Paaspop 2025: Peach Pit heeft geen tierelantijnen nodig

Het is gelijk heerlijk vreemd bij Peach Pit in de Phoenix: zanger Neil Smith staat zo’n twee minuten stil met zijn handen omhoog in peace signs terwijl de rest van de band ons rustig inleidt voor de rollercoaster aan lekker gitaarwerk dat we zo gaan zien. We tellen zo’n vier gitaren (oke dan, waarvan één basgitaar). Het grappige is dat Smith zijn ritmegitaar vasthoud alsof het een nepgitaar is. Peach Pit lijkt soms wat emotieloos, maar het is simpelweg de pure focus die nodig is om zo’n knaller van een show neer te zetten. 

We beginnen met het meer laidback deel van hun repertoire, en hoewel de Phoenix in het begin vrij leeg is, stroomt de tent langzaam wat voller. Opvallend, want de Canadese Peach Pit is niet per se een naam waar de gemiddelde Paaspop-bezoeker echt een beeld bij heeft. Ze strikken de bezoeker met zomerse klanken (veel van Peach Pit is dan ook prima achtergrondmuziek) om vervolgens over te gaan op heavier materiaal met uitgerekte instrumentale stukken. Er komt een fijne cover van ‘What Once Was’ van Her’s voorbij en dan, net als je denkt dat we best lang op hetzelfde energieniveau blijven hangen, zet Peach Pit hard in op uptempo. Je kunt eigenlijk niet anders dan onder de indruk zijn van de veelzijdigheid die het ensemble neerzet. 

Er wordt veel vuur(werk) ingezet voor de show, dat was wat ons betreft niet eens nodig geweest. Het uur dat ze hebben wordt als vanzelf met kwaliteit en energie vol gemaakt, daarvoor hebben ze geen extra’s nodig. En man, dat einde van die show. Waar de band gedurende de set juist rustig de tijd neemt om op te bouwen, explodeert het nu volledig. Gitaargeweld overal. Violen erbij, tamboerijn, keys, alles. De eeuwige indiemythe blijkt waar: bands waarin elk lid een ander zwart bandshirtje draagt, kunnen gewoon heel goed spelen.