Drie smaken post-punk Drie smaken post-punk

Hoe herken je een Leidenaar? Hij is doodsbang om zich buiten de stadssingels te wagen en passeert zéker niet de gemeentegrens. Katwijk? Dat is alleen om naar het strand te gaan.

Daar mist de Leidenaar echter veel: bij jongerencentrum JVC De Schuit vind je namelijk één van de interessantste programmeringen van de hele 3voor12 Leiden-regio. Als je wilt weten welke acts er net achter de top van de golf aankomen, moet je daar zijn!

Ik was daarom al een tijd van plan om in De Schuit naar een concert te gaan, maar zes keer had ik al een ander optreden of afspraak ingepland. Zevenmaal is echter het nieuwe scheepsrecht, en bewapend -met blocnote en camera- gaan fotograaf Lisenka en ik naar Katwijk.

De Schuit blijkt knus, met open en vriendelijke bezoekers die niet schrikken van een Leids accent. De concertzaal is een plek waar je als een zwembad in treden omlaag loopt en waar je van de rand naar de bodem zou kunnen afdalen. Wat mij betreft komen we hier vaker terug om naar pareltjes te duiken.

Zodra het viertal van Ringo Starrbucks begint te spelen, hoor je het: de stem van frontman Daniël. Pure post-punk, regelmatig bijna sprekend, dan schreeuwend. Geen zweem van melancholische new wave te bekennen. Hun tempo is dan weer dat van punk, je ruikt bijna de verschroeide snaren. De eerste gitaarwissel van de avond vindt al tussen het eerste en tweede nummer plaats.Hun onderwerpen zijn verschillend en gaan over een hondenkooi, "je niet kunnen concentreren" (‘ADHD’) en incels. Hun banner is al even tegendraads: de bandnaam hangt op zijn kop.

Daniël is sexy – de tekst op zijn shirt bewijst het. Morris, de nieuwe gitarist, speelt met een uitdrukkingsloos gezicht de mooiste loopjes. De backing vocals komen van de Leidse bassist Tijs en drummer Stijn. 

Een haperend multi-effectpedaal dreigt het begin van de set te verstoren, maar alles gaat toch goed. Dit is postpunk met sterkere ‘80s- en new wave-invloeden, met complexe maatsoorten en punky riffs richting het einde van de set. De zang is af en toe bijna hiphopachtig. Het spel en de energie van BOWL komen regelmatig met gemikte stoten: tak-tak-tak, een moment stilte, tak-tak-tak.

De frontman/toetsenist Vos blijkt een showman. Hij is erg actief en danst vaak over het podium. Hij tilt er zijn benen zo hoog bij op tot ze bijna haaks op zijn lijf staan en legt vaak zijn handen in extase op zijn hoofd. De gitaristen Jorah en Pascal dragen witte en zwarte hemden, de bassist een rok en lange laarzen. De gitarist in het wit laat de Jimi in zich los en zakt door zijn knieën, de gitaarhals als een loop op ons richtend. Vier fans vooraan dansen hartstochtelijk mee en kennen alle teksten.

Als de "verankerd" en "katten in Katwijk"-grappen beginnen, is het tijd om de act op te breken. Een medebezoeker zegt het tijdens het slotoptreden treffend: ‘HOOFS is het beste, maar BOWL heeft de meeste potentie!’

HOOFS heeft een frontlinie met allemaal beweeglijke spelers, om het in voetbaltermen te zeggen. De twee gitaristen, bassist en zanger bewegen allemaal, gaan door hun knieën, spelen lijf aan lijf, springen dan het publiek in, of op de catwalk die naar het podium leidt. Ook de gitaren zijn lekker actief en reageren op elkaar. "Mede-gitarist Lukas en ik kijken tijdens een optreden naar elkaar en doen dan allebei net wat anders. Als ik bovenaan de hals speel, speelt hij onderaan, of andersom. Zo houd je het dynamisch," vertelt gitarist Richard Lagerweij achteraf. Je ziet aan alles dat dit ervaren mannen zijn die weten hoe je het publiek bespeelt.

In plaats van vaste zanger Ramón wordt de band de komende periode door Niels als deus ex machina begeleid. Als we het hebben over een vlekkeloze performance, zijn beide begrippen dubbel van toepassing. Zonder aankondiging had de argeloze toeschouwer niet geweten dat we met een invaller te maken hebben, zo goed heeft hij het materiaal in zijn stembanden. Ook het tweede deel klopt – de zang is dusdanig noise-distorted dat Niels’ vocalen metalig en bijna als die van een machine klinken.

Het HOOFS-geluid kan, zoals ze in de inleiding al aankondigden, heftig zijn: tegen metalcore aan. Waar het er bij een auto om gaat hoe snel die van nul naar honderd kan, kan je bij de Amsterdammers de omgekeerde vraag stellen. Na een heftige sonische stadswal schakelen ze namelijk binnen een oogwenk terug naar rustige tussenstukken. Op die manier houden ze het voor de luisteraar behapbaar en komen de hardere delen des te beter uit de verf.

Op 11 oktober komt de nieuwe release van HOOFS uit, de door productieproblemen vertraagde ‘EP 2’. De band speelt dan in de Vera in Groningen als support voor Gurriers, een Ierse band die eerder schitterde op Best Kept Secret.