Vorig jaar onderging het terrein enige veranderingen, dit jaar borduren ze daarop met succes voort. Één mainstage waar topacts als Biffy Clyro, DAAN en Racoon staan, één tent waarin vooral hiphop en dance geprogrammeerd is, en één kapel waar de gitaarliefhebber helemaal los kan gaan. Tel daarbij ook de Vestrock University en de basilieksessies bij op, dan krijg je een programmering waarmee Vestrock zijn tanden laat zien aan de rest van de Nederlandse festivals.
Hulstenaren, Zeeuwen en Vestrockers wisten het allang: Vestrock heeft iets magisch. De formule van het festival om van het eiland op de buitenvest een heus boutiquefestival te maken doet het al zeven edities goed, en ook met de achtste editie scoort Vestrock weer een ruime voldoende.
De programmering
Vestrock heeft het dit jaar voor elkaar gekregen om voor werkelijk iedereen wat te boeken. Popliefhebbers konden terecht bij The Common Linnets, podiumbeest Jett Rebel, Racoon en Danny Vera. Hiphoppers kwamen aan hun trekken bij Sevn Alias, Drummakid, een fantastische Coely en een verrassend goede Kraantje Pappie. Rockliefhebbers konden hun hart ophalen bij Otherkin, Dewolff, Raglans en de piepjonge The Sherlocks. Alternative liefhebbers konden terecht bij het niet kapot te krijgen Warhaus, Palace Winter en Eefje de Visser. Om nog maar van de grootste klapper te zwijgen: Biffy Clyro! Dat een klein festival zo’n wereldband kan boeken die alleen maar op megafestivals als Lowlands en Pinkpop staan is een topprestatie.
De diversiteit is natuurlijk een pluspunt, maar waarmee Vestrock zich echt onderscheid van een hoop andere festivals is de grote ruimte voor ontdekking. Geen festival die zoveel tamelijk nieuwe bands boekt, en waar het publiek zo enthousiast reageert op nieuw geluid! The Sherlocks geeft een goed visitekaartje af, Coely presenteert eindelijk haar debuutalbum, WHITE breekt de kapel (bijna lettelijk) af, en Jack Ladder’s optreden in de basiliek is ook druk bezocht.
De randprogrammering
Vestrock focust zich steeds meer op de totaalbeleving. Het festival is trots op zijn roots en betrekt daarom ook de stad Hulst meer en meer bij het festival. Zowel op de vrijdag en zaterdag worden voor het eerst Vestwalks georganiseerd: een wandeling van drie tot vier kilometer begeleid door iemand van de VVV die dolenthousiast en vol trots de Vestrockers een geschiedenisles van Hulst geeft. Dat er onderweg ook korte akoestische optredens van bands worden gehouden voor de groepjes van maximaal vijfentwintig man, laat alleen maar zien dat Vestrock echt goed zijn best doet om iedere bezoeker de tijd van hun leven te geven.
De basilieksessies zijn dit jaar ook weer een succes en een verademing voor zij die het vaak veel te harde geluid even willen ontvluchten. Deze editie kent voor het eerst exclusieve optredens van onder andere Joep Beving, Jack Ladder en Bill Ryder-Jones. Dit geeft de beleving van de optredens net een extra dimensie. Optredens van Raglans, WHITE en DAAN worden hier intiem en laten zien dat hun kunst in gestripte versie nog steeds overeind blijft staan.
Het stokpaardje ‘kunst’ keert ook terug in de vorm van David Mulder, die persoonlijke poëzie maakt. Je schuift aan aan zijn tafeltje, vertelt je verhaal en David Mulder maakt op zijn typemachine een poëtisch gedicht voor je.
Eindoordeel
Vestrock 2017 is een feest voor iedereen: kinderen, tieners, jongeren, gezinnen, muziekliefhebbers, Hulstenaren en iedereen die nog niet is genoemd. De sfeer op het eiland, de camping en de stad zelf is intiem, gezellig en uniek. Veel optredens worden goed ontvangen en het is stiekem de Kapel waar de beste optredens worden gegeven. Enige minpunt: het geluid is met name in de tent oorverdovend, zo hard dat je tien foodtrucks verder niet eens verstaanbaar een pannenkoek kan bestellen. Vestrock heeft laten zien dat je geen 50.000 man op je festival hoeft te hebben om grote namen binnen te halen, dat de volgende generatie supersterren als eerste op Vestrock staat, en dat het totaalplaatje van het festival gewoon compleet is. Met recht een van de beste festivals in Nederland.