Stefan Breuer kun je kennen als gitarist van de Utrechtse rockband Lost Bear en als labelbaas van Tiny Room Records, dat met Aligned with Juniper van Queen of the Meadow zomaar één van de beste releases van 2016 uitbracht. Sinds 2013 werkt hij in een rustig tempo aan zijn soloproject The World of Dust, dat vaak een combinatie van visuele kunstuitspattingen en persoonlijke liedjes met een surrealistische twist is. Voorganger Womb Realm kenmerkte zich vooral door veel gebruik van keyboards en akoestische gitaar, waar hij met licht trieste zang de muziek nog persoonlijker en eigen maakte: Kleingehouden liedjes en een rustgevende sfeer.

Golden Moon is direct een ander verhaal. Het album is een greep uit een collectie van 10 cd-rs van 84 liedjes, ingespeeld met gebruik van IPhone, 4-track- en 8-track-opnameapparatuur en met hulp van de vrienden uit zijn muzikale wereld, begeleidt door een 48-paginas tellend boekwerk met collages en songteksten. De relaxte, demo-achtige aanpak hoor je aan alles terug:  de lo-fi sfeer en wisselende geluidskwaliteit laten het album nooit als één geheel klinken en door de schetsmatige aanpak hebben de liedjes vaak geen duidelijke structuur. Dit is een rommelige verdeling tussen rammelende rockers, sombere ballads en  instrumentaaltjes.

Juist die instrumentale tracks geven het album meer houvast, door te kiezen voor een constant funky en futuristische sfeer. Deze constante sfeer ontbreekt elders. Breuers vocalen klinken donker en mysterieus en hebben soms zelfs een kerkelijke ondertoon, maar dikwijls zijn ze bevreemdend. Wanneer er wordt gekozen voor gelaagde vocale dubs en rare effecten bijvoorbeeld. Tekstueel gaan we langs bij ballonnen, aliens en God en verzandt deze plaat in onnavolgbaar surrealisme zonder overkoepelende thematiek.

Er zijn een aantal uitzonderingen; vooral op Former Kings horen we een duidelijk politieke insteek. Afsluiter Blue Diamonds is het meest toegankelijk en rechtlijnig liedje, het hint naar psychedelische rock en shoegaze. Juist het rommelige karakter maakt van dit album een chaotisch avontuur, maar die aanpak  maakt het wel een beproeving die vooral geschikt is voor de ervaren “lo-fi  rock maniak”. [FG]

Stefan ’t Hooft, docent aan de Nederlandse Popacademie en bovenmeester van de Utrechts band Walker Diver doet het op de derde langspeler MKIII nog één keer voor. Wat? Hoe folk-, americana-, british invasion- en southern rockinvloeden moeiteloos te combineren. Hoe effectief even inhouden en dan vol gas op de plank kan zijn. Over hoe je live-energie en plezier vat op band. Hoe je ongegeneerd je muzikale helden eert. Een song bouwt rond een riff waar Pete Townshend voor zou tekenen (‘Power To The Feeble’). Hoe je een refrein schrijft dat zich instant nestelt in je hersenpan (‘(Everything’s Gone) Haywire’, ‘You Need A Lover’). Hoe je je muzikale punt maakt in maximaal drie minuten en een beetje. Hoe gitaar, bas en drum ruimschoot volstaan als je songs in de basis deugen. En hoe je je billen kunt afvegen met alles wat nu hip en happening is in de popmuziek, zolang je maar niet verwacht dat er een carrière in het verschiet ligt (‘Rip Rock & Roll’).

Letten jullie op jongen en meisjes? Zo maak je dus een oerdegelijke rock & rollplaat die het dan wel verdomt om grensverleggend te zijn, maar die van kruin tot kont boeit. En, beste programmeurs, die het verlangen aanwakkert naar een dampende Walker Diver show op een van de vele zomerfestivals die deze stad rijk is... [NS]

Een band die zichzelf omschrijft als een explosieve mix van Kate Bush, Portishead en loopstations, dat is nogal wat. Als een beginnend atleet die zichzelf direct vergelijkt met de groten der aarde en de verwachting uitspreekt wereldrecords te gaan verbreken. Het ontbreekt de dame en heren van Pandae duidelijk niet aan branie. De band ontstond als een doorstart van Capgras. Nadat Sophie Platenkamp besloot voor een solocarrière te gaan, werd gezocht naar een nieuwe zangeres. De komst van Kim Erkens veranderde niet alleen het gezicht maar ook de naam van de band.

Met Erkens heeft Pandae overigens goud in handen gekregen. Niet iedereen zal haar stem even aantrekkelijk vinden, maar haar markante vocalen geven de muziek van Pandae duidelijk een eigen smoel. De ene keer zingt ze jazzy, lieflijk, haast kirrend, om vervolgens binnen hetzelfde nummer nog levensgevaarlijk en schreeuwend uit de hoek te komen. Met als titel Now brengt Pandae nu haar eerste EP met 4 nummers uit. Opvallend is dat de band een stuk harder rockt dan je op basis van de afgegeven omschrijving zou verwachten, zoals onder andere in opener ‘Sue Seducer’.

Het mooist wordt het echter wanneer de band gas terug neemt en de triphopkant de overhand krijgt, zoals in het de coupletten van het titelnummer. Drummer Art Pinto legt daarin een subtiele basis neer waar de basloopjes van Emiel Schaap fraai tussendoor manoeuvreren. Aangevuld met het gitaarspel van Ruben van Wiggen en het opvallende stemgeluid van Kim Erkens levert dat een band op die naast branie ook behoorlijk wat potentie heeft. Wereldrecords worden met deze EP nog niet verbroken, maar een veelbelovende start is het zeker. [WB]