Op het podium staat “ene Dave”, zoals mede-bandlid Arjan hem aan ons voorstelt, samen met Paul, Marcel, Kees en Dominique. Ze hebben hun band, The Kik, in 1958 opgericht. Gezien de uitstraling, de kleding van de mannen en het gouden gordijn-geplooide achtergronddoek, dat ook op de hoes van het meest recente album 'Bal Populair' glinstert, zou je dat kunnen en willen geloven.
'Daggie niet gelachen', is de opener van het album dat in maart van dit jaar uitkwam en van deze show. Met de opmerking: "Het is onze bedoeling om jullie een kutavond te bezorgen", zet de band de toon voor de dialoog met het publiek. Humor en onwaarheden die je geen leugens kunt noemen. Is ‘kroegpraat' daar het juiste woord voor?
Het levenslied is deze avond het thema. De kapstok, met zeven haakjes van het album ‘Bal Populaire’, wordt volgehangen met warme jassen van klassiekers uit het genre.
Schrijvers van de muziek die ze coveren worden steevast genoemd. Met een grap of anekdote maar vooral veel doorklinkende waardering. Dave gaat terug naar 2015, naar de samenwerking van de band met de enige protestzanger van Nederland, die dat jaar overleed. Armands 'Ben ik te min' past prima in deze set. Een kenner zal verdedigen dat Armand andere lievelingen in zijn repertoire had, maar een grootste hit werkt heel goed om de herinnering levend te houden.
Maar de band opent met twee van die ‘Bal Populair’-haakjes en neemt ons daarna mee van de kapstok naar de bar waar de 'Cafébazin' achter de tap staat, 'Iedere avond' met of zonder Ronnie Tober. Met het recept van de band mixt ze een cocktail van humor, de mindere kanten van het leven, de dood en een scheutje melancholie voor de zachte afdronk.
Waren we de boulevardpers of een datingsite, hadden we uitgezocht of Dave inderdaad weer vrijgezel en dus beschikbaar is. Maar dat zijn we niet. Is het kroegpraat of de basis van de keuze voor het levenslied? Kunnen we achter de getinte bril van Dave zijn oogkleur zien wanneer we vanuit de juiste hoek kijken? En geloven we hem dan op die blauwe ogen? Zijn 'Plastic Rozen', zijn ze voor eeuwig en altijd? Het is weer een haakje aan de kapstok waarvan Dave, terecht, noemt dat hij dat lied heeft geschreven. Een heerlijke tekst van het soort dat het album ‘Bal Populair’ ook aantrekkelijk maakt voor wie het levenslied niet in z'n persoonlijke lijst van favoriete genres heeft staan. Het basisrecept wordt aangevuld met kwinkslagen en spitsvondigheden.
Dave houdt tijdens het zingen van het lied zijn arm in de lucht en reikt een denkbeeldige bos plastic rozen aan. Hij houdt van ons! In de kroeg hou je van iedereen.
We waren weer even bij de kapstok maar we gaan nog niet naar huis. Met drie covers die we allemaal op de een of andere manier wel op zak hebben, reizen we terug in het verleden. Om vervolgens met een populaire ‘Señorita’ mee naar een fantastisch feest in Spanje te gaan. Rood en geel licht verandert het gouden gordijn in de Spaanse vlag en de 'Olé's' rollen als vanzelf uit alle kelen. Toetsenist Paul is de señor van dienst. Hij haalt ons niet uit de droom, we dansen ook na de onthulling even vrolijk door.
Naast de covers zijn er uitstapjes naar eerdere albums van The Kik met 'Rotterdam' en 'Simone'. In welk vat gaat de band de Eurovisie hertaling 'Rotterdam' van de songfestival klassieker van Maggie MacNeal gieten wanneer ze in Paradiso staan?
Speciaal voor Simone pakt Dave zijn gitaar erbij. Voor alle Simones, die in de zaal, voor wie het via een filmpje dat speciaal bij dit nummer door een collega is gemaakt, én voor de Simone die helemaal niet weet dat The Kik een nummer over haar heeft geschreven.
Ook onder de muzikanten zit de sfeer er goed in. Wanneer Dave in 'Toen jij me kuste' zingt "Ik nam mijn hond maar mee" werpt hij een blik naar gitarist Arjan. Hij bijt niet, heeft hij eerder al geblaft. Dat stelt toch gerust. Het spelen van accordeon, Dave kan dat, laat hij voor deze tour over aan genrespecialist Dominique. Niet zonder te noemen dat de accordeon een van de mooiste instrumenten is die bestaan wanneer hij de bandleden aan het publiek voorstelt. Het vleugje melancholie, of zelfkennis. Allebei kan ook.
Waar het publiek nog viel voor het invullen van het moment dat op de plaat stil is - 'dood' richting het slot van de 'Danser en de drinker' - trapt het niet in de aankondiging dat roken ineens zou mogen. Na die opmerking verscheen er een beveiliger in de zaal, kwam die dat controleren? Hij kon met een gerust hart weer terug naar zijn post. Geen echte aanstekers, nergens brand, wel een zee van met telefoons verlichtte, dansende biertjes. Geen Brand.
Zonder een buiging naar "de Godfather van het hedendaags Nederlands levenslied" zou de avond niet compleet zijn. 'Als sterren aan de hemel staan' is een meezinger en die wordt dan ook luidkeels meegezongen.
Na de reprise van 'Een daggie niet gelachen' halen we onze jassen van de kapstok. The Kik is er absoluut niet in geslaagd het publiek een kutavond te bezorgen.