Record Store Day Leiden 2025 Record Store Day Leiden 2025

Antje Krook heeft vorig jaar de eerste plek in de wacht weten te slepen tijdens de Nobel Award, en in het prijzenpakket zat naast een interview bij ons ook een instore in de Velvet. Als startschot in de ochtend weten ze met Leiden als thuisbasis toch een hoop fans in de winkel te proppen, en de milde Nederska met reggae (ooit hoef ik het niet meer te spelchecken) weet zelfs de schapsnuffelaars achter het stukje podium af te leiden. Er is niets nieuws onder het stralende zonnetje, van het neuriebare niemendalletje 'Niemand' tot een iets opgevoerde versie van hun gebruikelijke alfabetische afsluiter, en dat is ook precies waar we voor gekomen zijn. Ik verwacht wel iets meer flair bij hun show op Werfpop in juli.

Dan moet ik vlug weg voor WAAN in de Plato, waar de formatie rond legendarische saxonofist Bart Wirtz meer toetsen dan een examenweek heeft uitgestald. Vooraan ligt een verweesde hond op de grond, die hoopt dat iemand z'n bal gooit (een recept voor een ramp). De solide tonen van de jazzmuzikant, die wisselt tussen keys en het instrument waar ie beroemd mee is geworden, wisselen tussen dromerig en drammerig. Vooral die laatste jachtige jazz doet denken aan de soundtrack van een metropool die nooit slaapt, terwijl de mellow nummers meer passen bij een buitenterras in de schemering. Jachtig is ook het devies om weer op tijd in de Velvet te arriveren. 

De Kraaien zijn ordi van een andere orde, en onder begeleiding van de sound van DJ Spatiebalk gaat het trio van start met 'Pechvogel', wat profetisch lijkt te zijn want ze moeten constant manen de backing track harder te zetten. De dame danst in het felroze, de heren vuren hun teksten af in kraaikostuum en vieren dat hun eerste single nu vers op vinyl geperst is. Iedereen kent natuurlijk 'Ik vind je lekker', dus de handjes gaan in de lucht en het is meezingen geblazen, maar daarna wordt de set omgezet in een selfie/signeersessie. Zat de apparatuur niet helemaal goed? Enfin, nieuwe plaat in mei, door naar de volgende. 

Eventjes adempauze om een vette bek te halen en etalages te loeren (ook electronica zaken hebben deals op Record Store Day) en dan start HOWRAH in de Plato. Dit is echte herfstmuziek, somber maar beslist niet statisch. Lange nummers, rauw en grauw, met een drumster die helemaal opgaat in haar spel en met gesloten ogen genot uitstraalt. Echoënde gitaren die de blaadjes van de bomen blazen. Óf de temperatuur daalt echt door de rillende ritmes, óf er is een strategische airco aangezet. Mag je een band vergelijken met een jongere formatie? Want vooral de afsluitende nummers klinken als lokaal talent BAAF, in dezelfde post-punk/shoegaze combinatie. Ook al blijven ze wel heel erg bij hun leest, dat is nog steeds een hoera voor HOWRAH.

Tijdens het volgende blok is er een dilemma: BOWL in de Plato of Marta Arpini in de Velvet? Uit pure luiheid blijf ik plakken in de Plato onder het genot van een pilsje (gelukkig zonder dat de bierpopo binnenvalt). Terwijl de band opbouwt en een soundcheck doet met 'Surfin' Bird' van The Trashmen, check ik de bio en verzucht me weer hoe post-punk de nieuwe indie is qua paraplu terminologie. Hoe onderscheid BOWL zich? Beetje Britpop vibes: rammelig en vol breuklijnen, dry wit, zanger die zo schokkerig danst in de beperkte ruimte dat ie bijna z'n toetsen van het rek slaat. Af en toe een Personal Trainer impressie in zowel de toonaarden als de koddige frontman, goottaal maar scoren met de laatste drie tracks een terechte turkey. Mijn favo van vandaag, en de formatie heeft ook lekker retro een aantal cassettes klaarliggen voor de enthousiaste kopers. 

Een pitstop in de plee later en de voorste rij in de Plato staat vol met vrouwen die voor hartenbreker Lucas Hamming zijn gekomen. Mijn eigen eenzaamheid wordt doorbroken door de aankomst van kei fotograaf Marcel, en na een uitgebreid intropraatje steekt Hamming van wal met een zoetsappige liefdeslied wiens zwijmelende refreinen niet helemaal over de doorlopende verkopen op de achtergrond heen komen. Normaal heeft ie er een hele band bij (we krijgen een uitnodiging voor z'n show in het Paard die avond), maar ook zonder hun steun kan hij funky riffs uitstoten. Hier lijkt hij meer in zijn element te zijn dan in het kabbelende suikergoed van eerder, met een energiek spel dat ook de mening van de norse mannen in het publiek kan bijstellen. 

KALIMA past met acht leden nog net in de Velvet, maar deze lokale cumbia gang moet niet verder uitbreiden. Sinds de laatste keer dat ik ze heb meegemaakt is er een accordeon bij gekomen en is de ritmesectie uitgebreid. Bliepjes op de keys geven de nummers van tijd tot tijd een psychedelisch randje en in een vlaag van overenthousiast associatievermogen doet een overgang me denken aan 'Killing In The Name' van Rage Against The Machine. Van alle acts weten deze heren de mensen het hardst aan het dansen te krijgen, van koters tot besjes aan toe. De toegevoegde leden zorgen voor een dieper geluid en detailwerk, maar een set van 30 minuten is niet genoeg om het volledig uit te diepen. Op naar een derde keer recenseren. 

Na een streng verzoek om de toko te ontruimen is het wachten op de laatste act van de dag. Pommelien Thijs is groot genoeg om ook het moederschip naar Leiden te lokken, want als ambassadrice van Record Store Day namens onze zuiderburen is ze een naam die al bijna een jaar van tevoren haar aankomende concert in AFAS heeft uitverkocht. De Velvet moet heel wat managen, maar het optreden loopt in goede banen. Het is boeiend om als zogeheten local een artiest mee te maken waarbij de hele horde aan jongedames als een panopticon elke seconde filmt en de teksten synchroon mee kan zingen met de zangeres zelf. Haar akoestische optreden met louter gitaarbegeleiding wordt soms zelfs overstemd. Dat niet alles nagebootst kan worden blijkt op het moment dat de meiden muisstil worden wanneer Pommelien een paar haast croonende keelklanken tegen het plafond kaatst.

Hoe onderscheidend is de ster in een tijdperk waarin vrouwelijke solo artiesten als paddenstoelen uit de grond schieten? Met drie liedjes is het niet 100 procent te evalueren, maar ze gooit hoge ogen met taalspel en maatschappelijke betrokkenheid in 'Tegenwoordige Tijd', die ook een kritische blik naar de jeugd zelf werpt in een hit over wereldproblematiek. Ook waard om te noemen is de boeiende beeldspraak in meezinger 'Atlas', een verademing tussen de scherven van het gebroken rela-industriëel complex. Een welverdiende ovatie, zonnebloemen voor een zonnig optreden, en verkrampte handen van het krabbels zetten is de eindnoot van de korte maar krachtige set.