Kalima is met debuut-ep het zonnetje in huis Kalima is met debuut-ep het zonnetje in huis

Dus… psychedelische cumbia? Het zou kunnen dat dat niet bij iedereen gelijk een belletje doet rinkelen. Om de muziek van Kalima goed te begrijpen, is een korte introductie wellicht handig. Cumbia is een van oorsprong Colombiaanse dans- en muziekstijl, die in de negentiende eeuw is ontstaan door een mengeling van Spaanse en Afrikaanse culturen op het Zuid-Amerikaanse continent. In de jaren zestig hebben hippies in Peru deze volksmuziek weer vermengd met Amerikaanse surf en psychedelische rock, waaruit een distincte variant genaamd "chicha" is voortgekomen. En sinds 2023 zijn een stel Nederlandse jongens dat dan weer aan het mixen met disco. Volgt u het nog? 

Dat Kalima zelf in ieder geval goed op de hoogte is van het cultureel erfgoed van hun genre, bewijzen ze met de eerste single van de ep. ‘Sonido Amazónico’ is een cover van chicha-pioniers Los Mirlos, en als een van de grote klassiekers binnen het genre dient het gelijk als een mooie blauwdruk. Cumbia is dansmuziek, en het belangrijkste element is dan ook de groove. Centraal hierin staan de herhalende baslijnen, tropische gitaarpartijen, en een overvloed aan percussie zoals conga’s, timbales en diverse kleine handinstrumenten. Als je het origineel van ‘Sonido Amazónico’ naast de versie van Kalima legt, hoor je goed wat de band aan deze formule heeft toegevoegd. De drums zijn veel prominenter aanwezig, en maken het nummer een stuk geschikter voor de moderne dansvloer. Ook de toetsen en trippy synthesizer-effecten zijn nieuw, en zorgen voor een rijkere sound dan de relatief sobere versie van Los Mirlos. 

Naast ‘Sonido Amazónico’ zijn de overige vijf nummers op deze ep allemaal originele composities. En dat hebben de heren knap gedaan, want de eigen nummers voelen net zo authentiek aan, inclusief evocatieve Spaanse titels. Met name ‘Compadres’ en ‘La Ronda’ hadden met hun memorabele gitaarmelodieën zo moderne adaptaties van cumbia-klassiekers kunnen zijn. ‘Conmoción’ is minder traditioneel en vertoont meer surf-invloeden. Het gebrek aan een catchy melodie wordt gecompenseerd door de gedetailleerde compositie, met mooie tweestemmige gitaarlijnen en precies geplaatste synthesizers. Het korte, atmosferische ‘La Mula’ zorgt voor een nodige adempauze halverwege de ep, en kan ook prima opgenomen worden in de soundtrack van een acid western.

Hoe goed uitgedacht en authentiek de nummers van Kalima ook mogen zijn, na vijf instrumentale cumbia-composities ligt eentonigheid wel op de loer. Dat lijken de heren zelf ook te beseffen, want de ep sluit af met een opvallend afwijkende track. Niet alleen heeft ‘L’État’ als enige een Franse titel, ook het typische cumbia-ritme is afwezig. In plaats daarvan horen we een pompende disco-beat en snelle synthesizer-arpeggios. De combinatie met cumbia-percussie en gitaren werkt verrassend goed, en ‘L’État’ is daardoor ook gelijk het meest innoverende nummer van de ep. Het is begrijpelijk dat de band op hun debuut-ep voor een uniforme sound kiest, maar met de grote hoeveelheid invloeden die samenkomen in de muziek van Kalima is het toch jammer dat er niet meer van dit soort uithoeken verkend worden.

Goed, misschien heeft de band daar de tijd voor als ze met een full-length album komen. Maar laat het voor nu duidelijk zijn: Kalima mag hartstikke tevreden zijn met hun eerste ep. De productie klinkt fantastisch, de nummers zijn perfect gearrangeerd, en misschien nog het belangrijkste, de energie die de band live uitstraalt hebben ze ook op de opnames weten te vangen. Want hoe groovy deze ep ook mag zijn, op Kalima moet je eigenlijk gewoon dansen, en dat gaat toch beter met zijn allen in een zaal dan alleen thuis. Kom dus vooral naar de Nobel op 27 februari voor de officiële ep-release. Dan dansen wij lekker met je mee.