De trouwe Europese fan ziet in de band van Geoff Tate een heel nieuw gezicht tussen de bekkens: "Baker", een stadsgenoot van Geoff uit Seattle. Nieuw in de band, maar eerder gespot in de supportbands bij vorige tours: Amaury Altmayer (gitaar, LEKSI) en Jimmy Wynen (bas, Darker Half).
Inmiddels doorgewinterd, maar met een warm-Italiaanse charme die je niet over het hoofd kunt zien, is gitarist Dario Parente. De flamboyante oud-gitarist Kieran Robertson is zijn eigen muzikale weg gegaan. Dat gebeurt wel vaker, zeggen ze. Herinneringen en afscheid, ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
De eerste van de klassiekers is ‘Empire’, op de grootste hit van het gelijknamige album, 'Silent Lucidity', moeten we tot het laatste deel van de show wachten. Niemand twijfelt eraan dat het op de setlist staat.
Op de vraag van Geoff wie in de zaal er al waren in 1984, het jaar waarin het album ‘The Warning’ verscheen, gaan de meeste handen omhoog. Het nummer 'NM156' heeft een opvallend nieuwe klank gekregen. Zwaar en elektronisch, 80's effecten met distortion. Het thema van de tekst is nogsteeds actueel. "Microchip logic have we no more thought / Is this wrong I enter / Answer sought." Geoff typt het op zijn luchttoetsenbord. Zou de nieuw toegevoegde klank met alle discussie over AI te maken hebben? Geoff bevestigt het achteraf.
Queensrÿche is in hun glorietijd door MTV, dat was toen nog een muziekzender, gedoopt tot "The thinking man's rock band." Dat valt door te trekken naar ”Prog, the thinking man's rock genre.“
Ook de progmetal vaandeldragers van nu gaan maatschappelijke thema's niet uit de weg en er vloeit wel 'ns een fictieve druppel bloed. Queensrÿche heeft met het concept-album ‘Operation: Mindcrime’ (1988) een hele belangrijke bijdrage geleverd aan het vormgeven van progmetal zoals we dat nu kennen. En veel van de maatschappelijke onderwerpen die daarop en op andere albums worden behandeld, zijn nog actueel. Dat geldt niet enkel voor 'NM156'.
Aan veel van de nummers zit een eigentijds tintje in muziek of intonatie.
Vanavond was de tweede show van deze tour. En misschien, heel misschien, liep niet ieder deel van elk nummer helemaal zoals de bedoeling is maar dat houdt de ouder wordende geest scherp, zullen we maar zeggen. En de kinderen van ouders die fan van het eerste uur waren, kennen de platen ook al wel uit hun hoofd of hebben ze in hun eigen kast staan.
De week voorbereiding die de band in Frankrijk had, is mogelijk te kort geweest om volledig op elkaar ingespeeld te raken. De verschillende foto's en bijschriften die de heren op hun socials plaatsen, laten zien dat dat wel een hele gezellig week geweest moet zijn. Roze bier in de koelkast, enzo. Dat zie je terug op het podium en dat is niet onbelangrijk. De noemer is tenslotte 'show'.
Na ‘Silent Lucidity’ gaat de band van het podium. Het publiek speelt het bekende spelletje mee. Want zonder 'Take Hold of the Flame' te spelen, kom (en ga) je op een avond met de grootste hits niet weg.Amaury en Jimmy voegen zichzelf als dansende vlammetje aan dit anthem toe. De show is een feest van herkenning en op een feest moet gedanst worden. Take hold!
Of nou... vooruit. Nog ééntje, waarna traditiegetrouw plectrums de zaal in worden gemikt. En dan zeggen we: tot de volgende keer!