VR17: de Hiphop acts VR17: de Hiphop acts

Op het zonnigste tijdstip van de dag siert de Groningse rapper Kraantje Pappie het hoofdpodium. Voor de dranghekken vormt een verzameling enthousiaste minderjarigen. Het veld staat vol en de biertjes gaan bij de (hopelijk) meerderjarigen de lucht in. Er klinkt een opname waar Alex van der Zouwen over zijn alter ego spreekt: “in principe bestaat Kraantje Pappie niet”. De opblaasletters ‘Crane’ komen langzaam omhoog.

Kraantje Pappie staat voor het goede leven want “die euro’s gaan niet mee als je dood bent”. Hij neemt het op zich om het publiek een zorgeloze tijd te bezorgen. Het overgrote deel van de set doet Kraantje Pappie samen met Fiddox. De twee hebben een nogal geoefende chemie en zwepen zo het publiek op. Als het om genieten gaat is Kraan streng. In deze feesttent gelden regels. Allertijden moeten er twintig mensen op schouders van anderen zitten en voor een negatieve mentaliteit is geen plek. Het publiek neemt alle clichés als commando’s aan en zo gaan de handen in de lucht en zakt iedereen naar de grond.

Soms eindigen de tracks vroegtijdig en heeft het publiek geen tijd om te reageren voordat de volgende hit wordt ingezet. Melig praat Kraantje Pappie zijn hits aan elkaar, van ‘Opgeturnt’ naar ‘Pompen’ en ‘Waar Is Kraan?’. Het is een geslaagde set voor Kraantje Pappie, met het doorkomende zonnetje en een bodemloze voorraad sliertconfetti. (JK)

Nadat Kraantje Pappie heeft huisgehouden met toegankelijke gabberraps en zijn hit 'Feesttent' en confettikanonnen, is het tijd om in die andere feesttent te beginnen met Coely. De set begint later, want technische problemen. Die problemen lijken niet helmaal opgelost want sommige bastonen staan ongezond hard. Gelukkig bij uitzondering en niet de hele set, en al helemaal niet bij Coely's sterke stem en zang. De Antwerpse werd al op haar zeventiende ontdekt, zingend in een jeugdhuis in 't Stad. Haar eerste single ‘Ain't Chasing Pavements’ was meteen een hit in België. Ze heeft twee rappende maten mee, waaronder Dvtch Norris die ook op haar debuut meedoet, en een dj. Coely (ko-ellié) mixt raps met soulvolle zang, positiviteit en girl power. De Antwerpse met Congolese roots is nog maar 23 en heeft al een dikke carrière achter zich: Humo benoemde haar in 2013 tot festivalkoningin. Nu, in 2017, met haar debuut ‘Different Waters’ net uit, ligt de weg naar roem open.

De flow van haar teksten, zoals ze zingt en rapt, loopt onwaarschijnlijk soepel terwijl ze danst op de beats. En het publiek doet mee. Van handjes in de lucht, meeklappen en "Momma, now we celebrate" terugzingen, het is een echte hiphop show. Had 'Crane' op het hoofdpodium nog bekende beats en quotes van anderen nodig, wat natuurlijk ook heel hiphop is, Coely en haar dj brengen gewoon de trap, soms bijna gabber en de beats zelf mee. Uitschieters zijn 'My Tomorow', over niet bij de pakken neerzitten en slot 'Celebrate', over dankbaar zijn aan je moeder, zeker als die zowel de mama- als de papa-rol pakte, zoals bij Coely. Tracks waarbij ze zichtbaar nog nét wat meer ziel en gevoel erin legt. Groot talent. (DH)

Naast drummer voor Akwasi en Typhoon is Eddy Addai voor zichzelf begonnen. Engelstalige raps komen in een razendsnel tempo voorbij in de tent van Vestrock. Samen met zijn liveband, bestaande uit een dj en basgitarist, is de show van Drummakid erg verfrissend. Als je niet beter wist, zou je denken dat je naar een Amerikaanse rap-act staat te kijken. Drummakid moet wel fan zijn van Kanye West en Kendrick Lamar.

Het is duidelijk dat de rapper het ontzettend naar zijn zin heeft, wellicht dat de jointjes reden hiervan waren. Hij weet het publiek vanaf het eerste moment moeiteloos met zich mee te krijgen. Zonder enige moeite doet het publiek wat de rapper hen opdraagt, zelfs als ze het geluid van een zieke vogel moeten nadoen. Het nummer ‘Hi Freq Girl’ draagt hij op aan alle vrouwen in het publiek. Hoewel de tent erg leeg is, doet dit niet af aan het optreden. Alles wat Drummakid doet tijdens deze show is aanstekelijk: stilstaan is geen optie meer. De rapper noemt het optreden zelf “magisch”. Terwijl DeWolff al op het hoofdpodium is begonnen, is Drummakid nog niet klaar met zijn optreden. “Ik wil dat jullie je laatste beetje energie aan mij geven”, schreeuwt de rapper door de microfoon. Het is moeilijk om boven het geluid van de andere bands uit te komen, maar het publiek gaat nog steeds mee. Dit is een optreden dat niet snel te vergeten is. Drummakid, hier gaan wij in de toekomst nog veel meer van horen. (CVT)

Het hiphopcollectief SMIB, afgereisd vanuit Amsterdam, is als volgende aan de beurt. Wat de groep onderscheidt van andere hiphop acts uit Nederland is hun kledingstijl. Gekleed in een kort broekje en croptop betreed de eerste rapper het podium. Al snel volgen twee mederappers, simpeler gekleed in t-shirts, petten en buckethats. De eerste rij is ingenomen door de twaalfjarigen. Terwijl de (uit de Bijlmer afkomstige) rappers over het publiek heen hangen, rappen ze over – hoe kan het ook anders – bitches, wiet én kapotte kleding. De ontzettend harde, trillende bas maken de rapteksten haast onverstaanbaar. Het publiek druipt langzaam af, maar ‘SMIB squad’ zet vol positiviteit door. Hoewel de teksten nog steeds vrij onverstaanbaar zijn, komt de act wel agressiever en harder over.

Als we het einde van de set naderen, schreeuwt één van de rappers: “we gaan nu de boxen compleet opblazen!”. “Focus, focus, focus, ik wil iets goed op mijn broodje” wordt ingestart, maar het publiek heeft er helaas nog weinig trek in. De tent begint leger te worden. Hoewel deze act ontzettend tof uit had kunnen pakken, is er door de onverstaanbaarheid helaas niet veel van overgebleven. (CVT)