Paaspop 2025: Typhoon laat de zon voor niets opkomen
Heerlijk weerzien in een hongerige Phoenix
De zon is onder tegen de tijd dat Typhoon begint aan zijn show in de Phoenix, maar in de tent wordt er genoeg energie opgewekt om 2500 huishoudens te kunnen voorzien. “De zon schijnt voor jullie bij deze track” zegt Glenn de Randamie voor hij Bigi Emerie in zet. En shinen; dat doet iedereen hier in een propvolle Phoenix, want waar te beginnen?
Te beginnen met Typhoon zelf die op blote voeten ronddartelt als een twintigjarige en wat in lijkt te willen halen. Het is zijn eerste festivalshow na Concert At Sea en 3FM Serious Request en hij is zichtbaar hongerig, evenals broer O-Dog die minstens zo hard staat te genieten. En wat te denken van de fenomenale live-band om hen heen? Coen Witteveen op sax blaast alsof hij een hele blazerssectie in zijn eentje vormt, drummer Kick Woudstra smijt bijna achteloos met de meest smakelijke grooves. Gitarist Nick Kroes is er voor de perfecte solo’s bij het stevigere werk en dan is er ook nog Mano Yeah (die we ook van de Deuxperience band kennen) die op toetsen moeiteloos van uitzinnig funky naar gevoelige akkoorden switcht.
Het is een groot weerzien met een van Nederlands meest begaafde rappers die kan terugvallen op de tijdloze levensvreugd van een ‘Bumaye’, het introspectieve ‘Surfen’, maar ook met zijn 40 jaren rond de zon zijn veteraanschap aantoont met een heerlijke medley van ‘Glenn 1984’, ‘Verre Oosten’ en ‘Brand Los’ en dan zijn we nog niet op de helft van de set. Een adembenemend optreden waarbij Ty als het natuurverschijnsel waar hij naar is vernoemd alle lucht tot zich neemt en in hoog tempo maar door blijft rappen. Hij wil de Phoenix naar een nieuwe hoogte brengen en iedereen die zegt dat dat niet gebeurt, liegt, of is hier niet aanwezig.
Want het is niet alleen springen geblazen in de Phoenix: voor ‘Hemel Valt’ begint Typhoon met alleen toetsen en sax en kun je niet niet een brok in de keel krijgen als heel de tent het refrein massaal meezingt. Je dacht dat alleen de band hongerig is? Dit publiek weet van geen ophouden en gaat heel goed op een Nederlandstalige (!) cover van Anderson.Paak’s ‘Come Down’ en natuurlijk gaat die houten vloer alle kanten op bij afsluiter ‘Zandloper’.
De Randamie vraagt richting de zijkant hoeveel minuten hij nog heeft en steekt vijf vingers op. Die vijf minuten worden met wel een paar overschreden, en waar de meeste festivals heel strikt zijn in het letten op de tijd, staat iedereen, Paaspoppersoneel inclusief, met een grote grijns te genieten en te kijken naar misschien wel de gemoedelijkste moshpit in festivalgeschiedenis. Liefde: het is en blijft voor altijd de baas.