Januari-blues met blues bestrijden Januari-blues met blues bestrijden

Aan de naam van de act kunnen we niet veel ontlenen, maar wanneer je weet dat Grenare Sessions een initiatief is vanuit Leidse Geluiden, zou je nieuwsgierigheid nog meer geprikkeld moeten raken. Voor de kroegentocht hebben gitaristen Marc Jansen (Marquee) en Lucas Meijers hun krachten gebundeld met drummer Sven Rozier, basgitarist Robin Koerts en een pittig flitsende lamp. Samen smeden ze de beloofde edelmetalen, blues en jazz, om tot sieraden waarin edelstenen fonkelen van funk, groove en swing. 

Het kwartet weet spanning en ontspanning exact te verdelen en klassiekers met modernere klanken compleet naar hun eigen hand te zetten - om alle vijf de vingers wordt het publiek gewonden. Het gitaargeluid van Jansen is ongelofelijk clean en smerig tegelijkertijd, alsof zowel stoom als modder onder zijn gierende banden vandaan stuift. Voor zijn solo in 'The Wind Cries Mary' trapt hij een pedaal in, waardoor zijn eerdere geluid, dat sterk refereerde aan dat van Hendrix, een compleet andere afslag neemt. Het zijn grote schoenen om in te durven gaan staan, maar de veters worden strak aangetrokken, stappen worden genomen, sporen achtergelaten. De kunst van het coveren laten ze ook weer horen in standard 'Love for Sale', waarin de bekende elementen (zoals de walking bass) gecombineerd worden met nieuwe klanken die het nummer als herboren laten verschijnen. Opvallend is de vernuftige drumsolo van Rozier, in wiens bijna parlando spel je de melodie nog steeds hoort. In de aanbieding of niet; wij zijn verkocht. (YvdR)

Het is druk in Café de Keyzer. Wie snel telt ziet al gauw zestien man, netjes gekleed, op het podium staan. Gespannen kijkend trapt het ensemble af en doet dat met volle kracht. Smooth en binnen de lijntjes legt de groep laag op laag en vuurt zo een vol geluid op het publiek af. Steeds wordt er ruimte gecreëerd voor een solo waar dan vervolgens weer dankbaar gebruik van wordt gemaakt.

Deze avond geen bitterballen, maar Stevie Wonder. En alle klassiekers die bij deze legende horen, maar dan in de style van Keynote Groove Company. De krachtige stem van de jazzzangeres, die bij een aantal nummers de groep op het podium vergezelt, geeft net dat extra beetje soul, waar de rest van de muzikanten vol energie op inspelen. En wanneer 'Sunny' ingezet wordt, lijkt het buiten net iets minder hard te regenen en straalt de band in de oranje gloed van het sfeerlicht. (SK)

Buiten het proeflokaal wordt het verregende publiek reeds gegroet door veelbelovende condens. Stadsbrouw-casa stoomt dit keer niet door mouten of maischen, maar door de zomerse klanken van Banda Carumba. Van Manu Chao tot Buena Vista Social Club, de band zet de hele tent op zijn kop. Eerlijk: je moet een heel taaie zijn, wil je corazon niet opwarmen van dit collectief. Niet gek dus, dat ook deze editie de hele zaak vol staat op deze januari-avond; dat wordt óf snorkelen of crowdsurfen over klappende handen voor je cervezas.

De vraag rijst echter: is dit blues of jazz? Nee. Maar is het lekker? Absoluut. (YvdR)

Op de verhoging te midden van Meneer Jansen wordt het kleine café aan de Nieuwe Rijn omgedoopt tot bluesparadijs: het trio van Tim Eijmaal vervoert ons naar zuidelijke Amerikaanse staten, en maakt ons dorstig naar benevelde staten van zijn. Eijmaals gitaarspel is nog drassiger dan het weer buiten is - we blijven heerlijk met onze schoen hangen in de modder van zijn spel. Toch speelt hij scherpzinnig samen met zijn bassist en drummer, en biedt zo zijn zalvende troost in deze gure januariweek. (YvdR)

De winnaar van de Dutch Blues Awards 2024 strijkt neer in ’t Praethuys. Met zijn drieën weten ze de rumoerige kroeg te overstemmen. Geholpen door scherpe riffs, handige basloopjes en een strak ritme houdt het trio de aandacht van het publiek op zich gericht. Met zijn gehavende Fender perst Paardekooper er de ene na de andere gierende gitaarsolo uit.

Deze avond wordt er alleen maar eigen materiaal gespeeld en met duidelijke teksten en lange uithalen gebruikt de zanger zijn kopstem op allerlei manieren. Waarna de band snel volgt: wijdbeens en met verbeten gezichten halen ze alles eruit wat erin zit. Het publiek klapt, juicht en stampt mee en het zal nog tot in de late uurtjes onrustig blijven in ’t Praethuys. (SK)

Ook bij De Burcht worden we begroet door beslagen ramen, maar bij binnenkomst blijkt er in de ruimte gelukkig nog genoeg plek - zelfs om te dansen tussen de aan de kant geschoven tafels. De Willie Ashman Original Jazzband doet zijn naam eer aan: schommelend tussen New Orleans jazz en Dixieland wordt het publiek meegevoerd naar vroeger tijden, die perfect passen in het decor van De Burcht. Een wasbordje bij de percussie, een pompende soezafoon, een saxofoon die halverwege het nummer ingewisseld wordt voor een schreiende klarinet: het kan de mannen in blauwe giletjes niet op. Vooral de frivole drumsolo wordt enthousiast ontvangen door het joelende publiek. (YvdR)