Laat tien mensen naar ‘box of tapes’ en ‘box of tapes part 2’ luisteren – ze halen er allemaal andere elementen uit, en ze hebben allemaal gelijk. Dit is zo’n rijke bron dat iedereen er wel iets van zijn, haar of hun smaak in vindt. Hun nummers zijn soundscapes die gebruik maken van samples en geluidsfragmenten uit films, tv-programma’s en documentaires. Zinnen uit duizend films: “What’s going on?”,”I shouldn’t have come here” echoën rond. Je mag beide ‘box of tapes’-delen ook als één geheel zien; samenstellers Bas Aarnink en Stijn Roos van Raadshooven hadden er het liefst één lang album van gemaakt, maar praktische bezwaren zaten in de weg. De intro’s van beide albums beginnen met het vinden van dozen vol met banden (de vinder van ‘part 2’ klinkt verdacht veel als acteur Richard “The IT Crowd” Ayoade) en we zijn onderweg. Ze kondigen deze albums daarin terecht aan als “all kinds of stuff”.
Sommige persberichten kondigen hun release trots aan als “veelzijdig”, maar die blijkt dan minieme variaties te bevatten op hetzelfde nummer. De beide ‘box of tapes’ claimen dat niet eens, maar zijn the real deal. Nummers gaan van björkesk ijl in ‘open mind’, een banjoachtige gitaar die richting Mark Knopfler gaat in ‘trip to Nashville’, ‘superhuman’ of ‘nasty shit’ zijn hiphop (dat laatste nummer met een jazz-sax). ‘siberia’ is zoete singer-songwriter of boybandpop, ‘for bells are the voice of the church’ is lichtvoetig neoklassiek. ‘(i am just a) delay away’ is een melancholisch liefdesliedje, ‘La Luna’ Latin, ‘slow down darling’ en ‘why? ’zijn r&b, ‘LIGHTS OUT’ is boze raprock. Ik zou nog meer genres kunnen noemen, maar de boodschap lijkt me duidelijk. Nog een nummer dat speciale aandacht verdient, is ‘Big Runway’. Het heeft de droevige cello en de omgekeerde manier van zingen van Eyes Wide Shut.
Het verrassendste nummer was voor mij ‘no promises’, waar licht zoetsappige dance/r&b en een natuurdocustem ons aanmoedigt to “get into a meditative state” en “allow yourself to hear all sounds that are going on around you”. Opeens gaat het echter over in een dringend en distorted rockelektronummer à la BUG. “Be simply aware,” moedigt de stem ons aan, tot die plots afgekapt wordt. (Over projecteren gesproken – zou dit een tegenhanger zijn van ‘Promises’ van The Cranberries? Waarschijnlijk niet, maar kun je het erin horen? Ja). Ook ‘regret (a fire)’ en ‘nothing is the same’ zijn rijke, afwisselende nummers.
Twee van de weinige vaste patronen is de distorted eigen zang en een vertelstem die een mad as hell-variant lijkt op Charlie Chaplins slotspeech van The Great Dictator. Mocht je tot nu toe die indruk gekregen hebben: dit zijn geen simpelweg aan elkaar geplakte samples, de mannen hadden zelf ook veel inbreng. De derde vaste factor zijn namelijk zelf ingespeelde gitaarpartijen, zoals die aan het einde van ‘it’s all-in the past now’ en de powergitaren van ‘iodine’, inclusief een riffje dat lijkt op Crazy Towns ‘Butterfly’. Ook komt in nummers als ‘Luna’ en ‘shadows on the wall’ een anonieme zangeres voorbij. Dat alles is hoorbaar in hoogwaardig opgenomen lo-fi.
De ware fan kan zich ook uren vermaken met het zoeken naar de herkomst van fragmenten. Om één vindplaats te verklappen: de acteurs die we in ‘when the night falls’ horen, komen uit het misdaadhoorspel CBS Radio Mystery Theater, aflevering 5, uit 1974.
Kijkend naar de covers zien we twee zolders met banden, door een gestreepte filter bewust lo-fi gemaakt. Er zijn echter subtiele verschillen: part 2 heeft veel meer spinnenwebben en spinrag rondom, er is veel meer licht, en het zijn verschillende types tapes.
Het geheel van ‘box of tapes’ herinnert aan Nick Hornby’s muziekobsessieroman High fidelity: “I spent hours putting that cassette together. To me, making a tape is like writing a letter - there's a lot of erasing and rethinking and starting again, and I wanted it to be a good one (...) A good compilation tape, like breaking up, is hard to do. You've got to kick off with a corker, to hold the attention, and then you've got to up it a notch, or cool it a notch (...), and… oh, there are loads of rules.” Stijn en Bas kennen die. Deze bandendozen zijn voer voor elke muzikale veelvraat.