‘Zeg, wat vind jij, dit toch geen techno,’ vraagt een vrouw. De vriendin naast haar, met sterretjes op haar zonnebril en in haar ogen, stelt niet zulke kritische vragen. Nee, wat Marlon Hoffstadt draait is zeker geen techno. ‘Waarom staat ie hier dan, op Awakenings?’ Het antwoord is simpel, een blik op het veld is genoeg: dansende mensen zo ver je kan zien, handen in de lucht, vier meiden op de eerste rij met identieke fanshirts: Tell Me Daddy. Daddy, dat is natuurlijk DJ Daddy Trance, de lollige bijnaam van Hoffstadt, dé man van het voorjaar. Hij zorgt sinds ADE verleden jaar overal voor opstoppingen, en dat is op Upclose niet anders. ‘It’s that time for you to get on the floor’, gilt het over het veld, compleet met hysterische scheidsrechterfluitjes. En dat is het. Het is een pompende trance rammer zoals ie die plaat na plaat draait. Horen we dat nou goed, een 2 Unlimited nugget? Is er dan niets meer heilig? Hoffstadt draait zich om met een brede grijns en toont zijn supermodelwaardige gebit. Hij is op dit moment onaantastbaar.
Voor veel bezoekers is Marlon Hoffstadt de party starter van deze dag. De Duitse headliner staat al om half vier op het podium. Dat betekent van de ingang schuin over het terrein rechtstreeks naar het verste en grootste podium van de zes. Kennis maken met het nieuwe terrein komt dan later wel. Maar zelfs met een snelle wandeling weet je al dat Upclose daadwerkelijk een ander festival is dan je van Awakenings Festival gewend was. Het voelt klein, of beter: compact. De afstanden tussen de podia op het kaartje lijken langer dan ze in de praktijk zijn, en dat is meestal omgekeerd. De aankleding is opvallend sober, zelfs een beetje karig zo zonder sfeerelementen of bijzondere hangplekken. We weten van festivals als Wildeburg en Draaimolen dat het wel kan met zo’n capaciteit, maar je moet wel willen. Awakenings zet vandaag vooral in op de muziek, met de dj’s op lage, benaderbare podia waar je in bijna alle gevallen helemaal omheen kunt dansen. Eervolle vermelding is er voor het kleinste podium in een soort kom in het bos, met verbluffend goed geluid aan alle kanten. Daar is zeker niet op bezuinigd, en dat zegt ook iets over de ambities van dit weekend. Nog even een raadsel oplossen: die mysterieuze cijfers die de podia meegekregen hebben verwijzen naar sleuteljaren in de Awakenings-geschiedenis. 97: de oprichting, 01: het eerste festival, 24: de start van dit nieuwe hoofdstuk.
Een podium erbij, een podium eraf. Een nieuwe optie op het foodcourt. Voor de vaste bezoeker zijn de wijzigingen op een festival doorgaans minimaal. Zo niet bij Awakenings, dat zijn grote voorjaarsfestival (40.000 capaciteit) inruilt voor een heel nieuw en veel kleiner evenement: Upclose. Hoe pakt die ruk naar links uit?
Puristen
Al vroeg op de dag staat in dat bos Ignez, een jonge Nederlandse producer die zijn heil zocht in Berlijn en vanuit daar dit voorjaar een uitstekend debuut uitbracht. Zijn kraakheldere, detailrijke sound knispert in het rond. Dit is techno voor puristen, nog zonder haast. Verderop in de donkere, snikhete tent (de enige overdekte stage) speelt het duo Polar Inertia (ja ze zijn er bij uitzondering allebei!) ijzig koude producties met suizende poolwind sweeps en gelaagde beats zonder echte climax. Je moet wel echt een fijnproever zijn om je met dit weer binnen te wagen, maar er zijn ruim genoeg mensen die beseffen dat deze act niet al te vaak passeert. Ook Benny Rodrigues/ROD hangt graag even de technopurist uit. Hij mag samen met Stranger b2b aantreden direct na Marlon Hoffstadt en kiest voor een statement: na twee uur kleurrijke vrolijkheid trapt hij af met de meest ongezellig schurende technotrack die hij op zijn stick kon vinden.
Dat een flink deel van het publiek hen direct de rug toekeert is natuurlijk een ingecalculeerd risico. Van daar kunnen de twee rustig bouwen. Het is voor hen een betere keuze dan geforceerd aanhaken met een Eurodance rookbommetje. Wel goed om even te kijken waar het gros van het publiek heen verplaatst: naar hardtechno hypeboy Azyr, een jonge Engelsman die een paar jaar terug nog nergens was en die nu allnighters uitverkoopt. Ook hier trekt de pezige dj veel bekijks met zijn plagerig lompe set, ook al zo’n vreemde eend in de bijt. Waar de meeste techno-dj’s een eeuwig draaiende machine creëren is het bij Azyr hollen en stilstaan, met hardstyle achtige buildups die dan uitmonden is blokkerige techno-drops.
Tijd om het donker in te duiken voor de meest beladen set van vandaag, van Sandwell District. Beladen, omdat Silent Servant, een van de drie leden van het trio, begin dit jaar overleed bij een incident met slechte drugs, waarbij ook zijn vrouw Simone en postpunkmuzikant Soft Moon om het leven kwamen. Een dramatisch verhaal, dat ook nog eens kwam op het moment dat Sandwell District elkaar na tien jaar stilte juist weer hervonden had. Hun klassieke album Feed Forward (2010) geldt nog altijd als een van de meest dierbare techno-albums van deze eeuw. Vorige zomer op Draaimolen zagen we ze voor het eerst weer, toen nog met zijn drieën, vandaag lijken Regis en Function nog wat meer venijn te leggen in hun signature subs. Indrukwekkend hoe dreigend hun muziek klinkt. Niet zozeer hard en snel, maar vol loodzware geluiden en desoriënterende ritmes. De meest indrukwekkende set van de dag. En een extra emotioneel moment: Kangding Ray eindigt de set voor Sandwell District met een track van Silent Servant, waardoor de hele tent inclusief Regis en Function al een traantje moet wegpinken voor er ook maar een kick geklonken heeft.
Midden op het veld loopt een love couple op leeftijd hand in hand over het terrein. Ze stralen uit dat dit hún festival is, dat ze er al vanaf 2001 bij waren, misschien wel op de fiets vanuit Halfweg of IJmuiden. Hoe zouden zij de facelift ervaren? Zou het voor hen voelen als een eerste editie of als de 24e? Zouden ze verdwaasd rondlopen op zoek naar Adam Beyer en Amelie Lens? Zouden ze uiteindelijk toch vluchten in de armen van de eeuwig-zwierende tripkoning Ricardo Villalobos? Of zouden ze gegrepen worden door een van de kleine podia waar het publiek jonger en alternatiever oogt? Bij Hagenees JEANS met zijn imposante nektattoos en hectische psychedelische techno? Of bij edgy nieuwe namen als JakoJako en Yanamaste, die het bospodium allebei in vuur en vlam zetten, en waarbij veel harder gedanst wordt dan bij de oude Chileense vos.
Zo gebeurt er de hele dag door wel iets dat muzikaal de moeite waard is, worden we niet afgeleid door theatrale gekkigheid, zijn er weinig dj’s waarbij filmen belangrijker is dan dansen. In de finale heeft Spekki Webu het lastig met zijn scherpe acid, maar Donato Dozzy straalt in de tent niets dan controle uit. Drie uur de tijd heeft hij om laag voor laag op te bouwen, geduldig maar zonder aarzelen. Met zijn ronde brilletje en kleine postuur is Dozzy de ultieme anti-superster, je zou hem eerder in een antiquariaat in Napels plaatsen, maar deze man hoef je niets uit te leggen over de hypnotiserende werking van techno. Zo ratelt hij dit zonovergoten debuut voor Upclose naar een eind. Het was een dag die daadwerkelijk anders voelde. Maar als de zon onder is en de lichtgevende palen rond het hoofdpodium met rook bestookt worden voelt het toch echt als Awakenings.