Hierin is Fresku namelijk de therapeut en de luisteraar de patiënt die gretig meepent om alles tot zich te nemen. Het nummer ‘Ruimteschip’ is een voorbeeld van zo’n track die je aan het denken zet over hoe de wereld naar de knoppen gaat, als de verkeerde mensen aan de knoppen draaien.
Vanavond nemen we Fresku backstage in de Nobel mee op het Ruimteschip waar hij aan de knoppen draait. Zijn gedachtestromen vormen de brandstof voor deze reis, waar de knooppunten bestaan uit titels van eerder uitgebrachte tracks. Wat gaat hij eten? Wie of wat gaat hij het meest missen en hoe ziet de wereld er van bovenaf uit?
Je ruimteschip is op weg naar ‘Het beloofde land’ en in je rugzakje zitten drie albums. Welke zullen dat zijn?
‘’The Miseduction of Lauryn Hill’’ zegt Fresku na even aarzelen. ‘’En Rage Against The Machine, de self-titled, met die monnik op de voorkant. Toen ik jonger was, zag je dat via videogames als ‘Tony Hawk’ stijlen als punk, rock en hiphop in elkaar overvloeiden en ook op straat was dit merkbaar. Het ene moment stond ik te praten met een Sepultara-fan die helemaal into Wu-Tang-Clan was en het andere moment juist een hiphopper die Limp Bizkit het einde vond. Vaak wordt er naar ‘Walk This Way’ gewezen als het verbindende nummer tussen de verschillende stijlen, maar mijn persoonlijke favoriet is Rage Against the Machine.’’
‘’Pfoe, de laatste alweer… Dan denk ik dat ik mijn moeder zou vragen welke Bob Dylan-plaat zij mij mee zou geven om te bestuderen. Ik heb veel gesprekken met haar over muziek en ik wil iets overlaten aan mysterie en ontdekking. Als schrijver denk ik ook dat het me goed zal doen.’’ Fresku roert even door zijn koffie en begint te lachen. ‘’Ik weet niet wat voor ‘beloofd land’ dit is, maar als je maar drie albums mag meenemen klinkt het niet echt als een fantastische bestemming, haha.’’
Inmiddels ben je ‘in de lucht’ en kijk je neer op de aarde. Wat voor wereld zie je?
‘’Ik merk dat ik mezelf een beetje rem, omdat ik niet de pessimist wil zijn. Maar als ik eerlijk ben, is het geen mooi plaatje. Voor het gewin van een kleine groep wordt een groot gedeelte kapotgemaakt. Toch behoud ik wel mijn geloof, dat is een bewuste keuze. En dat is actiever dan wensen. Namelijk, dat je overtuigd bent dat wat je het meeste hoopt, ook echt klopt.’’
‘’Vanuit dat perspectief denk ik dat we misschien allemaal een keer moeten kiezen om naïef te zijn en in het goede te geloven. Dan zie ik menselijkheid, compassie en mensen die voelen voor elkaar. Ook pijn komt in de kern uit liefde. Als jij mij als vriend verraadt, dan voel ik pijn. En die pijn kan ik alleen zo voelen omdat er eerst liefde was. Kwaad kan juist ontstaan vanuit een trauma, een gebrek. Iemand die hebberig is, heeft eerst honger gekend. Iemand die als kind geen plek heeft kunnen vinden, gaat veel harder ten koste van alles proberen een plek te vinden.’’
De hele weg moet je neutraal astronautenvoedsel eten, maar één keer per week mag je een vast gerecht eten. Wordt dat een pizzaslice, een zakje chips, ‘Kreeft’, ‘Witlof’ of toch iets anders?
‘’Sowieso geen witlof haha. Dan kies ik voor Funghi met vis, het Antilliaanse gerecht. Dat is maisachtig. Als vis neem ik dan een Red Snapper en een pika-saus, een Antilliaanse hot-sauce met uien, maakt het natuurlijk helemaal af.’’
Stel je komt buitenaards leven tegen. Zij denken dat je de ‘laatste van je soort’ bent. Hoe omschrijf jij de mensheid?
‘’Ik ga dit heel praktisch aanvliegen. Eerst ga ik uitleggen wat zoogdieren zijn. Daarna vertel ik over hoe onze planeet een soort systeem is dat helemaal perfect voor en door elkaar werkt. En dat iedereen doet waar ze voor gemaakt zijn. Bevers maken dammen, vogels maken nesten. Dan heb je nog een ander soort - dat officieel ook een dier is - namelijk de mens. Dat zijn wij.’’
‘’Maar wij doen niet per se waar we voor gemaakt zijn. Omdat we verder ontwikkelde hersenen hebben, kunnen we namelijk uit het systeem stappen. We hebben daarvoor iets bedacht, dat heet geld. Daar zijn we helemaal verder op gaan bouwen, los van de natuur en op een gegeven moment zelfs ten koste van de natuur. Ik hoop vooral niet dat ik in deze context de ‘laatste van mijn soort’ ben omdat we ons zelf bedachte strijd om de natuur hebben verloren…’’
Wat als je ruimteschip technische mankementen heeft en ‘nooit meer terug’ kan. Welk beeld hoop je dat mensen van je hebben?
‘’Ik hoop dat mensen mij zullen onthouden als iemand die goed wilde doen. Een oprechte vriend wilde zijn, een eerlijk persoon. Iemand die dingen wilde doorbreken, zonder de strijd op te zoeken. Soms heb ik het idee dat mensen mij zien als boze hiphopper, die altijd benoemt wat er fout is. En ik heb zelf ook gestruggeld met negatieve gedachtepatronen, maar juist door die dingen te benoemen, heb ik mijn zingeving gevonden. Ik hoop daarom dat er mensen zijn die dat begrijpen en zich herkennen in die zingeving. Dat zij zich niet raar voelen omdat ze niet meewandelen met de rest in een vrolijke polonaise, maar juist kracht halen uit wat ze denken en wie ze zijn.’’