Van hyperpop tot nostalgische rock Van hyperpop tot nostalgische rock

Salamander mag de avond openen. De vijfkoppige band brengt een mix van genres met zich mee. In het optreden komt hiphop terug, maar het heeft ook zeker jazzinvloeden, en tegelijkertijd is het ook echte nederpop à la Froukje of S10. Deze mix zorgt voor een verfrissend geluid dat ook meteen vertrouwd aanvoelt. Vanaf het eerste moment neemt de band je mee in hun kenmerkende sound. Zangeres Noa zet de toon met sterke zuivere vocalen, die vergezeld werden door gitaar, drums, contrabas en trompet. 

De band speelt strak. De band laat in twintig minuten horen wat ze in hun mars hebben. Wat dat is? Vooral hele goede liedjes die muzikaal goed in elkaar zitten. De jazzachtige bas, de funky trompet, de strakke drums, leuke gitaarpartijen en goede vocalen zorgen voor een goed en compleet geheel. De lyrics zijn speels en metaforisch, zoals in het laatste nummer waarin de zangeres zingt dat een jongen haar mee naar huis vroeg voor een kopje thee (dit ging heel duidelijk niet over thee). Dit nummer heeft tevens een erg catchy refrein: “earl grey, groene thee, English breakfast” en dit werd dan ook lekker meegezongen door het publiek. Dat de band ook een serieuze toon in de lyrics heeft, werd duidelijk in het nummer ‘Als ik een man zou zijn’, waarin zangeres Noa zingt over wat ze zou willen zien als ze een man zou zijn. Dit zingt ze met een notitieboekje in de hand waar de tekst in geschreven staat. In het korte optreden weet de band zichzelf goed te presenteren en het publiek flink enthousiast te maken.

De act van mays begint met wat technische problemen. Er is namelijk geen geluid, iets wat wel essentieel is voor muziek. Na een kwartier zijn de problemen verholpen en kon mays beginnen met zijn optreden. De producer en zanger begint zijn act meteen energiek. Hij staat in zijn eentje op het podium, vergezeld door zijn laptop waar zijn eigen geproduceerde tunes vanaf komen.

De muziek van mays wordt voorafgaand omschreven als ‘hyperpop’. Hyperpop is popmuziek in het extreme, gekenmerkt door elektronische tonen. Het is bovenal erg catchy. Dat horen we ook terug in de muziek van mays. De door mays geproduceerde muziek is erg catchy en dansbaar. Mays barst van de energie. Hij springt, rent en danst over het podium. Dit allemaal met een grote blije glimlach op zijn gezicht. Al dat bewegen doet de zang niet altijd even goed, maar doordat de act zo leuk is om naar te kijken, vergeven we hem dit. Niet alleen mays barstte van de energie, maar ook zijn fans, die met mays-merch naar de Qbus waren afgereisd en alles woord voor woord meezongen. De combinatie van de lekkere muziek en de energie van mays en zijn fans zorgde voor een goede sfeer in de zaal. Tijdens de show wordt mays opnieuw geteisterd door technische problemen. Na een paar minuutjes zijn deze weer opgelost en gaat mays weer verder waar hij gebleven was. Technisch gezien zit het mays niet mee: “Het ging niet allemaal zoals ik had gehoopt, maar ik had het naar m’n zin”, zegt mays aan het einde van zijn optreden. Mays verzorgt niet de meest zuivere act van de avond, maar we hebben het wel naar ons zin.

De band Kimberley brengt ons lekkere indierock. De opzet is zoals je die van een rockband verwacht: een drummer, een bassist, en twee gitaristen waarvan er eentje de leadzang doet, en tevens de frontman is. De band treedt op omdat de muziek “veel te leuk is om voor onszelf te houden”. Met een groep fans met Kimberley-stickers op hun shirt en Jaap-stickers (Jaap is de drummer van de band) op hun gezicht, die enthousiast vooraan staan, kan het optreden van de band gaan beginnen.  

De band brengt goede, strakke indierock. Er is weinig poespas en versiersels, maar toch is de muziek compleet. Drummer Jaap speelt strak door. Basgitarist Robin speelt op de achtergrond een begeleidende bas, maar hier en daar een interessant loopje. Gitarist Lévien zorgt voor een lekkere gitaarsolo hier en daar en frontman Geert maakt de muziek af met zijn fijne stem met een rauw randje. De refreinen zijn catchy, de coupletten iets meer ingetogen. De gitaarrifjes doen mij soms een beetje denken aan die van Franz Ferdinand, maar dan in een Kimberley-jasje. De band speelt goed en doet wat het moet doen. Het is lekkere muziek, maar niet onwijs vernieuwend. Toch hebben we ervan genoten.

Met de woorden nostalgisch, energiek en elektrisch omschrijft de band zijn muziek. De band laat zijn muziek inspireren door de rock-n-roll uit de jaren 60 en 70. Denk hierbij aan artiesten als Led Zeppelin en Jimi Hendrix (niet de minste om je door te laten inspireren). Door aan deze nostalgische, zeg maar gerust iconische, muziek een eigen Red Valley-twist te geven, komt er zeer prettige en vernieuwende muziek uit.

De band begint met een beetje een dromerige sound, waarna het snel doorgaat naar een kenmerkend jaren ’60 en ’70 rocksound. Tegelijkertijd hoor je daarnaast nog meer. Dat is de vernieuwende en energieke inbreng van Red Valley. We horen goede, sterke baslijnen en drums waarin veel veranderingen plaatsvinden. Ook horen we goede vocalen van zanger/gitarist Soof en zanger/bassist Jesse, die elkaar aanvullen in mooie harmonieën. Met gitaarsolo’s à la die van Led Zeppelin is de muziek compleet. Het is inderdaad nostalgisch, energiek, en elektrisch. Precies zoals de band zichzelf omschrijft. “Leiden, houden jullie een beetje van rock-n-roll?”, vraagt zanger/gitarist Soof aan het publiek. Het publiek reageert uiterst positief, Leiden houdt wel van een beetje goede rock-n-roll, en goed was de rock-n-roll van Red Valley zeker. 

De Leidse band Pineapple Road mag de avond afsluiten. De band bestaat al zo’n zes jaar en heeft ook al twee studioalbums uitgebracht. Eerder dit jaar stonden ze nog in een bijna uitverkochte Nobel. Van enige ervaring kan je dus wel spreken bij deze band. Met een grote ananas-discobal begint de band aan hun show. De band brengt dansbare indiepop en energie. Veel energie.

Vanaf het eerste moment zit de band er lekker in. De uitbundigheid van zanger Jan werkt erg aanstekelijk. Het publiek, dat door de eerdere acts al heerlijk is opgewarmd, gaat meteen mee in het enthousiasme van de zanger. De band brengt vrolijke muziek. De zomerse tonen van openingsnummer ’The Beach’ brengen ons echt even naar een zomers strand, wat erg lekker is zo in de novemberregen. Met een heerlijke gitaarsolo – die zanger Jan bekijkt vanuit het publiek – brengt de band zelfs nog een beetje rock in hun muziek. De band brengt een goede en vermakelijke show waarin ze het publiek goed betrekken. Zo moet iedereen de Penguin-dance doen tijdens het nummer “Penguin party” en kan afsluiter ’La France’ rekenen op herkenning van het publiek. Pineapple Road gaf een heus concert van slechts twintig minuten, waarin de ervaren band liet zien wat het in zijn mars had. Twintig minuten was eigenlijk te kort…

Voordat de uitslag bekendgemaakt werd, was er eerst nog een dankwoord aan Ruben, die al sinds het begin in de organisatie van de Nobel Award zit, maar deze nu helaas gaat verlaten. Onder applaus van het publiek werd hij bedankt door presentator Ernst.

Dan door naar de uitslag. Salamander is de jurywinnaar en zien we direct terug in de finale op 22 december. Met hun mix aan genres, hun vernieuwende geluid, goede lyrics en sterke live act, is de band de verdiende winnaar van de avond. De publiekswinnaar wordt Pineapple Road. De lokale act speelt een leuke show en heeft veel fans bij zich, de perfecte combinatie om publiekswinnaar te worden.

De volgende voorronde is op 30 november in de Resistor. Dan met YIP, Ratchet, Antje Krook, Fickle Kin en Callkoen. Het belooft weer een goede en afwisselende avond te worden.