3 zalen, 14 Leidse acts, 1 avond 3 zalen, 14 Leidse acts, 1 avond

Het wordt guurder buiten en de wintertijd is ingegaan. Sommigen kijken dan al vooruit richting de winter. Op 7 november, de dag van Leiden Live, lanceert country-/pop-/balladzangeres Quinty's de Kerst-EP 'Mistletoe Kissin''. Het titelnummer, een vrolijk en luchtig liefdesliedje, debuteert vandaag op het podium van de Kleine Zaal. Door de laagdrempeligheid komen er vast meer streams bij de in totaal 1,33 miljoen (!) die het er op Spotify al had. Uniek aan Quinty van der Geest is trouwens dat ze aandelen in haar muziekrechten en carrière verkoopt.

Haar zang wordt begeleid door een gitarist, bassist en drummer, die als eersten opkomen. Quinty volgt, met cowboylaarzen aan haar voeten en in een zomerjurkje. Ze heeft een goede, vriendelijke stem en een blije uitstraling, precies zoals je je haar voorstelt van de foto's. Haar nummers klinken live net zo strak als op de plaat. Ze speelt vanavond zeven van singles, inclusief haar succesnummer ‘Suddenly’ (406.000 streams). De setlist wordt aangevuld met covers. Op het vierde nummer, ‘Austin’, het  linedancenummer van Dasha, beginnen de eerste toeschouwers te dansen. Als altijd zijn het de dames die durven. Over “Let’s go, girls!” gesproken: Shania Twain-cover ‘Any Man Of Mine’ wordt door Quinty’s omgevormd tot een soort ‘We will (country)rock you’.

Salamander, gevormd op de Herman Brood Academie, heeft inmiddels vaak live gespeeld in Leiden. Tweemaal speelden ze bij de Nobel Award (met winst van de publieksprijs in de finale) en tweemaal bij Funked Up. Er stroomt geen Leids bloed door hun aderen, maar de act druipt van kwaliteit – van mij geen klachten dat ze hier staan. De verhouding tussen hun invloeden verschilt per nummer, maar stel je een mix voor van jazz, hiphop, funk en spoken word.

Inhoudelijk zijn de nummers van Salamander ook gemixt: nummers over Palestina en seksisme ('Als ik een man zou zijn') worden afgewisseld met nummers over het dagelijks leven. Het gaat dan bijvoorbeeld over een ‘Gestofzuigde house’ ("Met elk antwoord komen er veel meer vragen mee") en, in ‘Thee’, over het verloop van een broeierige date: "Met twee vingers duwde hij het zakje onder water. Dat het heet was, maakte hem blijkbaar niets uit..." Oh la la!

De vibe
Salamander brengt een goede afwisseling van rustige jazz en funk. Ze zingen hun gevoelige liedjes voor een rumoerige zaal. Drummer Lucas switcht makkelijk tussen veel verschillende ritmes. Van leadzangeres Noa valt, naast het dragen van een trainingsjack boven een prinsessenjurk, haar publieksbeheersing op. Bij ‘Als ik een man zou zijn' zit er net voor het einde een lange stilte, die ze met één gebaar bij het publiek kan veroorzaken. Toen was de zaal dus wél even stil. Trompettist Laura speelt subtiele trompetsolo’s en zingt soms mee in de microfoon van haar versterkte instrument.

Salamander kan duidelijk weinig gebeuren: hun vibe is chill. Hun duidelijke gewenning op het podium straalt uit dat Salamander volwassen is geworden.

Emilia Mabel maakt op de plaat hyperpop, dus met een stevige beat en vervormde stem. In de foyer doet ze het heel anders: met haar eigen stem en onder begeleiding van Okke Punts akoestische gitaar. Die begeleidde onder andere Yori Swart en stond in de finale van De Beste Singer-Songwriter van Nederland. Naast Emilia’s gitarist is Okke ook haar vriend; het is de eerste keer dat ze samen optreden.

Als ze beginnen met hun set, blijkt de afstemming op Emilia’s monitor nog niet goed. Ze laat zich echter niet uit het veld slaan, zegt nuchter: “Even inkomen, jongens”, en begint opnieuw. Emilia zingt vol gevoel en roept vergelijkingen op met zangeressen zo divers als Trijntje Oosterhuis en Lana Del Rey.

Verrassend anders
Haar onderwerpen zijn heel divers: ‘Kathedralen’ gaat over het inzetten van langetermijnveranderingen die de initiatiefnemer zelf niet meer meemaakt. ‘Ooit Kan Ik Het Zelf’ gaat over voor het eerst op jezelf wonen en je eerste stappen zetten als volwassene. Emilia’s ouders, die op de eerste rij zitten, grijpen elkaar ontroerd vast. Haar duistere kant toont ze met haar (met Okke geschreven) nieuwste single, over een relatie waar niets meer van 'Over' is. In dat nummer hoor je een spookachtig speeldoosje aan het begin en einde, dat het thema van het Zwanenmeer speelt. Hoe zou ze dat live aanpakken? Emilia blijkt het te neuriën.

Hoogtepunt van hun optreden is echter 'Met Me Mee'. Op de plaat is het hyperpop, maar live verrassend anders: Okke speelt het funky, met veel barokke versieringen en extra akkoorden in plaats van de strakke beat op de plaat. Wat tot slot opvalt: het nummer gaat over nihilistische one night stands, maar ze zingt het richting haar gitarist, en dus haar partner. Natuurlijk is de hoofdpersoon in een liedje niet de zanger of de schrijver, maar het voelt toch bijzonder.

Heb je wel eens meegemaakt dat een band beleefd vraagt of de zaal bij het volgende nummer wil gaan moshen – “dat zouden we heel leuk vinden”? Tegen het einde van hun optreden in de Kleine Zaal op 7 november gebeurt dat en… het werkt! Die vraag hoeft ex-Poprondeband HUNK vast niet vaak te stellen, want hun show is er opzwepend genoeg voor. Het vijftal maakt er vanaf het begin een echt rockconcert van. Ze beginnen in het bijna-donker, er is af en toe flitsend, stroboscopisch-achtig licht. Leadzangeres Joan springt de hele tijd zo in het rond dat haar libelletattoo rondcirkelt. De andere bandleden hebben hun focus op de zaal en bewegen gemakkelijk op het podium. Een collega-recensent gaf als enige verbeterpunt na hun optreden bij Club 3voor12 Leiden: “Overige bandleden mogen wat minder verlegen zijn.” Nou, dat is gelukt.

Schijn
HUNK is Haarlems met Rasmus als Leids gitaarrandje. Bij hun geluid denk je aan Pacifica of No Doubt. Vanavond speelt de diet grungeband drie van de vier nummers van hun laatste EP 'What Do You Call Frustration': de riot grrrl-tracks 'Blonde' en 'Upset', en 'Still Red', dat rustig lijkt. Lijkt, want wat begint als een gevoelig popnummer, stroomt halverwege vol met opgebouwde energie. Een lekker lange rocksolo van gitarist Rasmus volgt, bij het stampende rock-einde spelen Joan en Rasmus gitaarbody aan gitaarbody.

‘Paul’, over een goorlap, heeft een One Directionachtig gitaarloopje dat zich in je hoofd vastketent. Voor Joan is ‘Homesick’ het signaal om het publiek in te lopen, beschenen door de lichtjes van talloze telefoonzaklampen. Een deel van de zaal is al naar O’nine vertrokken, maar die hebben iets gemist.

Na dit optreden staan ze even niet meer op het podium en gaan de studio in om een nieuwe EP op te nemen. Daar komt ‘Call Me An Addict’ op te staan, met daarin een glansrol voor Vics strak gespeelde basloopje. Noa’s toetsen shinen dan weer met een solo in ‘Bug Me’. Als blonde on 'Blonde' zeg ik: dat is een lekker rocknummer om de set mee af te sluiten.