Popronde Leiden 2024 Popronde Leiden 2024

“It’s hot,” zegt zangeres Michelle Tuyp na een paar nummers. Dat klopt - niet alleen vanwege de temperatuur in de volle VI-KINGS, maar ook in de betekenis van hot indie – denk aan hot jazz. Lorem Ipsum zit er vanaf het openingsnummer ‘If I Ever Will’ meteen goed in en klinkt als opzwepende, rauwige indierock. Voor de set plukken ze uit hun hele repertoire, van hun debuutsingle ‘22’ en hun twee ep’s tot hun debuutalbum ‘Rain Caps And Flat Macs’. Sethoogtepunt is ‘No Good’, met een grungebasloopje, distorted zang en een drum die je duidelijker hoort dan op de plaat.

Michelle klinkt minder als Shirley Manson dan op de plaat, maar rauwer. Bassist Tim de Boer draagt het Lorem Ipsum-geluid en is ook (dat gebeurt te weinig) lekker goed hoorbaar. William Mooijer is een strakke sloper achter zijn drums. Tijdens het spelen laat hij zijn drumstok nonchalant door de lucht tollen. De zangeres headbangt en, voor zover dat op dit kleine podium kan, danst ze. Zij treedt in schoolmeisjesuniform op, de mannen hebben t-shirts aan. Met achternamen als Tuyp en Steur (van de publieksopzwepende gitarist Peter) weten namenliefhebbers: deze band komt uit Volendam. Lorem Ipsum is trouwens genoemd naar de eerste woorden van het onzin-Latijn van opvultekst. De band speelt een set van anderhalf uur, maar wij moeten het vikingschip helaas voortijdig verlaten om op tijd te zijn voor de volgende Popronde-acts. (RvN)

De Wakende Haan is in tweeën gesplitst: de bar waar een hoop wordt gekletst, en rechts het zitgedeelte, waar iedereen aandachtig luistert naar singer-songwriter Hana Fatur. Ze woont momenteel in Nederland maar is afkomstig uit Slovenië. Haar poëtische, filosofische liedjes en teksten vervoeren je naar een andere wereld. Maar ook de kleine momenten in het leven vangt ze in haar muziek. In films zou haar emotionele muziek met diversiteit ook heel goed passen.

Tussen de liedjes door praat ze wat over haar muziek en over haar leven en ze is dankbaar dat ze hier voor ons mag spelen. Ik ben heel nieuwsgierig naar hoe het haar de komende vergaat, dus ze staat opgeslagen in mijn favorieten op Spotify. Wie weet straks ook wel bij jou als je haar muziek nu opzoekt en beluistert? (LL)

Wie op de kaart met Popronde-locaties kijkt, ziet meteen dat de ronde in de binnenstad ook een klein blindedarmpje heeft op Waardeiland (als je het Rijn-Schiekanaal in fietst, ben je te ver). Eenmaal binnen bij kantoorpand Dorus, kan je menig verbaasde reiziger horen fluisteren: "Is er niks anders in de buurt, waarom zou je dat hier doen? … Biertje?"

Op het podium staat Zeevlinder, alias van Isabelle Hauschildt, te soundchecken met microfoon en een laptop op een kruk - niet met de band die ons online werd beloofd. Van haar label moet ze vaker optreden, vertelt ze na een aantal nummers, dus speelt ze op de Popronde. Het verklaart het wat rommelige karakter van de act, wanneer bijvoorbeeld de volgende catchy beat al start vanaf haar laptop als het niet de bedoeling is. De afwisseling naar gitaar is verfrissend, al staan haar zelfgemaakte beats toch sterker overeind. Helaas komt de zang niet altijd lekker boven de muziek uit, maar wanneer we de teksten kunnen horen, komt ons rijm als 'Au, dat is niet wat jij wou, au' ter ore. De associaties schieten tijdens de set naar Olivia Rodrigo tot Famke Louise - Zeevlinder heeft wel een tijdgeest te pakken. (YvdR)

Café ’t Praethuys opent hun muzikale avond met de Amsterdamse 32elephants. De band belooft snoeiharde emo en dat is dan ook precies wat je krijgt. Jankende gitaren, oprechte emotie en vooral lekker hard. Er wordt flink gesprongen door zowel de band als het publiek op uptempo gitaarriffs en hardcoreachtige breakdowns.  Ook als de band (naar eigen zeggen) “iets zachter” gaat, verliezen ze niets aan energie en intentie. Die energie werkt aanstekelijk: er ontstaat zowaar een circle pit midden in ‘t Praethuys. Met de artistieke visie van 32elephants lijkt het sowieso wel goed te gaan. Het meisje dat vooraan staat en beelden maakt met een goedkope camcorder maakt het klassieke begin-jaren-2000-plaatje compleet. Daarnaast ontbreekt de sociale visie ook zeker niet. Zo zal de band niet meer te zien zijn tijdens Popronde Hengelo wegens een boycot van een van de financiële partners. In plaats daarvan organiseren zij, in samenwerking met meerdere Popronde acts, een fundraiser rondom de situatie in Gaza op dezelfde avond. Gelukkig voor Leiden speelt de band hier wel, en spelen ze het dak eraf. De zanger raakt zelfs letterlijk het dak aan, wanneer hij een stagedive waagt – en daarin slaagt! De band zegt voor het eerst in Leiden te zijn deze avond; daarover kunnen we enkel hopen dat het niet de laatste keer is. (EB)

Het lijkt bijna tegenstrijdig: een band, vernoemd naar de kracht van de zon, speelt in een café, vernoemd naar het dier van de nacht. Gelukkig valt die tegenstrijdigheid in de praktijk flink mee, en is Sol Power bij De Uyl van Hoogland een prima leuke show. De muziek is vrij easy-going, maar verveelt niet. Vooral voor een driemansformatie weet de band veel geluid te produceren. Zo nu en dan gooit de band er een onverwachte keuze in – een akkoord dat vreemd doch treffend klinkt, een tweede stem die uit een onverwachte hoek komt. Hoe dan ook, het publiek danst lekker mee. Net als 32elephants is ook Sol Power niet meer te zien tijdens Popronde Hengelo; zij sluiten aan bij de line-up voor de Gaza fundraiser. Daarnaast hangt er een poster met ‘Support Popronde Artists’ op het podium waar de band expliciet op wijst. Het is die mix van elementen die hen siert: luchtige gitaarmuziek met een vleugje realisme. Het doet denken aan de soundtrack van een lichtelijk wrange, maar toch immer optimistische roadmovie. Richting het einde van de set zegt de zanger/bassist: “A few feel good songs and then we’ll be outa yer hair.” Een lieve afsluiter voor een set die eigenlijk juist uitblonk wanneer het juist net iets meer in your face was. (EB)

Future Husband heeft er vandaag een extra bandlid bij, en de getwinde synths zijn een mooie aanvulling op de bezielde stem van frontvrouwe Adura Sulaiman. Ze straalt in de belichting van de Veste, met warme kleuren die boven het typische niveau van een bar uitstijgen. De band heeft haar sporen al verdiend in eerdere formaties en op vele festivals in deze combinatie, maar is nog steeds verrast door de hoeveelheid toeschouwers die er op is komen dagen. Een vroege uitspringer in de set is debuutsingle ‘Ritual’, een krachtpatser van een nummer met opgevoerd orgel en loeigoeie achtergrondzang.

Zelfs een track die wordt aangekondigd als makkelijk dansbaar voor lieden met twee linkervoeten bevat gelaagde ritmes uit wiens tempo’s je kan kiezen. De sfeer is liefdevol: bij aanvang van een tedere track geeft het publiek elkaar groepsknuffels. Erg onder de indruk was ik zelf van 'Drinking From The Well', waarbij de zangeres het onderste uit haar longen put, en dan naar de gitaar grijpt voor een daverende bridge. Inmiddels is het zo heet dat haar kapsel krimpt, maar de uitstraling wordt des te groter. De rest van de set is een showcase van wat de act allemaal kan: soms meer uitgeklede ballad, dan weer wat elektronische enervatie: Future Husband kent vele zijden, maar deze zijn allen zijdezacht. (BK)

Outahead maakt muziek om bij uit je plaat te gaan. De Nijmegenaren spelen punk met new wave- en post-punkinvloeden. Op Spotify tenminste, want live is het eerder een melange van punk en grunge. Denk aan ‘From the Muddy Banks of the Wishkah’ met terugkerende gastzang van Billy Corgan. Rauwe energie en woede golven naar buiten, daar kan zelfs een kapotte versterker bij de start niets aan veranderen. De geluidsman van ’t Praethuys doet een paar minuten aan technische EHBO tot de versterker is vervangen.

De bassist staat midden vooraan, de gitaristen op de flanken, waarbij die elkaar afwisselen bij de leadzang. De bassist doet regelmatig mee met de backing vocals en schreeuwt mee in een mic. De drummer doet al snel zijn shirt uit en speelt op punktempo. Ze spelen alle zeven nummers die ze uitbrachten. Daarnaast komen nog ongereleasete songs als ‘Heretic’, ‘Stalker’ en ’You’re Giving a Living’ voorbij en verwerken er een stukje ‘Smells Like Teen Spirit’ in. Het enige rustpuntje in de set is het lieflijke sixties-riffje van de ‘Almost’-intro. Het publiek vooraan, de enigen met dansruimte, nuilt niet. Ze willen door, lekker hard blijven gaan. (RvN)

North Sea Jazz, schrijf je mee?

Stel dat we de Popronde zouden vergelijken met een oester, dan is Jessy Yasmeen de parel. Al vanaf de opening achten we ons in een Tiny Desk Concert - intiem, prikkelend en van ongekend hoog niveau. Jessy Yasmeen ontpopt zich tot sprankelende frontvrouw die het hele publiek om haar vinger weet te winden, ondersteund door een Codarts-trio. Het zijn Joppe van Noten (drums), Mees Booden (bas) en Mart van der Stelt (gitaar), drie jongens die op de een of andere manier allemaal hun roeping al gevonden hebben - zowel drums, bas als gitaar worden bespeeld met de grootste sprezzatura die er is, en elke noot is raak. De band verwent ons met zulke strakke grooves, dat we elke andere band die we ooit nog zullen horen langs deze meetlat zullen leggen. Hierboven ligt de volaire stem van Yasmeen, die op lichte muziek zware onderwerpen behandelt naar Zuid-Amerikaanse traditie, legt ze uit. De bossa nova die wordt ingezet is vlijmscherp en ontkent elk liftmuziekimago dat ooit aan het genre is opgehangen. Yasmeen lijkt niet alleen te zingen met haar stem, maar met haar hele lichaam. Van zang tot gitaar tot bas tot drums, alle vier bezitten ze een volwassenheid in hun spel die niet te veinzen valt. De gitarist neemt het applaus na zijn solo in met een luttele wenkbrauwwiebel, de basgitaar boetseert noot na noot onberispelijk, de drummer is een wandelende interne metronoom met soms wat externe verlegenheid. En dan de stem van Jessy Yasmeen erbij - we mogen het universum danken op onze blote knietjes dat dit viertal elkaar gevonden heeft. (YvdR)

ISAÏ, de oorspronkelijke voorlaatste act van het eindfeest in de Nobel, is helaas door ziekte geveld, maar Gespuys springt na een noodtelefoontje dapper in de bres. Deze Dufters zijn beslist niet duf, en de eerste impressie is een minimalistische versie van synthpop duo KUZKO in moerstaal. Het tweetal straalt een nonchalance uit die contrasteert met de nervositeit van de muziek (spazzatura?), en het publiek moet in den beginne nog even aftasten voordat hun energieniveau matcht bij die van de act. De mannelijke helft grijpt al gauw naar een gitaar voor een wat grungy geluid, de lyrics blijven een spervuur voor verwerking in je frontaalkwab.

Soms mogen dame en heer om beurten wat zingen, dan is er weer een yes voor techno toetsen terwijl de zangeres een dronende monoloog houdt. Het publiek lijkt nu inmiddels uit zijn schulp gekropen en gaat er vol voor. Er is ook plaats voor een stukje jeugdsentiment met het nummer 'Playstation 2', uit de tijd dat die consoles nog wel spellen hadden. Bij een track over prominente patsertjes adopteren de toeschouwers die zich aangesproken voelen het meteen als geuzenlied en dansen het hardst mee van allen. Kortom, Gespuys zet de kracht in invalkracht. (BK)