De Popronde is de belangrijkste springplank voor nieuw Nederlands muzikaal talent in Nederland. Jaarlijks kiest een jury aan muziekprofessionals uit meer dan duizend inschrijvingen een selectie van rond de 100 Nederlandse acts, die in het najaar door het hele land touren. Van september tot november strijkt de muzikale karavaan donderdag t/m zondag neer in telkens een andere stad, waarbij acts optreden in koffietenten, poppodia, kunstgalerieën, cafés en theaters. Onder andere De Staat, Lucky Fonz III, WIES, Chef'Special, Rondé en Kensington reisden met het festival mee voor hun grote doorbraak. Normaliter is de Popronde gratis toegankelijk, dit jaar kiest het festival voor een coronaproof opzet met tickets voor 5 euro en een beperktere capaciteit.
Het lukte rondreizend festival de Popronde om een corona-proof editie op te tuigen, en op de opening in Nijmegen speelden maar liefst 81 acts (!) op 15 locaties. 3voor12 rende van hot naar her om de allergrootste aanstormende talenten van Nederland te spotten. Deze twaalf acts móét je dit najaar gaan zien op een van de andere Poprondes.
Ginge: vriendinnen of fans?
Het nummer: neosoultune 'Stranger'
Op het eerste gezicht is het schattig hoeveel vriendinnen GINGE in het publiek heeft zitten die de r&b zangeres uitzinnig enthousiast verwelkomen, maar als ze begint met spelen wordt duidelijk dat het niet overdreven is. De zangeres met de opvallende bos rode krullen zingt zelf uitmuntend en wordt begeleid door zeer strakke en verrassende vierkoppige liveband die zowel jazzy, groovy als soulvol speelt. Misschien waren het wel geen vriendinnen, maar gewoon fans? Met zo’n set verdient ze die in ieder geval.
Hey Team: gemaakt om live te spelen
Het nummer: de felle noiserocksong 'Ghost of Us' mét catchy hook
Als stevige rockband is het niet voor de hand liggend om rond het middaguur als opener onder een tentzijl op een beachclub te spelen. Zeker niet met publiek dat verplicht moet zitten. Gelukkig lijken sommige bands gemaakt om live te spelen. Hey Team gaat binnen enkele seconden naar vol gas en overtuigt de koffiedrinkers met hun 90s rock met catchy zang. Volgende keer later op de avond graag!
Josephine Odhil: psychopop voor de dromers
Het nummer: ‘Fly On The Wall’, een vederlichte dreampopsong voor liefhebbers van Beach House
Naamgever van deze band ken je wellicht nog wel uit The Mysterons, een band die psychedelische rock vermengde met exotische ritmes, en daarmee in een ver verleden op Lowlands en Into The Great Wide Open speelde. In deze nieuwe band hoor je de liefde voor de sixties en seventies nog altijd wel, maar het klinkt dromeriger en zeer charmant.
Kuzko: toppers in ophitsen
Het nummer: 'Pills' is Confidence Man op z'n koddigst
Ken je de clip nog van Meatloaf’s classic 'Paradise By The Dashboard Light'? Elkaar muzikaal ophitsen, daar is Kuzko zó goed in. Niet op rock ditmaal, maar op sexy funkpop. In de hoofdrollen Danique van der Vlugt alias de tikkeltje cheeky zangeres en Sam Ouwehand als de flirtende toetsenist – compleet met matje. Deze Rotterdammers zou je zo als typetjes op de verkleedshow op de camping verwachten. Maar vergis je niet, hoe over de top deze performance ook is, werkelijk alle details kloppen: van het vette Amerikaanse accent tot de maniertjes, hier is keihard op geoefend. Danique is een prima zangeres, en Kuzko heeft ook de tunes om te overtuigen. Live nog versterkt door drummer Richie en toetsenist Margi zetten ze de zaal op zijn kop, corona of geen corona. Deze supervermakelijke show is helemaal af, ik verzeker je: dit wil je live zien!
Luna Morgenstern: futuristische poptunes in de kantoortuin
Het nummer: ‘In My Head’ krijgt live een nog krachtigere climax
Het Nijmeegs Regionaal Archief, da’s niet per se de meest bruisende plek om te spelen. Luna Morgenstern staat voor een doodnormale kantoortuin (inclusief systeemplafond en kopieerapparaat), maar de Amsterdams-Duitse zangeres? Die staat hier alsof ze op het podium van Paradiso schittert. ‘IK VIND DIT ZO LEUK!!!’, kirt ze. Haar charme is onweerstaanbaar, maar die futuristische popsound is ook echt te gek. Met een klein mengpaneeltje aan haar handen en effectenpedaal onder haar tenen overstuurt ze haar stem en tweakt ze de echo, en naast haar speelt een gast met samplepad mee. Het is best moeilijk om zulke muziek - zeg maar: Charli XCX meets Caroline Polachek - live overtuigend te brengen, maar ze nailed het totaal.
In Melle zit van top tot teen muziek
Het nummer: de opbeurende countrypopsong 'Run Run'
Helemaal naar de Nijmeegse campus fietsen om Melle te zien? Voor singer-songwriter Melle Boddaert uit Leiden moet je wel wat over hebben. Zijn jongste single 'Run Run' staat op de playlist van NPO Radio 2, Radio Veronica en hoog in de Verrukkelijke 15, dus dìt is wel het moment. Melle is zo’n jongen die met achteloos gemak van gitaar naar piano wisselt, zó muzikaal dat je zijn talent alleen maar kunt bewonderen. Soms zie je dat het conservatorium van popmuzikanten dood bier maakt, maar op Melle had de nivellerende invloed van de muziekacademie geen vat. Met jongensachtige flair weten hij en zijn band je in te pakken met wonderschone liedjes. Beetje Tom Odell, vleugje Queen zelfs, en zijn voorliefde voor bijzondere gitaren doet de rest. Melle is de muzikale equivalent van de restaurant term Bib Gourmand: een omweg waard.
Minka zet aan tot burgerlijke ongehoorzaamheid
Het nummer: neder-chill-pop-song 'Pak Me Vast' laat je niet meer los
Stoeltjes in popzaal Doornroosje maken het bijna tot een theater. Maar voor de Deventer zangeres Minka is dat juist een voordeel. Gehuld in een oversized colbert à la Talking Heads uit de film Stop Making Sense gaat ze perfect gekleed. Nederlandstalig is best wel tricky, voor je het weet ligt Merol op de loer. Maar Minka weet prima te balanceren tussen de valkuilen kleinkunst, cabaret en flauwiteiten - als je er even over nadenkt hebben haar liedjes best wel inhoud. In haar schuilt ook een showgirl, die het publiek graag laat meedoen op haar hoogst originele liedjes. Gewapend met een gitaar gaat haar hertaling van de Nothing But Thieves hit Sorry er in als koek. Na een half uurtje Minka gaan de stoeltjes aan de kant en zingt men luidkeels mee: Fuck it, de zaal moet plat. Rob Stenders is al fan, en jij binnenkort ook.
Nana M. Rose: betoverende indiepopballads
Het nummer: 'Love Me Like I Love You' is Lana del Rey meets Adele
Als betoverd zit een handjevol mensen ademloos te luisteren naar Nana M. Rose. Er liggen rozen met kerstlichtjes op de grond van het museum en de zangeres, compleet in het wit gehuld, ziet eruit als een prinses die is ontsnapt uit het bos. Zo sprookjesachtig als ze eruit ziet, zo zingt ze ook, als een lievere versie van Lana Del Rey. Moeiteloos manoeuvreert ze loepzuiver door haar indiepopballads, die van heel zachtjes naar heel hard gaan. Als haar laatste noot uitsterft, duurt het een paar tellen totdat de ontlading bij het publiek doordringt en de betovering is verbroken.
NONCHELANGE
Het nummer: ‘De Rem’ is een slackerpopsong vol opgekropte frustratie
Goed idee: NONCHELANGE heeft een Powerpoint meegenomen met al zijn teksten (in Comic Sans natuurlijk), bij wijze van karaoke-element. Hij is een lekkere weirdo met met matje en wit sportbroekje, geflankeerd door twee dudes met flitsende zonnebrillen op laptop. De ene doet die Powerpoint, de ander levert commentaar met een Google Translate-robotstem (‘Teringleiers!’ ‘Loesoe!’). Die absurdistische humor is een soort bliksemafleider voor de lamlendigheid die in de teksten van zijn vinnige depri-Nederpop doorschijnt (‘Iedereen is lelijk als je maar lang genoeg kijkt’). Verwarrend en cool.
Roos Meijer: hartverscheurende indiefolk
Het nummer: 'To Be Free'
Geïnspireerd door verhalen die ze opdeed tijdens vrijwilligerswerk in een vluchtelingenkamp in Griekenland, zingt Roos Meijer hartverscheurende nummers al tokkelend op haar gitaar. Écht hartverscheurend, bijvoorbeeld over het doodgeboren broertje van een twaalfjarige jongen in een van de kampen. Het is haast onmogelijk om dan je tranen te bedwingen. Haar indiefolkliedjes bloeien nog verder op door de violiste met kraakheldere tweede stem.
Stella: ingetogen softgrunge
Het nummer: op indierockliedje ‘Kiss Me’ mag soccer mommy jaloers zijn
De popafdeling van het Amsterdams conservatorium was de afgelopen jaren zo’n beetje de hofleverancier van de Popronde. De bands die er vandaan komen hebben vaak hun eigen sound gevonden en niet onbelangrijk: ze kunnen ook echt spelen. Zo ook Stella. ‘Softgrunge’, noemen ze het zelf: stormachtige gitaarliedjes, maar vaak ingehouden uitgevoerd. Dat geeft nog net effe wat extra spanning mee, en zangeres Tosca van der Waals heeft het type kopstem waar je kippenvel van krijgt.
Socks;SportsSocks: indierock met een glimlach op het gezicht
Het nummer: 'Hipster Blues #4', de songtitel zegt al genoeg
Popmuziek en humor zijn twee ingrediënten die geregeld slecht op elkaar aansluiten. Socks;SportsSocks weet de balans perfect te vinden, waarbij de muziek altijd voorop staat. Zoals je na een show van Mac DeMarco ook lachend de zaal uitstapt zonder een matig liedje gehoord te hebben, zo rockt ook Socks;SportsSocksje de glimlach op je gezicht. ‘Ik hoop de volgende keer jullie zweet weer van dichtbij te kunnen ruiken’, besluit de zanger de show. Ik kan het niet beter verwoorden.