Gitaarmuziek mag dan niet hip en nu inmiddels voor de zoveelste keer écht doodverklaard zijn, er zijn gelukkig nog altijd muzikanten die tegen de stroom inzwemmen en zich daar niets van aantrekken. Dan maar geen hipsters. My Blue Van is zo’n groep muzikanten, die bewijst dat je ook als soulvolle bluesband in deze tijd een betekenisvol bestaan kan hebben met een trouwe schare fans. Op hun eerste twee albums As Colours Change uit 2013 en Hush uit 2015 toonden ze zich ware meesters in het leggen van een relaxte groove, waarbij de donkerbruine stem van zanger/gitarist Bas Beenackers soepel kleur gaf aan de vaak rustige liedjes.

Op Robot gaat het roer niet radicaal om, maar wordt de koers wel merkbaar verlegd. Naar eigen zeggen werd dit mede veroorzaakt doordat Simon Akkermans (C-Mon & Kypski) bij de opnames in Kytopia als producer achter de knoppen zat. Hij bracht de band op onontgonnen terrein door effecten toe te voegen, onder andere aan de stem van Beenackers. My Blue Van klinkt rauwer dan ooit en ook het tempo ligt hoger dan we voorheen van ze gewend waren. Eveneens een invloed van Akkermans, die in de single ‘I Gotta Move’, dat oorspronkelijk als een een rustig nummer bedoeld was, eerder een up-tempo nummer hoorde. Het doet het album goed. De afwisseling van up-tempo met rustigere nummers zorgt ervoor dat Robot diepte krijgt. Af en toe, zoals in ‘3 Brothers Down’, heeft het haast de energie van een live jamsessie en zo gedreven als in het titelnummer klonk deze band nooit eerder. Onmiskenbaar My Blue Van, maar dan wel met ietsje meer venijn. Venijn dat eerder niet gemist werd, maar nu van grote meerwaarde blijkt te zijn. [WB]

I Am Oak’s Thijs Kuijken kent het hectische tourleven van binnen en van buiten. Die gejaagdheid inspireerde hem om de EP Pictures of the Floating World te maken, solo en live opgenomen tijdens een geheime sessie in Brussel. Naar eigen zeggen is de plaat een vertaling van de oude Japanse printkunst ‘Ukiyo-e’, die gefocust is op het weergeven van vluchtige momenten in podiumkunsten en reizen. Kuijken heeft ze proberen te vangen in acht rustige, uitgeklede versies van zijn nummers, wat zonder meer gelukt is. Deze set liedjes voegt een nieuwe dimensie toe aan het oeuvre van I Am Oak. Zijn woorden komen hevig binnen doordat het muzikaal uitgekleed is: simpelweg alleen Kuijken en zijn gitaar, zonder toevoegingen van uitgebreide vocale harmonieën, drums of synthesizers. “I’m so young”, herhaalt hij op het wonderschone 'Reins', dat in al zijn eenvoud juist meer lading lijkt te krijgen. Breekbaarder. Ook vallen nu zijn prachtige melodieën nog meer op. Niet dat die volledig wegvallen op de normale versies, allesbehalve, maar ze staan door deze kale setting nog duidelijker en op een andere manier in de spotlight. ‘On Trees And Birds And Fire’ is ineens een stuk minder folky, maar klinkt door het kalme gitaarspel heel warm. Op het eerste gezicht zou je Pictures Of The Floating World fijn kunnen wegluisteren door het gevoel van rust dat overal doorheen geweven is, maar veel en veel mooier is het als je ‘m alle aandacht gunt. Kuijken zet zijn liedjes op een ongecompliceerde maar fraaie wijze in een ander licht, wat deze nieuwe EP tot een waardevolle toevoeging aan zijn werk maakt. [SH]

Pim van Ham en Suzanne ‘Susie Q’ Muller zijn alweer zeven jaar ‘een setje’, maar ontdekten in 2013 dat daarnaast ook nog met z’n tweeën in een bandje  best prima bevalt. Hij op gitaar, zij op drums en dan fijn hard. En zo ontstond, na het aantrekken van een bassist, Rhinorino. En nu heeft de band ook de smaak van het opnemen te pakken, want anderhalf jaar na debuut Today EP ligt opvolger Another Cocktail er al. Het is wederom een EP. Dit keer heeft de band de energie en ervaring van de vele, vele, vele live-shows die ze afgelopen jaar speelde weten te vangen in zes tracks die duidelijk bij elkaar horen. De typische Rhinorino-rocksong anno 2017 is er eentje van het uitbundige soort waarin garage, stoner en punkrock geweldloos naast elkaar mogen bestaan. Een enkel naar psychedelica neigend in- of outro daargelaten, is aftikken en gaan het adagium. Dan wordt eerst een groovende gitaar- of basriff neergelegd op een beukend ritme, waarna de wat gruizig vervormde stem van Van Ham en de ronde stemklank van Muller elkaar mooi aanvullen en afwisselen in staccato coupletten en melodieuze refreinen. Klopt, dat is ietwat voorspelbaar. En nee, dat is niet revolutionair. Maar saai is de EP absoluut niet. Daar zorgen de overdadige hooks, het gevarieerde slagwerk van Muller, het vrije gitaarspel van Van Ham en de levendige productie van Robin van Saaze (Robbing Banks) wel voor. Met Another Cocktail heeft Rhinorino de perfecte soundtrack gemaakt om een vette snelheidsovertreding op de Waterlinieweg muzikaal mee te omlijsten. [NS]