Terwijl Alestorm de Phoenix tot de nok vult met rum en piratenpret, kiest DOOL in de Shelter voor bezwering, spanning en diepgang. Met doom, prog en een knipoog trapt de Rotterdamse band haar Europese tour af. Een gebroken snaar, kwetsbare teksten en een kwartier durende climax: DOOL levert geen standaard metalshow, maar een meeslepende trip waar je alleen maar in mee kunt gaan.
Paaspop was dit jaar groter dan ooit. Een recordaantal van 120.000 mensen heeft dit weekend het festival in Schijndel bezocht. De gloednieuwe Apollo mag zich nu de grootste festivaltent van Europa noemen, terwijl de Heineken Studio – een podium op de eerste verdieping, jawel – bijna instortte onder een horde springende punkfans. Tussen alle megaproducties bleken juist de grootste verrassingen verstopt te zitten in de kleinste hoeken. Dit zijn de beste twintig shows volgens de 3voor12/Tilburg-redactie:
11. DOOL
10. RONDÉ
De kater van vrijdag is nog voelbaar, maar RONDÉ schudt de brakke Apollo moeiteloos wakker. De Utrechtse hitmachine strooit met klassiekers én primeurt een gloednieuwe track, die meteen als publieksfavoriet voelt. Frontvrouw Rikki Borgelt straalt in rood, de band speelt feilloos en het publiek warmt langzaam maar zeker op tot dansstand. Tien jaar RONDÉ voelt nog lang niet als een terugblik, eerder als een vers hoofdstuk.
9. ZEP
ZEP laat de Roxy ontploffen met een allesvernietigende mix van drumgeweld, dj-chaos en punkenergie. Hij schakelt moeiteloos tussen grime, dubstep, jungle en overstuurde techhouse, stuitert met een basketbal over z’n drumstel en duikt zelf de moshpit in. Het is bruut, het is rauw, het is briljant. Een show die Paaspop laat daveren – en dan te bedenken dat dit pas om kwart voor zes ’s middags was.
8. Joost
Joost neemt de Apollo mee in een absurde koortsdroom vol memes, hakbeats en nostalgische chaos. Tussen Subway Surfers-beelden, Fantano-recensies en een haperende DJ-set door, gooit hij het Paaspoppubliek in zijn eigen algoritme. Europapa komt pas laat, maar tegen die tijd is iedereen al compleet los. Dit is geen show, dit is een statement: Joost doet alles op z’n eigen voorwaarden. En vreemd genoeg werkt het. Bizar. Ontregelend. En toch raak.
>>> lees verder
7. Peach Pit
Peach Pit doet weinig moeite om indruk te maken, maar dat lukt juist daardoor des te beter. Wat begint als laidback gitaarpop voor dromerige zondagen, eindigt in een explosie van muzikaliteit met violen, keys en tamboerijn. Geen grootse gebaren, geen poespas, wel een band die stiekem alle tenten had kunnen platspelen. De Canadese bubblegumpoppers hangen zelf de slingers op – en jij mag even meefeesten.
6. Ploegendienst
Geen gitaren, geen geschreeuw, maar een gedicht — zo opent Ploegendienst een show die je recht in het gezicht slaat. Wat volgt is een muur van geluid, moshpits, woede én liefde, met frontman Ray Fuego als ongenaakbare leider. Hij deelt rake woorden uit, dwingt respect af en sluit af met een vernietigende versie van ‘Schiphol’. De Shelter stond nog overeind, maar echt: het scheelde geen haar.
©
Jostijn Ligtvoet Fotografie
Van brakke paasmiddag naar fuzzy droomtrip: de Phoenix stroomt langzaam vol voor een band die duidelijk klaar is voor het grotere werk. Hiqpy laat horen én zien hoe grunge en shoegaze samengaan met engelachtige vocals en een bak potentie. De show voelt als een opmaat naar iets veel groters. Nog niet iedereen was erbij, maar dat gaat de komende zomer ongetwijfeld veranderen.
©
Jostijn Ligtvoet Fotografie
Springen mocht niet meer, dus sprong iedereen nog harder. TAXITAXI zette de Heineken Studio zó op z’n kop dat de show werd stilgelegd vanwege mogelijk instortingsgevaar. Serieus. Tussen de Lee Towers-imitaties, maatschappijkritische one-liners en razende punktracks door bewees de band opnieuw waarom ze dé Popronde springsensatie van 2024 waren. Te hard voor het gebouw, te scherp voor de boel, en vooral: te goed om voortijdig te moeten kappen.
©
Jostijn Ligtvoet Fotografie
Een volle bak dreiging, geschreeuw en onverwachte wendingen: de postpunk van Tramhaus grijpt je bij je nekvel en laat niet meer los. Moshpits, gekke danspasjes, een zanger die het publiek induikt en lyrics over geiten: het klinkt als chaos, maar zit steengoed in elkaar. Zelfs het lederhosenpubliek kan niet stil blijven staan. Donker, absurd en keihard, precies zoals het hoort. Postpunk, maar dan zonder pardon.
©
Jostijn Ligtvoet Fotografie
Dat springverbod wat opgelegd is in de Heineken Studio? Vergeet het maar. In een uitzinnige mix van punk, rap en rave laat BUG de Studio nog een laatste keer kraken tot op het bot. Circlepits, glazen die bijna omvallen, een finale vol beukbeats: dit is een show waar je bezweet, verward en euforisch uit komt. De vloer kraakt, het publiek gromt en alles moet kapot. Eén ding is zeker: deze band heeft z’n live-reputatie hard verdiend.
©
Ravi Voorn Fotografie
Blote voeten, een stralende grijns en een band die op wereldniveau speelt: Typhoon keert terug naar het festivalpodium alsof hij nooit is weggeweest. De Phoenix danst, schreeuwt, zwijmelt en valt even stil bij ‘Hemel Valt’, om daarna net zo hard weer te ontploffen bij ‘Zandloper’. Glenn de Randamie rapt als een bezetene, lacht als een kind, en geeft meer liefde dan één tent aankan. De zon mag dan onder zijn, hier komt hij gewoon opnieuw op.