Paaspop 2025: Tramhaus doet postpunk precies zoals het hoort, zonder pardon
Rotterdammers doen niet aan compromissen sluiten
Postpunkband Tramhaus is onder Rotterdammers inmiddels wel iconisch te noemen, maar in Schijndel? You never know. Vooraan in het publiek staan mannen in lederhosen en konijnenoren (het blijft Paaspop). Maar ook zij staan binnen de kortste keren te moshen. Achter de geblondeerde snor van leadzanger Luka Jansen schuilt namelijk een flinke stem en schuwt niet voor een vol uur bijna ononderbroken geschreeuw. Met aanstekelijke passie en David Byrne-esque dansmoves springt hij over het podium.
Er zit een constante donkerte en dreiging in de muziek van Tramhaus, het gevaar dat het te slepend wordt lonkt dan al snel. Toch gooit Tramhaus telkens een nieuw balletje op, een intrigerende riff of een bijna religieuze harmoniezang die in schel contrast staat met de donkere klanken. Zo houdt de band ons continu in spanning en is er geen moment saai. Het eerste deel van de set is zo hard en donker dat het bijna grenst aan de hardcore punk. Moshpits gegarandeerd dus.
Hoewel de ondertoon donker blijft, zijn er telkens nieuwe muzikale hoogtepunten en uitbarstingen waardoor de set telkens nieuw leven wordt ingeblazen. Opvallend daarin is wanneer gitarist Nadya van Osnabrugge meezingt/schreeuwt, wat een nieuwe dimensie toevoegt. Tramhaus heeft zo hun trucs om ons er bij te houden. De Rotterdamse nuchterheid is eigenlijk alleen in de tussenpraatjes te spotten. “Dit liedje gaat over een geit”.
Tramhaus doet postpunk precies zoals het hoort: absurde lyrics en vooral veel gitarengebral. Eerste crowdsurfer? Check. Platgestampte eigendommen? Check. Eerste stagedive-poging? Check. Luka springt het publiek in en geeft iedereen nog een duw voordat Tramhaus hun set voor een duidelijk dankbaar publiek gracieus eindigt.