Strangeways heeft een mooi mistroostig geluid in veel van de nummers, met genoeg gitaar en massale effectpedalen om een arena mee te vullen. Na een overpeinzend openingsnummer gaan we door naar een moment waarin het galmen van het instrumentarium de vluggere zangpartijen van de frontman verdringen. Het geheel doet bij vlagen denken aan Robbie Williams, vooral tijdens de minder bombastische en meer sardonische liedjes. Het is muziek met de ziel onder de arm, vooral wanneer de vernuftige effecten een standje lager worden gezet.
De bandleider is ook toetsenist, en moet natuurlijk ook een solo in gedempt licht met slenterende piano aftikken. Het ontpopt zich niet alleen maar poppy: ik ben blij verrast door een track vol tegendraadse ritmes in het midden van de set, waarbij hese tweede stem je uit de mijmerende tendens schudt. In de beschrijving van de band wordt Muse als invloed geciteerd, maar op het moment dat je de link het duidelijkst hoort, heeft het ook meteen de twist dat Billy Joel gastmuzikant lijkt te zijn. Beetje vreemd, maar wel lekker. De act krijgt punten voor oprechtheid, maar lijkt nog zoekende naar een identiteit. Genoeg talent om het te vinden hebben ze zeker. Er is ook een single op komst, en de datum wordt ons door de presentatoren stevig ingeprent: 25 april, oftewel Koningsnacht. Iedereen die dan sober genoeg is, kan dan de single 'What I've Sown' zelf ontdekken.