gigantische brug terug naar zijn Chromakopia podium, voor een finale die bol staat van de contrasten. In die finale zitten bangers als ‘WUSYANAME’ en vooral ‘NEW MAGIC WAND’, afgewisseld met de meest emotionele track van het nieuwe album: ‘Like Him’. Het is een song over zijn afwezige vader. Echt waanzinnig hoe de hele zaal dit nummer uit volle borst zingt en draagt. ‘Mama, I’m chasing a ghost, I don’t know who he is. Do I look like him?’ Het heftigste aan dat liedje is de stem van zijn moeder in de laatste seconden, die bekent dat hij het niet was die vertrok, nee, zij was het die hem weg stúúrde. 

It was my fault
Not him, 'cause he always wanted to be there for you
And I'm sorry I was young
But he's always wanted to be a father to you
So I, I fucked up and I take ownership of that
Of my choices and decisions
And I'm sorry for that
He's a good guy
So don't hold that against him, because it was my fault
Just, you know, forgive me

Nu zijn echt alle maskers af en laat Tyler, the Creator recht in zijn hart kijken. ‘The light comes from within’, klinkt het in het slotnummer ‘I Hope You Find Your Way Home’. En daarmee zijn we precies waar we anderhalf uur begonnen. Tyler’s blouse waait omhoog dankzij een Marilyn Monroe-waardige windmachine en de rapper stuurt zijn aanhang met een soort zegen huiswaarts. 

1. St. Chroma
2. Rah Tah Tah
3. Noid
4. Darling, I
5. I Killed You
6. Judge Judy
7. Sticky
8. Take Your Mask Off
9. Tomorrow
10. IGOR'S THEME
11. EARFQUAKE
12. A BOY IS A GUN*
13. THANK YOU
14. I THINK
15. Yonkers
16. Tron Cat
17. She
18. Tamale
19. Rusty
20. IFHY
21. LUMBERJACK
22. I THOUGHT YOU WANTED TO DANCE
23. DOGTOOTH
24. SORRY NOT SORRY
25. Who Dat Boy
26. WUSYANAME
27. Thought I Was Dead
28. Like Him
29. See You Again
30. NEW MAGIC WAND
31. I Hope You Find Your Way Homea