3voor12 Leiden Clubavond #27 3voor12 Leiden Clubavond #27

Bij binnenkomst in de Kleine Zaal in de Nobel is het eerste wat opvalt de kenmerkende ananas-discobal. Hiermee is het duidelijk wie er mag aftrappen deze avond: Pineapple Road. Voor de vierkoppige band is de Nobel geen onbekend terrein. Zo hadden ze er eerder al een eigen show en behaalden ze de halve finale van de Nobel Award 2024. Aan ervaring geen gebrek dus en dat is te merken. Vanaf de eerste seconde is al duidelijk dat de band weet hoe ze een zaal moeten en kunnen inpalmen. De extravagante zanger Jan Demming staat – inclusief een lang glittervest – geen seconde stil en deze energie werkt aanstekelijk. Met de funky rocksound, die in het openingsnummer ’Honey‘ duidelijk naar voren komt, weet de band het publiek meteen aan het dansen te krijgen. Voeg daar een meezingbaar refrein en een lekkere gitaarsolo aan toe, en je hebt het geheime recept van de muziek van Pineapple Road. Ook in de nummers ’La France‘ en ’Electric Waterfalls‘ waarmee de band zijn set vervolgd, volgt dit recept.

Halverwege de set laat de band ook nog een andere kant van zichzelf zien. Met het zwaardere ’Your Gravity‘ brengt de band een verhaal over verlopen liefde. De track is elektronischer dan hun eerdere werk, maar ook met deze sound weet de band goed uit de voeten te komen. Vervolgens is het tijd om Henkie and the Horns te introduceren, een blazerstrio. In de tweede helft van de set, wordt de muziek verrijkt door deze drie muzikanten die de muziek een nieuwe dimensie inblazen. De band brengt hun nieuwe song ’Traces of You‘ en weet de zaal mee te krijgen met de penguin dance tijdens hun nummer ’Penguin Party‘. Tijdens de afsluiter ’African Lodge‘ zingt de zanger het refrein vanuit het publiek, dansend met de menigte. Hoeveel muziekstijlen we nou uiteindelijk hebben gehoord in dit ruime half uur? Ik ben de tel kwijt.

Een Leidse band die nog nooit in de Nobel gespeeld, maar wel in de halve finale van het nationaal songfestival van San Marino stond? Het overkwam de indierockband PLÅNET. Vanavond mochten ze (eindelijk) hun Nobel-debuut spelen. Met het openingsnummer ‘Stars’ weet de band meteen te laten zijn waar ze toe in staat zijn. De muziek is gebaseerd op funky basloopjes met dansbare gitaarriffs en sterke drums. Zangeres Isha staat er lief en onschuldig bij in een lange witte jurk, maar zodra ze begint te zingen wordt meteen duidelijk dat ze een sterke, krachtige stem heeft waarmee ze de teksten weet te brengen. De vrolijke funky sound blijft in de meeste nummers duidelijk hoorbaar, zoals in ‘Darkness’ en het nog uit te brengen ‘Let’s move to the countryside’.

Dat ook deze band niet vies is van een beetje experimenteren met stijlen blijkt ook tijdens de set. Zo spelen ze het nummer ‘Astronaut’ waar ze je met een droomachtige funk sound meenemen op een rit buiten de aarde. Ook het zwaardere ‘Amsterdam’ werkt goed in het repertoire van de band. Uiteraard kan ook hun San Marino songfestival inzending niet ontbreken, met de passende titel ‘San Marino’. Met het hardere ‘No More Love Songs’ brengen ze de gitaren even goed te horen en horen we hier zelfs voorzichtige Nirvana-invloeden in terug. Zangeres Isha laat richting het einde ook haar kazoo- en melodica skills horen. Met deze laatste nummers wordt ook de rockkant van de band duidelijker hoorbaar. De band laat het publiek zelfs nog even meezingen met het catchy refrein van de single ‘Yellow and Blue’ en weet de zaal zo goed in te pakken. Al met al een goed uitgespeeld Nobel-debuut, we gaan ze ongetwijfeld vaker terugzien in deze zaal.

Als laatste mag Talks Make Do het podium betreden. Opnieuw een indierockband, maar wel eentje met een andere stempel dan PLÅNET en Pineapple Road eerder deze avond. Waar deze meer funky muziek speelden, brengt Talks Make Do strakke gitaren. Zanger Alex Hoevenaars verschijnt op het podium in een licht oversized pak met een overhemd eronder, precies zoals Alex Turner van de Arctic Monkeys ook op het podium staat de laatste jaren (en ze delen ook nog eens dezelfde voornaam). Snel wordt duidelijk dat de Arctic Monkeys niet alleen visueel een grote inspiratie zijn, maar ook qua sound zijn de invloeden van de band te horen. Openingsnummer ‘The Risk’ zou zo op het debuutalbum van de AM kunnen staan, en dat is een groot compliment!

Even was ik bang dat ze een copycat zouden worden, maar snel bleek dat de band hun eigen, hele fijne, sound hebben. De band brengt een goede strakke rocksound en kan hierbij op herkenning rekenen uit het publiek, vooral van de fans met een Talks Make Do shirt aan. De muziek heeft nu en dan een speelse timing, wat zorgt voor een frisse sound en onvoorspelbare wendingen. Met sterke vocalen en leuke harmonieën wordt de muzikale laag verrijkt tot sterke, dansbare rocknummers. Het publiek wordt getrakteerd op het nieuwe nummer ‘Jules’, dat later deze maand uitkomt. In dit nummer laat de band een kwetsbare kant zien, waarna ze met een goed opbouw doorwerken naar een hard einde. Ook in het laatste nummer ‘On The Run’ laat de band zien waar ze muzikaal toe in staat zijn. Met een donkerkleurig voorzichtig begin werken ze toe naar een lichter middenstuk met een harde rock outro. De band heeft zijn verschillende kanten laten zien en moet wellicht eens gaan nadenken of ze niet in de Grote Zaal van de Nobel moeten gaan spelen.